Από το Μυστήριο
Σήμερα το πρωί στην πλατεία Βικτωρίας. Πλήθος προσφύγων και μεταναστών. Η πλειοψηφία τους δεν είναι από τη Συρία, όπως μαρτυρούν τα μογγολικής προελεύσεως χαρακτηριστικά του προσώπου τους, αλλά κυρίως από το Αφγανιστάν.
Αστυνομικοί και κάποιοι μεταφραστές προσπαθούν να πείσουν τους συγκεντρωμένους να επιβιβαστούν στο αστικό λεωφορείο για να τους μεταφέρουν κάπου αλλού. Εις μάτην. Ουδείς πείθεται.
Βλέπω να περνά μπροστά μου ένα ζευγάρι Αφγανών με το παιδάκι τους. Η γυναίκα με την κοιλιά μέχρι απέναντι, εγκυμονούσα στους τελευταίους της μήνες προφανώς. Σε αυτήν την κατάσταση τούτοι οι άνθρωποι δεν δίστασαν να διασχίσουν, περπατώντας κατά κύριο λόγο, χιλιάδες χιλιόμετρα, φεύγοντας από τον τόπο τους και έχοντας να διασχίσουν άλλα τόσα για να φθάσουν στον προορισμό τους στην Κεντρική Ευρώπη.
Παρά την εγκυμοσύνη και το μικρό παιδάκι τους, το ζευγάρι πήρε τη μεγάλη απόφαση να ξεριζωθεί. Την ίδια στιγμή που εμείς, όταν η σύζυγος μένει έγκυος, δεν πηγαίνουμε ούτε για καφέ μέχρι την πλατεία, μερικές εκατοντάδες μέτρα μακρυά. Με το ΙΧ μας φυσικά...
Αυτοί οι άνθρωποι όμως είναι τόσο απελπισμένοι, που δεν διστάζουν να διακινδυνέψουν τα πάντα.
Τη ζωή των παιδιών τους, των παιδιών που πρόκειται να φέρουν στην ζωή, την ίδια τους τη ζωή.
Δεν έχουν τίποτε να χάσουν, δεν έχουν τίποτε να τους κρατά στον τόπο τους.
Αυτή η απελπισία κινά αυτό το τεραστίων διαστάσεων προσφυγικό ρεύμα. Γι' αυτό δεν πρόκειται να σταματήσει για χρόνια.
Μέχρις ότου επέλθει ειρήνη και ηρεμία στον τόπο τους. Δηλαδή ποτέ...
Τα Σέβη μου
ΜΥΣΤΗΡΙΟΣ
