Πιο ΠΑΣΟΚ δεν γίνεται
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Αποφεύγω συστηματικά να αναφέρομαι ―θα το έχετε προσέξει― σε οτιδήποτε έχει σχέση με την έννοια «εφορία», για ευνόητους λόγους. Θα κάνω την εξαίρεση σήμερα, γιατί η περίπτωση του αναπληρωτή υπουργού Τρύφωνος Αλεξιάδου είναι αξιοπρόσεκτη από χαρακτηρολογικής απόψεως.
Κατ’ αρχάς, τι πρόσχαρος άνθρωπος είναι αυτός! Από πού αναβλύζει, αναρωτιέσαι, αυτό το μόνιμο «χάι» του υπουργού. Ποια είναι η εσωτερική πηγή, δηλαδή, αυτής της χαράς. Είναι τόσο έξω από την πραγματικότητα γύρω μας η ασυγκράτητη ευθυμία του κ. Αλεξιάδη. Τη λέω ασυγκράτητη, επειδή είναι αυτή που τον παρασύρει ενίοτε σε σαχλότητες, όπως το κήρυγμα προς πλουτίσαντες διά λόγων Μεγάλου Βασιλείου. (Καθώς φαίνεται, είναι και ευλαβής ο κ. Αλεξιάδης...). Τον παρασύρει και με άλλους τρόπους: ξεχνιέται και χρησιμοποιεί τη γλώσσα του πολιτικού κυνισμού, η οποία μιλιέται μόνον πίσω από κλειστές πόρτες και ποτέ δημοσίως. Αυτό τον κυνισμό, όμως, αποκάλυψε ο κ. Αλεξιάδης, όταν έχρισε «λαϊκή κατανάλωση» (υπό την προστασία, δηλαδή, της αριστερής κυβέρνησής μας) το κάπνισμα, προκειμένου να δικαιολογήσει την εξαίρεσή του από την αύξηση του ΦΠΑ.
Να σας πω, λοιπόν, τη διάγνωσή μου. (Και ομιλώ ως ειδικός πασοκολόγος, με ειδίκευση στον επιστημονικό κλάδο της πασοκαρίας...). Ο κ. Αλεξιάδης ζει μία παρατεταμένη κατάσταση ακραίας χαράς, την οποία ονομάζουμε έκσταση και οφείλεται στην αναπάντεχη και, προς τούτο, ηρωική υπουργοποίησή του. Πολύ απλά: χάρηκε τόσο πολύ, που δεν του έχει περάσει ακόμη. Φοβούμαι, δε, ότι το μέγεθος της χαράς είναι τέτοιο, ώστε, κατά το πνεύμα, ο κ. Αλεξιάδης έχει ταξιδέψει πολύ πίσω στον χρόνο. Δεν τολμώ να πω (πρέπει να εξετάσω πρώτα τον ασθενή...) αν βρίσκεται στο 1985, στην καρδιά της ηρωικής εποχής του ΠΑΣΟΚ· εντούτοις ο πειρασμός είναι μεγάλος, καθώς συμπληρώθηκαν τριάντα χρόνια από την κινηματογραφική επιτυχία «Back to the future», όπου οι πρωταγωνιστές ταξιδεύουν στο μακρινό, τότε, 2015 και φθάνουν την 21η του μηνός Οκτωβρίου.
Το στοιχείο, όμως, που μου επιτρέπει να προσδιορίζω με βεβαιότητα τη συνομοταξία στην οποία ανήκει ο κ. Αλεξιάδης μέσα στο βασίλειο του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι απέρριψε τη φορολόγηση του καπνίσματος, επειδή, όπως είπε, «δεν θέλει τα εύκολα». Δεν θέλει τα λογικά, εννοεί· δεν θέλει την πεπατημένη. Αυτή η κουτοπονηριά του «εμείς θα βρούμε ένα τρόπο να ξεγελάσουμε την πραγματικότητα», μαζί βεβαίως με το «όραμα» (ως αντίδοτο στον ρεαλισμό) και το «κεκτημένο» (ως αντίδοτο στην εκνευριστική συνήθεια της πραγματικότητας να αλλάζει) είναι η μεγάλη κληρονομιά του ΠΑΣΟΚ στην πολιτική κουλτούρα μας. Να χτυπήσουν οι καμπάνες, λοιπόν, διότι και βέβαια είναι πασόκος ο κ. Αλεξιάδης! Και μάλιστα, το λέω για όσους ενδιαφέρονται για τον κλάδο της Ανθρωπολογίας που ονομάζεται Πασοκολογία, ανήκει στην ομοταξία «αρχοντοπασόκος» (λαρτζ, κραυγαλέος κ.λπ.), στην τάξη «συνδικαλιστής» και στην υποτάξη «εφοριακός». Πιο ΠΑΣΟΚ δεν γίνεται...
Η Αριστερά της ευλάβειας
Θαύμασα με πόση λεπτότητα, αλλά και σαφήνεια, ο Αρχιεπίσκοπος στήριξε με δηλώσεις του τη δεύτερη φορά Αριστερά! Αναμενόμενο ήταν, όμως, διότι ο Ιερώνυμος δεν είναι τυχαία προσωπικότητα. Ούτε ήταν τυχαία, εννοείται, η στήριξη που παρέσχε. Κάτι θα απέσπασε από τον Τσίπρα το οποίο θα ενδιαφέρει την Εκκλησία εκ της φύσεως του σκοπού της, δηλαδή κάτι οικονομικό. Διότι η Εκκλησία έχει πεποίθηση στην αιωνιότητά της και, συνεπώς, μεριμνά για τη συντήρησή της, έτοιμη να συμβιβασθεί με όλους τους καιρούς. (Εδώ τα βρήκαν θαυμάσια ―για το καλό του έθνους, βέβαια― με τους Οθωμανούς. Δεν νομίζω να τους δημιουργεί σοβαρό πρόβλημα ο ΣΥΡΙΖΑ με την τσόντα των ΑΝΕΛ).
Εκεί όπου εγώ βρίσκω το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, όμως, είναι ότι η προσέγγιση της Εκκλησίας και αυτής της Αριστεράς είναι αμοιβαία. Θυμηθείτε πως ζήτησε να μείνει μόνος με μια εικόνα ο Τσίπρας στο Αγιον Ορος. Θυμηθείτε, επίσης, τις αλλεπάλληλες συναντήσεις κορυφής και τον ανώνυμο συνεργάτη του Τσίπρα, που μας γνωστοποιούσε προ ημερών ότι «κοντά στον Μακαριότατο ο πρωθυπουργός βρίσκει γαλήνη». Ας μην παραβλέψουμε και το γεγονός ότι όλη η φροντίδα και η έγνοια του αιώνιου φοιτητή στο υπουργείο Παιδείας περιστρέφονται γύρω από τη Νο 1 προτεραιότητα της πολιτικής μας στην Παιδεία: αν το μάθημα των Θρησκευτικών θα είναι θρησκειολογία ή κατήχηση.
Αυτά τα βήματα του ΣΥΡΙΖΑ προς την Εκκλησία, προσωπικώς, μου φαίνονται ως επενδύσεις στον Τσαβισμό του μέλλοντος μας. Μην ξεχνάμε ότι ο αείμνηστος χρησιμοποίησε και την πίστη του για να δημιουργήσει το καθεστώς του σε μια κοινωνία βαθύτατα Ρωμαιοκαθολική.
Μπάι δε γουέι*
Ενα τριώροφο στο Καματερό κατέρρευσε με τη βροχή. Ηταν κτισμένο στην κοίτη ―άλλοι λένε στην όχθη― του χειμάρρου. Αν ήταν αυθαίρετο, εντάξει. Αν όμως είχε άδεια, αυτοί που την υπέγραψαν δεν θα έπρεπε να κληθούν από τους αρμόδιους θεσμούς της πολιτείας για να εξηγήσουν κάποια προφανή, που δεν μπαίνω στον κόπο να τα πω;
* Καθιερώνω εφεξής για τις ηλίθιες απορίες μου τον συγκεκριμένο τίτλο, ως φόρο τιμής στην πολιτική μνήμη Κίμωνος Κουλούρη του Ανεπανάληπτου.
(Στην φωτογραφία : Οσοι θυμούνται τη δεκαετία του 1970, δεν θα έχουν ξεχάσει την αμηχανία που μας προκαλούσαν τα βουλγαρικά φολκλορικά συγκροτήματα, που ξεφύτρωσαν τότε στα ελληνικά φεστιβάλ, λόγω της βελτίωσης των ελληνοβουλγαρικών σχέσεων που πέτυχε η κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή. Το φολκλόρ, όμως, ήταν το μόνο που μπορούσε να εξαγάγει η τότε κομμουνιστική Βουλγαρία. Στη σημερινή φωτογραφία εικονίζεται η ελληνική συμμετοχή στην ΕΧΡΟ 2015 του Μιλάνου. Ατυχώς, δεν διακρίνεται η υφυπουργός κ. Κουντουρά, η οποία παρίστατο. Δεν πειράζει, όμως· το πνεύμα της είναι διάχυτο στη φωτογραφία και μας τυφλώνει...)
