Η ιδεολογία ενός δεξιού κόμματος
Αντώνης Πανούτσος
(Πηγή : http://www.protothema.gr/)
Στην ανακοίνωση της υποψηφιότητάς του για την προεδρία της Ν.Δ., ο Κυριάκος Μητσοτάκης χαρακτήρισε την παράταξη «ένα μεγάλο κεντροδεξιό κόμμα», το οποίο περιλαμβάνει πολίτες από «τις παρυφές της σοσιαλδημοκρατίας μέχρι τη Δεξιά».
Το σπέρμα της ηττοπάθειας της Ν.Δ. μπορεί να προσδιοριστεί στις δύο προτάσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη. Βομβαρδισμένοι από την «ηθική ανωτερότητα της Αριστεράς», οι περισσότεροι πολιτικοί της Ν.Δ. δεν τολμούνε να πούνε τη λέξη «Δεξιά».
Αναφέρουν τη Ν.Δ. ως Κεντροδεξιά, σαν το Κέντρο να είναι το καλό και η Δεξιά το αναγκαίο κακό, από το οποίο μια μέρα θα απαλλαγούν αφού, όπως λέει και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, τα δύο άκρα είναι οι παρυφές της σοσιαλδημοκρατίας και η Δεξιά. Το αστείο είναι ότι το κόμμα που θεωρεί τη δεξιά ψήφο σχεδόν περιθωριακή θέλει να αποτελέσει αντίπαλο δέος του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δεν είχε ποτέ ανάγκη να δηλώνει σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, ούτε καν κεντρώο, αλλά μόνο αριστερό. Είτε ζούμε σε μια χώρα που έχει βάλει τη Δεξιά στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, όπως έλεγε και ο Ανδρέας Παπανδρέου, είτε αυτό δεν χρειάστηκε καν, αφού μια ηττοπαθής Δεξιά κλείστηκε στο χρονοντούλαπο από μόνη της.
Υπάρχει βέβαια και το επιχείρημα της πολυσυλλεκτικότητας, το οποίο λέει ότι για να βγει στην κυβέρνηση ένα δεξιό κόμμα χρειάζεται ψήφους από το Κέντρο. Το συγκεκριμένο επιχείρημα μου θυμίζει αθλητικές εφημερίδες στις οποίες έχω δουλέψει στο παρελθόν και δεν πήγαιναν καλά. Ενα συνηθισμένο φαινόμενο ήταν ο εκδότης τους να το γυρίσει στην πολυσυλλεκτικότητα. Να λέει «να βάλουμε μια σελίδα αυτοκίνητο για να μας παίρνουνε όσοι ασχολούνται με τα μηχανοκίνητα αθλήματα» ή «να βάλουμε μια στήλη για το σκάκι να μας παίρνουν οι σκακιστές» ή «να βάλουμε τένις για να μας διαβάζουν οι τενίστες». Εκδότης ήταν, λέγαμε «ναι» επειδή το έλεγε και βάζαμε αυτοκίνητο, σκάκι και τένις. Οι μόνοι, όμως, που διαβάζανε τις στήλες ήταν οι συντάκτες που τις γράφανε. Γιατί όσοι ενδιαφέρονταν για τόσο ειδικά θέματα έπαιρναν τα περιοδικά του χώρου τους και όσοι δεν ενδιαφέρονταν ξενέρωναν που ανοίγοντας την εφημερίδα έπρεπε, αντί να διαβάζουν για το ποδόσφαιρο, να διαβάζουν αν ο Βορράς έκανε καλά που ξεκίνησε με τον άσο κούπα στη στήλη του μπριτζ.
Το ίδιο ισχύει και με τη Νέα Δημοκρατία. Από «τις παρυφές της σοσιαλδημοκρατίας» η Ν.Δ. δεν πρόκειται να πάρει ψήφο. Από τη Δεξιά μπορεί να χάσει, αφού για να πείσει ότι είναι στις παρυφές της η Ν.Δ. γίνεται ένα κρατικίστικο μπλε ΠΑΣΟΚ και χάνει την ταυτότητά της. Εάν πιστεύει ότι μπορεί να υπηρετήσει τη Δεξιά και να κατέβει με δεξιά πλατφόρμα για λιγότερο κράτος, μεγαλύτερη ασφάλεια και όσα τέλος πάντων καλύπτουν την ιδεολογία ενός δεξιού κόμματος, έχει καλώς. Το «σε όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε» είναι μια καθαρή πολιτική θέση, σίγουρα ειλικρινέστερη από το «είμαστε όλα για όλους», που σύντομα καταλήγει στο «τίποτα για κανέναν».
