Και τα μάρμαρα έχουν ψυχή
Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
«Αυτή τη σκυλατοδρομία πρέπει να τη συνεχίσουμε», είπε ο κ. Παναγιωτόπουλος όταν θυμήθηκε την υπόθεση της επιστροφής των Μαρμάρων του Παρθενώνα.
Οχι πως οι προκάτοχοί του την είχαν ξεχάσει, απλώς τα τελευταία χρόνια τελούσε εν υπνώσει, κάτι σαν τα πάγια αιτήματα του συνδικαλιστικού κινήματος τα οποία αναφέρονται μεν στις ανακοινώσεις, αλλά δεν προβάλλονται από τις ντουντούκες, καθότι θεωρούνται πάγια, ευκόλως εννοούμενα κ.τ.λ. Ο νέος υπουργός αντιθέτως θεωρεί τη διεκδίκηση εθνικό στόχο, «αιχμή του δόρατος» και ως εκ τούτου ταξιδεύει στο Παρίσι όπου και θα συναντηθεί με τη Γαλλίδα ομόλογό του κ. Φιλιπετί και τη γενική διευθύντρια της UNESCO κ. Μπούκοβα για να αναζητήσει συμμάχους.
Δεν ξέρω αν ο Ελληνας υπουργός Πολιτισμού, επί τη ευκαιρία, θα επισκεφθεί και το Λούβρο. Αν πάντως τα βήματά του τον φέρουν κατά κει υποθέτω ότι θα ενδιαφερθεί για την τύχη των δύο σταρ της ελληνικής γλυπτικής, οι οποίες φιλοξενούνται στο μεγάλο μουσείο, αναφέρομαι στην «Αφροδίτη της Μήλου» και τη «Νίκη της Σαμοθράκης». Διότι, όπως διαβάζω, η διεύθυνση του Λούβρου αποφάσισε να παραδώσει τη «Νίκη» στα χέρια των συντηρητών όπου και θα παραμείνει από το Σεπτέμβριο του 2013 ώς την άνοιξη του 2014. Εκτός των άλλων θα προσπαθήσουν να αποκαταστήσουν τη λάμψη του παριανού μαρμάρου.
Και ώς εδώ όλα καλά. Γιατί από δω και πέρα κάνουν την εμφάνισή τους τα συμπτώματα του εθνικού μας spleen. Το κόστος της συντήρησης φτάνει τα τρία εκατομμύρια ευρώ και θα καλυφθεί από χορηγούς. Ανάμεσα στους χορηγούς διακρίνεται η ιαπωνική τηλεόραση, η οποία είχε χρηματοδοτήσει και τη συντήρηση της «Αφροδίτης της Μήλου», καθώς και η Merrill Lynch. Σε συνεργασία με την Αμερικανική Αρχαιολογική Σχολή θα δημιουργηθεί ένα πρόγραμμα μελετών του αρχαιολογικού χώρου της Σαμοθράκης, όπου βρέθηκε το γλυπτό, όταν δε περατωθούν οι εργασίες θα υπάρξει ειδική έκδοση και ντοκιμαντέρ. Κανένα ελληνικό όνομα δεν συνοδεύει το εγχείρημα που αφορά ένα από τα τρία δημοφιλέστερα εκθέματα του Λούβρου, μαζί με την Αφροδίτη και την Τζοκόντα. Θα μου πείτε τι σχέση έχουμε εμείς με το Λούβρο; Εδώ δεν έχουμε χρήματα για να κρατάμε τα μουσεία ανοιχτά μετά τις τρεις το μεσημέρι, ώρα της σιέστας των αρχαιοφυλάκων, πού να βρούμε για τις «Νίκες» και τις «Αφροδίτες»; Η ιαπωνική τηλεόραση στο κάτω κάτω δικαίως ενδιαφέρεται αφού το Λούβρο είναι γεμάτο Γιαπωνέζους. Θυμάμαι, στον καιρό της Μεγάλης Ελλάδας, όταν είχαμε πάρει το Εuro και εγκαινιάζαμε Ολυμπιακούς, κάποια κυρία που καθόταν στα σκαλοπάτια και κοιτάζοντας τη «Νίκη» καταριόταν τους Γάλλους που μας την πήραν κι αυτή και την κάνουν ό,τι θέλουν. Μονολογούσε θυμωμένη και έδειχνε ετοιμοπόλεμη.
Από τότε που η δακρυρροούσα χορηγός της εθνικής μας υψηλοφροσύνης, η αείμνηστος Μελίνα, εγκαινίασε την εκστρατεία για την επιστροφή των μαρμάρων πόσο κεφάλαιο αξιοπιστίας έχουμε καταναλώσει; Και πόσο κεφάλαιο πολιτισμικής σοβαρότητας; Μήπως ήγγικεν η ώρα να αντιληφθούμε ότι και στον τομέα αυτόν, την αξιοπιστία και τη σοβαρότητα, έχουμε, δυστυχώς, πτωχεύσει; Κι αν θέλουμε να ανακτήσουμε κάποια από τη χαμένη μας αξιοπιστία αντί να ξεκινάμε σκυταλοδρομίες για την επιστροφή των μαρμάρων, λες και είναι τα κουταλοπίρουνα του παππού, να αποδείξουμε τη σοβαρότητά μας δείχνοντας ενδιαφέρον για την πολιτισμική μας κληρονομιά όπου κι αν βρίσκεται; Η «Νίκη», όπως και η γλυπτική του Φειδία προβάλλει την οικουμενικότητα του ελληνικού πολιτισμού είτε είναι στο Λονδίνο είτε στο Παρίσι είτε στη Σαμοθράκη. Μεγαλύτερη διπλωματική ισχύ θα είχε η εμφάνιση ενός ελληνικού ονόματος στις εργασίες συντήρησης της «Νίκης» στο Λούβρο από τις σκυταλοδρομίες του εθνικού μας επαρχιωτισμού.
