ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΣ Στ. Κασιμάτης ότι είναι η πολιτική τους, ανόητε

Είναι η πολιτική τους, ανόητε

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ

(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)

Ο​​λοι θυμόμαστε ότι, στο δικό μας δημοψήφισμα πέρυσι, ο επίσημος ΣΥΡΙΖΑ υποστήριξε λυσσαλέα το Grexit – γιατί αυτό ήταν το «όχι», ας μην κρυβόμαστε τώρα. Το κέρδισε άνετα.
Ομως, αντί να ακολουθήσει την εντολή του 62% στην κατεύθυνση της ρήξης, ακολούθησε την εντολή του 38% που ήθελε να μείνουμε στην Ευρώπη. Με τον τρόπο αυτό, ο πρωθυπουργός, ο οποίος και ανέλαβε την ευθύνη της στροφής, αναγνώρισε στους ψηφοφόρους του «Ναι» ότι τελικά αυτοί είχαν δίκιο και όχι το κόμμα του, που επεδίωκε τη ρήξη (για να ανοιχτεί η Ελλάδα ελεύθερη στο πέλαγος της αλληλεγγύης των λαών και λοιπές μπούρδες). Παρ’ όλα αυτά ή, μάλλον, εξαιτίας αυτού του λόγου ενδεχομένως, πρέπει τώρα οι υποστηρικτές του «Ναι» να πληρώσουν τον λογαριασμό για την παραμονή στην Ευρώπη. Οι αυταπατηθέντες τιμωρούν τους ρεαλιστές επειδή είχαν δίκιο. Αυτό είπε ευθέως ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Κυρίτσης σε άρθρο του στην κομματική εφημερίδα την περασμένη εβδομάδα και τα πνεύματα άναψαν.

Πρέπει να ευχαριστούμε και όχι να λοιδορούμε τον Γιώργο Κυρίτση του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί μας βοηθά να ξεκαθαρίσουμε την εικόνα των πραγμάτων. Είχαμε λίγο ξεχαστεί παίζοντας με την ψευδαίσθηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εκπασοκίζεται ταχέως· έρχεται όμως ο Κυρίτσης με το άρθρο του και μας θυμίζει ότι ο πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ παραμένει αριστερός και αμετανόητος. Η παραδοχή προσφέρεται για διακωμώδηση· η μέση τάξη είναι σαν τον Ζήκο και ο ΣΥΡΙΖΑ σαν το αφεντικό του στην ταινία «Της κακομοίρας»: τρώει τις σφαλιάρες επειδή έχει δίκιο. Ομως, στην προκειμένη περίπτωση, δεν έχουμε να κάνουμε με έναν Ξέρξη που μαστιγώνει το πέλαγος από τα νεύρα του. Εδώ το χιούμορ δεν βοηθά να φθάσουμε στην ουσία της υπόθεσης· αντιθέτως, μας απομακρύνει.

Δεν είναι από θυμό, κακία ή φθόνο η εξόντωση της μέσης τάξης – όλα αυτά είναι απλώς προσωπικά κίνητρα. «Είναι η πολιτική τους, ανόητε», θα μπορούσαμε να πούμε παραφράζοντας τη γνωστή ρήση του Κλίντον. Πρόκειται για συγκεκριμένη, σταθερή πολιτική που εφήρμοσε η Αριστερά οπουδήποτε στον κόσμο άρπαξε την εξουσία. Τα μέσα που μετέρχεται για τον σκοπό αυτόν ποικίλλουν από την κρατικοποίηση διά της υπερφορολόγησης μέχρι τη φυσική εξόντωση εκατομμυρίων ανθρώπων, όπως έγινε κατά τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό σε Ρωσία και Κίνα. Η Αριστερά πάντα ξέρει ποια δεν είναι τα δικά της τα παιδιά και ξεκινά από αυτά. Αποτυγχάνει τελικά να φτιάξει τον παράδεισο για τα δικά της τα παιδιά· για τα άλλα, όμως, ξέρει να φτιάχνει την κόλαση.

Βεβαίως και είναι διχαστική η πολιτική που παραδέχεται ο Κυρίτσης, αλλά διχαστική είναι εκ φύσεως η Αριστερά. Ας το καταλάβουμε, επιτέλους. Ακόμη και αυτή η Φώφη η Γεννηματά (της Πασοκάρας) αρχίζει να το καταλαβαίνει. Προχθές, λ. χ., κατηγόρησε τον ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή το άρθρο του Κυρίτση, για «εμφυλιοπολεμική συμπεριφορά». Ουάου, όπως θα έλεγε κάποιος. Είναι ιστορικό γεγονός αυτό, διότι -θυμηθείτε– πότε άλλοτε έχει κατηγορηθεί η Αριστερά για «εμφυλιοπολεμική συμπεριφορά» και μάλιστα από κάποιους που θεωρούν ότι επίσης ανήκουν στην Αριστερά; Αυτή η κατηγορία, κατά παράδοση στον τόπο μας, μόνον εναντίον της Δεξιάς απευθυνόταν, και εκείνη, η ηλίθια, τη δεχόταν αδιαμαρτύρητα και απαντούσε με ακόμη περισσότερες μετάνοιες στα πόδια του Μίκη, περισσότερους ύμνους για τη σοφία του Χαρίλαου, με περισσότερες αυτομαστιγώσεις σε συναυλίες στη Μακρόνησο.

Αυτή η πλευρά της κυβέρνησης, την οποία αποκάλυψε ο Κυρίτσης (για όσους δεν την είχαν μυριστεί), είναι η μία. Η άλλη πλευρά της, που συχνά συνυπάρχει με την πρώτη μέσα στα ίδια πρόσωπα, είναι αυτή των απολύτως κυνικών ανθρώπων που τους ενδιαφέρει προπαντός να κρατήσουν την εξουσία και, προκειμένου να το πετύχουν, αφήνουν όλες τις προϋποθέσεις ανοικτές. Και τα δύο αυτά, μέσα στο ίδιο πακέτο, φτιάχνουν την κυβέρνηση, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, στο εσωτερικό τουλάχιστον, θα είναι ταραχώδης, και όσοι προεξοφλούν μια σχετικώς μακρά περίοδο σταθερότητας για την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μάλλον προτρέχουν.

Αυτό που επιχειρεί η κυβέρνηση είναι πιο δύσκολο από το να μάθει πέντε αγγλικούλια ο Τσίπρας για να τον καταλαβαίνουν οι έξω στο περίπου. Η Αννα Βαγενά είναι ένα επικίνδυνα ιδιόρρυθμο πρόσωπο (επικίνδυνη, ιδίως αν τη συναντήσεις νυχτιάτικα να ξεπροβάλλει μέσα από το σκοτάδι), όταν όμως παρομοιάζει το υπερταμείο με τη Τουρκοκρατία, ο καθένας αντιλαμβάνεται το βάθος της εχθρότητας που έχει η Αριστερά για την Ευρώπη. Από παιδί και από τη Βαγενά μαθαίνεις την αλήθεια...

Εκτός από τις εσωτερικές αντιδράσεις που θα συναντούν συνεχώς (έπεται και η ρύθμιση για τα προαπαιτούμενα για την εκταμίευση, ας μην ξεχνάμε), η κυβέρνηση θα αντιμετωπίζει και τη σύγχυσή της. Δείτε, λ.χ., πώς κανείς δεν μπορεί να βγάλει άκρη με το ΕΚΑΣ. Δεν θα επιστραφεί καθόλου; Θα επιστραφεί και θα δοθεί πίσω με άλλον τρόπο; Θα επιστραφεί και πέραν αυτού ουδέν; Ουδείς γνωρίζει τι θα γίνει στο τέλος, αν και το τρίτο είναι το πιθανότερο να συμβεί.

Το μόνο βέβαιο γενικώς είναι ότι η περιπέτεια στην οποία μπλέξαμε έχει μέλλον. Η Αριστερά είναι για την Ελλάδα ό,τι και η Καρχηδόνα για τη Ρώμη. Αν δεν καταστραφεί, αν δηλαδή δεν απαξιωθεί πλήρως πολιτικά, ας μην ελπίζουμε...

Γιατί συγγνώμη;

Πολύ περίεργο ότι κάποιοι περίμεναν από τον Ομπάμα να ζητήσει συγγνώμη για την ατομική βόμβα, με αφορμή την επίσκεψή του στη Χιροσίμα. Συγγνώμη για το συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός μόνον τρεις κατηγορίες ανθρώπων μπορούν να απαιτούν. Οι ανιστόρητοι, όσοι θα ήθελαν να μην είχε ηττηθεί η αυτοκρατορική Ιαπωνία και, τέλος, όσοι θα ήθελαν μεν να ηττηθεί η Ιαπωνία, αλλά μόνον αφού εκατοντάδες χιλιάδες Αμερικανοί στρατιώτες θα είχαν σκοτωθεί για να καταλάβουν τη χώρα πολεμώντας σπιθαμή προς σπιθαμή. Από αυτούς να ζητήσει συγγνώμη η Αμερική; Ε όχι δα...