Αλέξης και Ιερώνυμος: Στην υγειά των κορόιδων
ΜΑΝΟΣ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΣ
Υπάρχουν συνάνθρωποί μας που παραξενεύονται με τις πολύ στενές σχέσεις που έχει ο ηγέτης της Ελληνικής Αριστεράς Αλέξης Τσίπρας με τον ηγέτη της Ελληνικής Ορθοδοξίας Αρχιμπάτμαν Ιερώνυμο. Ομολογώ πως δεν καταλαβαίνω την απορία που προκαλεί η αρμονική συμβίωση ενός Αριστερού Ηγέτη και ενός Εκκλησιαστικού Ποιμένα καθώς η αλληλοεκτίμηση και ο αλληλοσεβασμός πολύ συχνά αναπτύσσονται ανάμεσα σε επιτυχημένους επαγγελματίες, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τους επικεφαλής των δύο πιο μεγάλων επιχειρήσεων της χώρας. Της Εκκλησίας και της Αριστεράς. «Τι εννοείς επιχειρήσεις;» θα ρωτήσουν κάποιοι συμπολίτες μας και εγώ με χαρά θα τους απαντήσω.
Η διαπίστωση που λέει πως η Εκκλησία είναι η σπουδαιότερη μπίζνα από την αυγή της ανθρωπότητας νομίζω πως δεν χρειάζεται και ιδιαίτερη διευκρίνηση. Αρκεί να θυμίσω πως πρόκειται για τη μοναδική εταιρεία στον πλανήτη η οποία έχει καταφέρει να μη δίνει λογαριασμό σε κανέναν για τη δράση της και τη διαχείριση των οικονομικών της, την ίδια στιγμή που τα έσοδά της και η περιουσία της φορολογούνται ελάχιστα και οι υπάλληλοί της πληρώνονται από το κράτος! Και σα να μην έφταναν αυτά, το βασικό προϊόν το οποίο εμπορεύεται είναι η σωτηρία ΜΕΤΑ το θάνατο. Ένα προϊόν το οποίο, από τη φύση του, αποκλείει τους δυσαρεστημένους πελάτες. Κάποιοι κακόπιστοι μιλούν για τη μεγαλύτερη απάτη όλων των εποχών, αλλά εμείς οι υπόλοιποι, οι θιασώτες της ελεύθερης επιχειρηματικότητας, αναγνωρίζουμε πως έχουμε να κάνουμε με το πιο υγρό επιχειρηματικό όνειρο. Μια μπίζνα της οποίας το μεγαλείο εξηγεί την επιτυχία στους αιώνες που πέρασαν, αλλά και στους αιώνες που θα έρθουν.
(Μια συχνή δικαιολογία για τα σκανδαλώδη, όπως τα λένε οι εχθροί της επιχειρηματικότητας, προνόμια της Εκκλησίας είναι το φιλανθρωπικό της έργο. Για το φιλανθρωπικό της έργο περηφανεύεται και η Μαριάννα η Βαρδινογιάννη, αλλά νομίζω πως όλοι συμφωνούμε πως το να πληρώνονται οι εργαζόμενοι των επιχειρήσεων του συζύγου της απευθείας από το κράτος δεν είναι και πολύ καλή ιδέα. Από την άλλη ένας Μητροπολίτης μπορεί να πει πως είναι μια υπέροχη ιδέα. Τρέχα γύρευε...)
Η Αριστερά είναι, στην ουσία, η ίδια επιχειρηματική ιδέα αλλά σε έκδοση για άθεους. Δηλαδή, το προϊόν που πουλάει δεν είναι η ζωή μετά το θάνατο αλλά η ζωή μετά την «επανάσταση». Μια διαφορά από μικρή έως και ανύπαρκτη, όπως θα διαβεβαιώσουν τα θύματα πολλών «επαναστάσεων» του παρελθόντος.
(Θυμίζω πως με τον όρο «επανάσταση» συνηθίζουμε να αποκαλούμε τις δικτατορίες που αγαπημένο τους χρώμα δεν είναι το μαύρο αλλά το κόκκινο.)
Κατά τα άλλα, όλα είναι τα ίδια, καθώς μιλάμε για μια μπίζνα κρατικοδίαιτη, με φορολογικές ελαφρύνσεις, κρατική επιχορήγηση, δόγμα και πολλούς πιστούς που παλεύουν, αγωνίζονται να γίνουν και τελικά γίνονται το απαραίτητο λίπασμα για να φυτρώσει το ευωδιαστό λουλούδι που ονομάζουμε εξουσία.
(Σε όλα τα παραπάνω οι πωλητές και κάποιοι πελάτες της Αριστεράς θα αρχίσουν να λένε για αγώνες και διώξεις του παρελθόντος. Αφού τους χτυπήσετε την πλάτη με συγκατάβαση πείτε τους πως με δεδομένο ότι και η Εκκλησία έχει να επιδείξει διώξεις και αγώνες –απλώς σε πιο μακρινό παρελθόν– η ομοιότητα των δύο επιχειρήσεων μάλλον ενισχύεται.)
Αναγνωρίζω πως τα παραπάνω δεν εξηγούν το γιατί τα αφεντικά των δυο μεγάλων αυτών επιχειρηματικών ομίλων συνεργάζονται τόσο στενά μιας και, με δεδομένη την ομοιότητα των προϊόντων τους, θα περίμενε κανείς το αντίθετο. Όντως, παλαιότερα οι δυό αυτές επιχειρήσεις ήταν ανταγωνιστικές έως και εχθρικές, καθώς οι ηγέτες τους δεν καταλάβαιναν πως όχι μόνο η μια μπίζνα δεν αποκλείει την άλλη, αλλά και πως το εμπόριο της πίστης του ενός είναι πολύ επωφελές για το εμπόριο της πίστης του άλλου. Αυτό είναι που κατάλαβαν Τσίπρας και Ιερώνυμος: Σε έναν κόσμο του οποίου η μόνη αναφορά θα είναι ένα αόριστο καλύτερο μέλλον, πολλαπλασιάζεις την πελατεία σου στο παρόν. Όσο ο καταμερισμός είναι σταθερός (η Εκκλησία για μετά το θάνατο και η Αριστερά για λίγο πριν) κανείς αριστερός δεν έχει ανάγκη να πολεμά με κανέναν ορθόδοξο. Στο κάτω-κάτω και των δυο οι πραγματικοί εχθροί είναι οι άπιστοι.
Από τη μέρα που έκαναν την απλή αυτή διαπίστωση οι δυο σπουδαίοι επιχειρηματίες προχωρούν μπροστά πιασμένοι χέρι-χέρι προκειμένου να ολοκληρώσουν το θεάρεστο ή σταλινάρεστο, αλλά οπωσδήποτε εξαιρετικά επικερδές, έργο τους. Ένα έργο που χαρίζει στην Εκκλησία δυνατότητα ανάληψης χιλιάδων ευρώ σε περίοδο κάπιταλ κοντρόλς, ελάχιστη φορολόγηση και διατήρηση του προνομίου το κράτος να πληρώνει το λειτουργικό της κόστος, με την Αριστερά να κερδίζει τη συγκατάβαση του ποιμνίου στην προσπάθεια να σταθεροποιήσει την εξουσία και άρα τα κέρδη της. Και οι δυο ηγέτες πάντως, όπως διαβεβαιώνουν οι παρατρεχάμενοί τους, παραμένουν προσγειωμένοι και δεν ξεχνούν κάθε τόσο να τσουγκρίσουν ένα ποτηράκι στην υγειά των κορόιδων και μπράβο τους.
