Οι εκλογές της 1ης Νοεμβρίου στην Τουρκία
Σάββας Καλεντερίδης
(Πηγή : http://infognomonpolitics.blogspot.gr)
Την Κυριακή διεξάγεται στην κυριολεξία η πιο κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση για το μέλλον της σύγχρονης Τουρκίας.
Κι αυτό γιατί ο ίδιος ο Ερντογάν και το σύστημα που εκπροσωπεί έχει οδηγήσει τα πράγματα εκεί που να καθιστούν την εκλογική αναμέτρηση της 1ης Νοεμβρίου ζήτημα ζωής και θανάτου για το ΑΚΡ και τις φιλοδοξίες του Ερντογάν.
Οι εκλογές της Κυριακής διεξάγονται πέντε μήνες μετά τις εκλογές της 7ης Ιουνίου, στις οποίες το ΑΚΡ δεν κατόρθωσε να πετύχει τον «μαγικό» αριθμό των 276 εδρών που θα επέτρεπε στον Αχμέτ Νταβούτογλου να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση και στον Ταγίπ Ερντογάν να δρομολογήσει τις εξελίξεις για το μετασχηματισμό του πολιτεύματος από προεδρευομένη σε προεδρική δημοκρατία.
Μετά από μια πεντάμηνη προεκλογική περίοδο, και αφού ο Ερντογάν τορπίλισε τις προσπάθειες για σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας αλλά και τις προσπάθειες για ειρηνική επίλυση του Κουρδικού, το πολιτικό σκηνικό αλλά και οι ισορροπίες στο εκλογικό σώμα δεν φαίνεται να έχουν αλλάξει δραματικά. Ο Ερντογάν, τερματίζοντας την εκεχειρία με τους Κούρδους και αρχίζοντας αεροπορικούς βομβαρδισμούς και εκτεταμένες επιχειρήσεις εναντίον των ανταρτών του ΡΚΚ, σκόπευε να συσπειρώσει τους συντηρητικούς ψηφοφόρους στο ΑΚΡ και να αποσυσπειρώσει τους δημοκράτες που είχαν επιλέξει το Κόμμα της Δημοκρατίας των Λαών (HDP) στις εκλογές της 7ης Ιουνίου, όταν το κόμμα αυτό εκτίναξε τα ποσοστά του στο 13,1%, εκλέγοντας 80 βουλευτές.
Την ίδια στιγμή έκανε και μια «μεταγραφή» πρώτης τάξεως, δίνοντας υπουργείο στον Τουγρούλ Τουρκές, γιο του Αρπαρσλάν Τουρκές, της πιο εμβληματικής φυσιογνωμίας του τουρκικού εθνικιστικού κινήματος (ΜΗΡ).
Το πρώτο εγχείρημα, που σκόπευε στην αποδυνάμωση του HDP και στην ενίσχυση του ΑΚΡ, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις που έχουν δει το φως της δημοσιότητας τους τελευταίους δυο μήνες δεν φαίνεται να απέδωσε καρπούς, αφού το φιλοκουρδικό κόμμα σε άλλες περιοχές διατηρεί τη δύναμή του και σε άλλες φαίνεται ότι την αυξάνει.
Όσον αφορά το δεύτερο εγχείρημα, εκεί φαίνεται ότι το ΑΚΡ έχει κάποιες επιτυχίες, καθώς παρατηρείται μια κινητικότητα με διαρροή εθνικιστικών ψήφων από το ΜΗΡ στο ΑΚΡ.
Όμως, πάντα με βάση τις δημοσκοπήσεις, οι ψήφοι αυτές δεν είναι ικανές να δώσουν τον περιπόθητο αριθμό των 276 βουλευτών που απαιτούνται για το σχηματισμό αυτοδύναμης κυβέρνησης και τη δρομολόγηση των διαδικασιών για τη μετάβαση από την προεδρευόμενη στην προεδρική δημοκρατία.
Μόνο ορισμένες δημοσκοπήσεις δίνουν –έστω και οριακά– αυτοδυναμία από 1 μέχρι 3 έδρες στο ΑΚΡ, ενώ σύμφωνα με την πλειονότητα των πολιτικών αναλυτών το πιο πιθανό είναι να μην επιτευχθεί η αυτοδυναμία και να υπάρχει μια κυβέρνηση συνεργασίας μεταξύ του ΑΚΡ και του Λαϊκού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, το οποίο αναμένεται να αυξήσει έστω και λίγο τη δύναμή του.
Πάντως, ούτως ή άλλως, η κόπωση στο εκλογικό σώμα της Τουρκίας σε σχέση με την αίγλη που εξέπεμπε το πρόσωπο του Ερντογάν είναι πλέον φανερή.
Το πείσμα, η επιμονή του να επιβάλλει αυτό που έχει κατά νου, έστω και ερήμην των πολιτών, η αυταρχική συμπεριφορά έναντι δημοσιογράφων, ανθρώπων του Τύπου, της τηλεόρασης και γενικώς των ΜΜΕ, αλλά και απλών πολιτών που καταφέρονται εναντίον του, τα φαινόμενα διαφθοράς στον οικογενειακό του κύκλο οδήγησαν τον Ερντογάν, μια όντως χαρισματική πολιτική φυσιογνωμία, στο δρόμο της αρχόμενης πολιτικής παρακμής.
Αυτό, σε συνδυασμό τα σημάδια κόπωσης της τουρκικής οικονομίας αλλά και με το ασταθές και φλεγόμενο γεωπολιτικό περιβάλλον, δημιουργούν ένα σκηνικό εγγενούς αστάθειας για την Τουρκία την επομένη των εκλογών.
Μια αστάθεια που θα επηρεάσει τον γεωπολιτικό περίγυρο και χρειάζεται την προσοχή μας.
