Η εθνική μας κλάψα
ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Το χειρότερο που θα μπορούσε να μας συμβεί είναι ο εθισμός στην ευτέλεια. Εχουμε ήδη αποδεχθεί την κατρακύλα της εκπαίδευσης και του μορφωτικού επιπέδου, σηκώνουμε τα χέρια ψηλά μπροστά στη διάλυση της διοίκησης, ανεχόμαστε αδιαμαρτύρητα τον περιορισμό της ελευθερίας μας με τον έλεγχο κεφαλαίων, την ποιότητα μιας καθημερινότητας που μας λεηλατεί με τις κακοτεχνίες της.
Μια ολόκληρη χώρα που ξέρει ότι δεν μπορεί να συνεχίσει να ζει έτσι, αλλά δεν θέλει, ή δεν μπορεί να αλλάξει. Σε όλα συνηθίζει κανείς, ακόμη και στη ζωή του τρωγλοδύτη, στάση ζωής που ξεκινάει από την εμφάνιση και περιλαμβάνει όλη την κοινωνική συμπεριφορά, ακόμη και τα αισθήματα. Οι ελάχιστες αντιστάσεις οφείλονται στην ευρωπαϊκή μας θητεία, ισχνή μεν ευτυχώς, υπαρκτή δε. Συνηθίσαμε στην ευτέλεια, οπότε οι περισσότεροι σκέφτονται ότι δεν θα αλλάξει τίποτε αν εγκαταλείψουμε την ευρωπαϊκή κοινωνία και ο τρωγλοδυτισμός επιβληθεί ως καθεστώς.
Μια ολόκληρη χώρα που ξέρει ότι δεν μπορεί να συνεχίσει να ζει έτσι, αλλά δεν θέλει, ή δεν μπορεί να αλλάξει. Σε όλα συνηθίζει κανείς, ακόμη και στη ζωή του τρωγλοδύτη, στάση ζωής που ξεκινάει από την εμφάνιση και περιλαμβάνει όλη την κοινωνική συμπεριφορά, ακόμη και τα αισθήματα. Οι ελάχιστες αντιστάσεις οφείλονται στην ευρωπαϊκή μας θητεία, ισχνή μεν ευτυχώς, υπαρκτή δε. Συνηθίσαμε στην ευτέλεια, οπότε οι περισσότεροι σκέφτονται ότι δεν θα αλλάξει τίποτε αν εγκαταλείψουμε την ευρωπαϊκή κοινωνία και ο τρωγλοδυτισμός επιβληθεί ως καθεστώς.
Υπάρχει όμως κάτι χειρότερο από τον εθισμό στην ευτέλεια. Κι αυτό είναι η ηδονή που μας προκαλεί η κλάψα για την ευτέλεια. Ακουσα χθες την κ. Φωτίου, υπέρλαμπρο άστρο της επιστήμης και της πολιτικής, να λέει για μία ακόμη φορά ότι η κυβέρνηση στην οποία συμμετέχει δεν συμφωνεί με τα μέτρα τα οποία θα ψηφίσει και θα εφαρμόσει. Είναι η ίδια που είχε πει πως η Ελλάδα θα σωθεί με την παραγωγή μαρμελάδας, και εμείς οι Ελληνες είμαστε λαός επινοητικός αφού φτιάξαμε τα γεμιστά, οπότε μπορούμε να κάνουμε θαύματα και με τα πιο ευτελή υλικά μας. Η κλάψα των κυβερνώντων για τη δική τους διακυβέρνηση, σε συνδυασμό με τον εγκωμιασμό της ευτέλειας, καλείται στις μέρες μας πολιτική.
Κοινώς, μην ανησυχείτε που έχουμε τα χάλια μας. Ετσι είμαστε εμείς οι Ελληνες. Είμαστε φτιαγμένοι για να έχουμε τα χάλια μας και να απολαμβάνουμε την κλάψα για τα χάλια μας. Αν κάποιος πάρει «τα χάλια μας» και τα πετάξει στη θάλασσα, θα χάσουμε την κλάψα μας και τότε τι θα τραγουδάμε όταν μερακλώνουμε, τι βιβλία θα γράφουν οι συγγραφείς μας και πώς θα κλαιγόμαστε για την κρίση που μας ήρθε εξ ουρανού; Πόσο ρόλο έχει διαδραματίσει η κλάψα στην καλλιτεχνική μας παραγωγή; Με πρώτο και καλύτερο τον καθαγιασμένο Μακρυγιάννη.
Εχει δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια ένας ηδονισμός της κρίσης. Η χώρα είναι σε κρίση, οπότε δεν μπορεί να αλλάξει τίποτε. Οι μεταρρυθμίσεις απαιτούν προσπάθεια και η κόπωση που επέφερε η κρίση δεν μας το επιτρέπει. Ψηφίζουμε ΣΥΡΙΖΑ επειδή αυτοί απέδειξαν ότι μπορεί να μετατρέψουν την κλάψα σε εθνική πολιτική. Τα μέτρα θα ψηφισθούν; Βεβαιότατα. Τα μέτρα θα αποδώσουν; Μα ποιος σας είπε ότι τα ψηφίζουμε για να αποδώσουν. Εχετε άλλα μέτρα που θα απέδιδαν; Εμείς δεν πιστεύουμε ότι πρέπει να πάρουμε μέτρα, αλλά επειδή είμαστε σε κρίση είμαστε υποχρεωμένοι να τα πάρουμε, απλώς δεν μας αρέσουν.
Φαντασθείτε τι θα γίνει αν μια μέρα η χώρα βγει από την κρίση. Ολοι αυτοί οι πολιτικοί άνδρες που τώρα την επικαλούνται για να μην κάνουν τίποτε θα πρέπει να κατεβάσουν ιδέες, να προτείνουν. Και θα πρέπει να εφεύρουν άλλες διόδους για να διοχετεύσουν την υπέροχη κλάψα τους. Οσο για μας, τώρα που συνηθίσαμε τη ζωή του τρωγλοδύτη, θα ήταν άδικο να μας τη στερήσουν.
