Τι προτιμάτε, αύξηση στα εισιτήρια ή κρατική ζάχαρη;
Edito 542
ΦΩΤΗΣ ΓΕΩΡΓΕΛΕΣ
(Πηγή : http://www.athensvoice.gr)
Η νέα φορολογική επιδρομή δεν έχει όρια. Κάθε μέρα νέα μέτρα ανακοινώνονται, νέα ελλείμματα ανακαλύπτονται, νέοι φόροι και μειώσεις συντάξεων προγραμματίζονται για να τα καλύψουν. Δεύτερη μείωση συντάξεων μέσα σε ένα μήνα. Ένφια, αυξήσεις ΦΠΑ, έκτακτες εισφορές. Αύξηση τιμής εισιτηρίων στις συγκοινωνίες. Ο φορολογικός παροξυσμός γίνεται παράλογος, φορολογούνται μελλοντικά εισοδήματα που δεν θα υπάρχουν, ενοίκια ανείσπρακτα, εισφορές εργαζομένων ανύπαρκτων που τεκμηριώνονται από τα τετραγωνικά των γραφείων. Το κράτος απομυζεί και την τελευταία ρευστότητα από την οικονομία για να καλύψει τα έξοδά του. Μοιραίο επακόλουθο, ο προϋπολογισμός της ίδιας της κυβέρνησης προβλέπει ύφεση για το 2015 και το ’16, αύξηση της ανεργίας.
Μας ζητάνε να ξαναπαίξουμε το 2011-2013. Επειδή έπρεπε να γίνει και ο Σύριζα κυβέρνηση. Τα αποτελέσματα τα ξέρουμε. Ίδιες πολιτικές θα φέρουν ίδια αποτελέσματα. Είναι εντυπωσιακό πόσο ίδια είναι η πολιτική και αυτής της κυβέρνησης, πόσο ίδια είναι ακόμα και η ρητορική της με τη ρητορική της κυβέρνησης Σαμαρά. Η διαφορά της, λένε, είναι ότι αυτοί «στενοχωριούνται». Λες και οι άλλοι χαίρονταν. Είναι βέβαια εντυπωσιακή και η αμηχανία της αντιπολίτευσης. Θα ψηφίσει τους εφαρμοστικούς νόμους; Αφού και αυτοί υπερψήφισαν το μνημόνιο Τσίπρα, αφού κι αυτοί φόρους έβαζαν, πώς θα διαφοροποιηθούν τώρα;
Όταν από την αρχή έγραφα για «το πολιτικό σύστημα» συνολικά που προσπαθεί να διασώσει το χρεοκοπημένο μοντέλο μεταφέροντας τα βάρη στους ασθενέστερους, πολλοί φίλοι και αναγνώστες διαμαρτύρονταν. Έπρεπε να κυβερνήσει και η οπισθοφυλακή του παλιού συστήματος για να γίνει αντιληπτό σε όλους το αδιέξοδο. Ίδιες πολιτικές, ίδια αποτελέσματα. Το πελατειακό κράτος των δυο μεγάλων κομμάτων της μεταπολίτευσης, και ο ιδεολογικός κρατισμός της Αριστεράς, είναι η κοινή συνιστώσα της συντήρησης που κρατά καθηλωμένη τη χώρα 6 χρόνια τώρα. Δεν υπήρχε ποτέ καμιά αντίθεση Ελλάδας-Ευρώπης, μνημόνιου-αντιμνημόνιου, διαφορετικών κομματικών πολιτικών. Η μόνη πραγματική αντίθεση ήταν ανάμεσα στις μεταρρυθμίσεις, τις διαρθρωτικές αλλαγές και σ’ εκείνους που σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό προσπαθούσαν να τις αποτρέψουν για να διασώσουν το σύστημα.
Την ίδια ώρα που μιλάμε για αυξήσεις ΦΠΑ στην εκπαίδευση, για αυξήσεις στην τιμή των εισιτηρίων, μια κρατική εταιρεία, η ΕΒΖ, γράφει ζημιές 72 εκατομμυρίων για φέτος. Παρά τα 30 εκ. ενίσχυση που της έδωσε ο Λαφαζάνης τον Απρίλιο. Χρειάζεται ένα κράτος το 2015 να έχει κρατική εταιρεία ζάχαρης; Αυτή την απλή σύγκριση που κάνω εγώ και την επιλογή, γιατί δεν τη βλέπετε πουθενά; Γιατί δεν την κάνει κάποιο πολιτικό κόμμα ή μέσο ενημέρωσης; Τι προτιμάτε, αύξηση στα εισιτήρια ή κρατική ζάχαρη; Η πρώτη και δεύτερη φορά Αριστερά μεγάλωσε το κράτος. Προτίμησε αντί για τη μεγαλύτερη επένδυση της Μεσογείου σε ακίνητα, να παραχωρήσει «τμήμα» του Ελληνικού στους δημάρχους για την αποθήκευση σκουπιδιών. Και ο νοών νοείτω. Πολλαπλασίασε τα κρατικά μέσα ενημέρωσης. Άνοιξε πάλι τα κρατικά κανάλια και ραδιόφωνα που είχαν μειωθεί και αναβάθμισε το κανάλι της Βουλής. Μέχρι και το ΑΠΕ, το κρατικό πρακτορείο ειδήσεων, μαθαίνουμε ότι φτιάχνει ραδιόφωνο και περιοδικό. Χρειάζεται μια χώρα σε κρίση πολλούς κρατικούς μηχανισμούς προπαγάνδας; Χρειάζεται πρόεδρο της Βουλής καναλάρχη; Δεν έχουμε λεφτά και ακριβαίνουμε τα τρόφιμα και τα εισιτήρια; Και τότε πού βρίσκουμε λεφτά για τηλεοράσεις; Έχει στην εποχή του ίντερνετ, κανένα κράτος του κόσμου, κανάλι της Βουλής;
Αυτή ήταν η μεγάλη παραπλάνηση της τελευταίας 6ετίας. Ο κρατισμός που απομυζεί την κοινωνία, κατάφερε να παρουσιάσει την αφαίμαξη σαν «απαίτηση της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης». Ενώ ήταν το ακριβώς αντίθετο. Ήταν τα «ισοδύναμα», ήταν η υπερφορολόγηση, ήταν οι μειώσεις μισθών και συντάξεων για να μη θιγεί το σύστημα. Τι είναι όλα αυτά τα «μέτρα» που παίρνονται συνεχώς; Έσοδα του κράτους για να ισοσκελίσει τα έξοδά του. Η υποχρέωση βιώσιμων προϋπολογισμών χωρίς δανεικά, αφού δεν μας δανείζει κανείς. Η συνεχής αφαίμαξη γίνεται για να διατηρηθεί το ίδιο κράτος. Έξι χρόνια κρίσης και το κράτος στοιχίζει πάνω από το 50% του ΑΕΠ. Το τραγικό δεν είναι ότι το κράτος είναι ακόμα ακριβό. Είναι ότι πρόκειται για το λάθος κράτος. Το κράτος της γραφειοκρατίας, το κράτος των επιχειρήσεων. Όχι το κράτος των κοινωνικών παροχών, το κράτος της υγείας και της παιδείας. Αν προσέξεις, όλοι αυτοί οι απατεώνες που υπερασπίζονται το «δημόσιο» δεν μιλάνε ποτέ γι’ αυτά που χρειάζεται ο πολίτης. Μιλάνε πάντα για επιχειρήσεις και οικόπεδα. Τις «δικές» τους επιχειρήσεις και οικόπεδα.
Το πολιτικό σύστημα πίστεψε ότι με καθυστερήσεις, με υπερφορολόγηση, με μειώσεις αμοιβών, θα αλλάξει την ταμπέλα Πασόκ με την ταμπέλα Σύριζα και θα συνεχίσει έτσι με τον ίδιο ρυθμό, χωρίς τις πολλές αλλαγές που επιβάλλει η Ευρώπη και η εποχή μας. Κάνει λάθος. Η επιδρομή των Συριζανέλ στις τελευταίες αποταμιεύσεις και εισοδήματα της κοινωνίας δείχνει και στους πιο δύσπιστους ότι το μοντέλο δεν είναι βιώσιμο. Στην παραμικρή απόπειρα παλινόρθωσης του «ancient regime», όπως επιχείρησε ο Σύριζα, το ισοζύγιο γυρνάει αμέσως αρνητικό, ύφεση, ανεργία, ελλείμματα. Με αποτέλεσμα, νέα μέτρα, νέους φόρους, νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων. Ήταν η μοναδική κυβέρνηση της κρίσης που παρέλαβε πρωτογενές πλεόνασμα, ανάπτυξη, μείωση της ανεργίας. Και όμως, όλα χάθηκαν σε λίγους μήνες. Ξανά μέτρα.
Δεν γίνεται πια να μειώνουμε τις συντάξεις για να δίνουμε συντάξεις σε 50ρηδες, όπως κάνουμε ακόμα και στον καιρό της κρίσης. Δεν γίνεται να κλείνουν μαγαζιά από την εξοντωτική φορολογία για να κάνουν οι κυβερνήσεις τους καναλάρχες. Δεν γίνεται να παίρνουν 511 ευρώ μισθό οι νέοι για να «ανακαλύπτονται» 5.000 υπάλληλοι του δημοσίου με παράτυπο μισθό Γενικού Γραμματέα. Δεν γίνεται να είναι άνεργοι 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι για να πληρώνουμε εφάπαξ των 550.000 στη Βουλή. Δεν μπορεί μια ολόκληρη κοινωνία να πληρώνει τις χρεοκοπημένες κρατικές επιχειρήσεις για να διορίζουν τα κόμματα τους κομματικούς στρατούς και τους συγγενείς τους στα συμβούλια. Η Ελλάδα, απέναντι στη κρίση, έκανε το ακριβώς αντίθετο απ’ ό,τι έκαναν όλες οι άλλες χώρες. Αποδοκίμασε τα παλιά κόμματα όχι γι’ αυτά που έκαναν αλλά γιατί δεν μπορούσαν πια να συνεχίσουν να τα κάνουν, να συνεχίσουν το πάρτι. Και επιδοκίμασε αυτά τα κόμματα που υπόσχονταν την επιστροφή στο παλαιό καθεστώς. Πίστεψαν όλοι στο παραμύθι ότι μπορούμε να συνεχίσουμε χωρίς να αλλάξουμε. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε αυτές τις μέρες μπροστά μας. Έρχεται ένας δύσκολος χειμώνας.
