Είμαστε όλοι τραυματιοφορείς
Ηλίας Μαγκλίνης
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Ολοι ξέρουμε τι σημαίνει «γελάω με τα χάλια μου». Στον καθένα μας έχει συμβεί να γελάσει με τον ίδιο του τον εαυτό, με κάποια ανοησία που είπε ή με τη συμπεριφορά του, τη στιγμιαία έστω υπερβολή του. Και είναι και πολύ θετικό να συμβαίνει αυτό - να γελάμε πότε πότε με τα χάλια μας. Είναι καθαρτήριο, παίρνεις απόσταση από τα πράγματα και βλέπεις την ευρύτερη εικόνα, κυρίως, δεν παίρνεις και τόσο στα σοβαρά τον εαυτό σου. Θέλω να πω, μπορείς να είσαι σοβαρός χωρίς να είσαι σοβαροφανής αλλά ο σοβαροφανής δεν γελάει ποτέ με τα χάλια του.
Τι γίνεται όμως όταν το χάλι σου είναι συνεχές, ακατάπαυστο ή είναι καθολικό και σαρωτικό, τόσο ακραίο που ακόμα και το γέλιο χάνει τη θαυματουργική ισχύ του; Την εβδομάδα που μας πέρασε κυριάρχησε στα κοινωνικά δίκτυα, όχι μόνο της χώρας αλλά του πλανήτη, το κωμικοτραγικό, ελεεινό επί της ουσίας, σκηνικό με τους δύο τραυματιοφορείς και τον πεσμένο στο χόρτο ποδοσφαιριστή του αγώνα Λάρισας-Εργοτέλη. Πρέπει να το έχετε δει, το έπαιξαν έως και οι New York Times στο σάιτ τους, το έπαιξε ακόμα και η Αμερικανίδα Ελεν Ντετζενέρις στην τηλεοπτική της εκπομπή.
Εννοείται ότι γελάσαμε όλοι με τα χάλια που είδαμε. Διότι είτε έκανε θέατρο ο πεσμένος στο χόρτο παίκτης του Εργοτέλη, βρίζοντας μάλιστα, όπως λέχθηκε, τους υπεύθυνους της Λάρισας (προκαλώντας καθυστέρηση καθώς η ομάδα του κέρδιζε εκείνη τη στιγμή) είτε ήταν όντως χτυπημένος, η συμπεριφορά των δύο τραυματιοφορέων ήταν τόσο κακή, υπερβολική, εξοργιστική που καταντά ξεκαρδιστική. Ενδεχομένως η σκηνή να προσφέρεται για ανθρωπολογικές αναλύσεις πάνω στην πολιτισμική κρίση που διέρχεται η χώρα· για την καθολική απουσία σαφούς θεσμικού, αξιακού πλαισίου που να καθορίζει όρια, υποχρεώσεις και δικαιώματα· για την επίδειξη ενός υπερτροφικού παιδικού εγώ σε αντίθεση με την κραυγαλέα απουσία ατομικότητας -ωριμότητας δηλαδή- και, κατ’ επέκταση την απουσία μιας αναπτυγμένης ατομικής συναίσθησης στοιχειώδους αξιοπρέπειας. Δεν ξέρω όμως αν αντέχει η σκηνή σε οποιαδήποτε κριτική ανάλυση. Το μόνο σίγουρο είναι πως παρά την καρικατουρίστικη υπερβολή της δεν είναι κάτι μεμονωμένο. Οι τραυματιοφορείς είμαστε εμείς, λίγο ή πολύ, σε διάφορες εκφάνσεις της ζωής μας, ιδιωτικά ή και δημόσια. Το γέλιο είναι μια καλή αρχή για την αποδόμησή τους μέσα μας.
