Τα πιο ΑΧΡΗΣΤΑ πράγματα του κόσμου
Γράφει ο Κώστας Βαϊμάκης
(Πηγή : http://www.koolnews.gr)
Η αφορμή για το άρθρο που θα διαβάσετε, ήταν ο μπιντές. Φώναξα έναν μάστορα στο σπίτι, για να δει το μπάνιο και να μου πει πόσο κοστίζει να αλλάξω τα πλακάκια.«Λοιπόν, θα σου βγάλω με το φλόγιστρο τα πλακάκια και μετά θα σου στρώσω τα καινούργια. Και φυσικά, θα σου σπάσω και θα σου βγάλω το μπιντέ». Γιατί να βγάλει το μπιντέ ρε φίλε; Τι του έφτιαξε ο καημένος ο μπιντές; Και μετά από λίγο, κατάλαβα για ποιο λόγο χωρίς καν να με ρωτήσει, θεώρησε δεδομένο ότι θα βγάλει το μπιντέ: διότι είναι το πιο ΑΧΡΗΣΤΟ πράγμα που μπορεί να υπάρχει σε ένα μπάνιο!
Ο μπιντές
Εμείς οι λίγο μεγαλύτεροι, έχουμε προλάβει τον θεσμό του μπιντέ. Και δεν τον έχουμε προλάβει μόνο ως είδος υγιεινής, αλλά τον έχουμε χρησιμοποιήσει κιόλας – λόγω του μπιντέ, βγήκε η έκφραση «έκανα μπιντέ». Για να μην ειπεισέλθουμε σε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, οι άνθρωποι στον μπιντέ έκαναν αυτό που φαντάζεστε, έπλεναν αυτά που φαντάζεστε μετά απ' αυτό που φαντάζεστε. Γιατί; Μην ρωτάτε γιατί έκαναν στον μπιντέ, αυτό που θα μπορούσαν να κάνουν πολύ πιο αρχοντικά στη μπανιέρα. Και τι χρησιμότητα έχει ένα πράγμα που έχει κάτι τρυπούλες που βγάζουν νερό, χωρίς καμία δυνατή πίεση και ουσιαστικά γεμίζουν ένα – δυο δάχτυλα νερό τον μπιντέ, για να βάζεις το χέρι και να κάνεις «πλάτσα – πλούτσα» την ευαίσθητη περιοχή. Αν καταργηθεί με νομοθετικό διάταγμα ο μπιντές αύριο το πρωί, θα λείψει σε κανέναν άνθρωπο που είναι κάτω των 70 ετών; Σε κανέναν.
Η μουσική στο ασανσέρ
Ας πούμε ότι είσαι στο Ντουμπάι. Και μένεις στον 200ο όροφο. Και το ασανσέρ κάνει και 75 στάσεις μέχρι να φτάσεις εσύ στον όροφό σου, για να μπουν και να βγουν άνθρωποι. Τότε, ναι: θέλεις, εύχεσαι, παρακαλάς να έχεις μουσική το ασανσέρ, για να περνάει με κάποιον τρόπο η ώρα σου, μέχρι να φτάσεις στον 200ο όροφο. Ή ας πούμε ότι μένεις στον πέμπτο όροφο μιας πολυκατοικίας στην Αθήνα και τα ασανσέρ έχει «υψηλά ποσοστά θνησιμότητας» - κοινώς, χαλάει εύκολα. Και μέχρι να έρθει κάποιος να σε βγάλει, καλό είναι να ακούς κανένα τραγουδάκι να ξεχνάς τον πόνο σου. Αν δεν συντρέχει όμως κανένας από τους δυο παραπάνω λόγους, αν δεν μένεις στο Ντουμπάι, αν δεν είναι το σπίτι σου στον 200ο όροφο, αν δεν χαλάει συχνά – πυκνά το ασανσέρ σου, αν κάνεις κατά μέσο όρο 30-40 δευτερόλεπτα να φτάσεις στον όροφό σου, η μουσική στο ασανσέρ δεν είναι απλά περιττή. Είναι παντελώς ΑΧΡΗΣΤΗ.
Η Ώρα Ελλάδος
Τον παλιό καλό καιρό, όταν με την ΠΑΣΟΚάρα τρώγαμε γλυκό ψωμάκι, υπήρχε το «141». Το τριψήφιο ΔΩΡΕΑΝ νούμερο, που έπαιρνες και σου έλεγε η γλυκιά ηχογραφημένη φωνή την ώρα Ελλάδος. «Στον επόμενο, τόνο – η ώρα θα είναι – 10 – και 30 πρώτα λεπτά – και 10 δευτερόλεπτα. Τουτ». Περισσότερο ώρα ΠΑΣΟΚ έμοιαζε παρά ώρα Ελλάδας, ανανεωνόταν κάθε 10 δευτερόλεπτα, λες και ήθελε να σου θυμίζει κάθε 10 δεύτερα πόσο τυχερός ήσουν που υπήρχε το ΠΑΣΟΚ στη ζωή σου. Και μετά βγήκαν τα κινητά και τα λάπτοπ και τα κομπιούτερ και τα ρολόγια τοίχου και τα ξυπνητήρια και ο αποκωδικοποιητής της NOVA και του ΟΤΕ και καμιά 20ριά ακόμα πράγματα που δείχνουν την ώρα μέσα στο σπίτι. Αλλά παρόλα αυτά, κάποιες εταιρείας, έβγαλαν πενταψήφιο νούμερο, που καλείς και σου λέει την ώρα. Με χρέωση. Όχι αστικής μονάδας, αλλά μεγαλύτερη. Και αναρωτιέσαι: γιατί πρέπει τη σήμερον ημέρα να πληρώσεις, για να μάθεις τι ώρα είναι; Σε ποιο σπίτι δεν υπάρχουν τουλάχιστον τρία πράγματα που λένε την ώρα;
Η ψάθα στην παραλία
Μεγαλώσαμε με τον μπαμπά και τη μαμά να κουβαλάνε ψάθα στην παραλία. Να την απλώνουν στην άμμο και πάνω της να στρώνουν την πετσέτα. Διότι «μπορεί να έχει πίσσες κάτω...» Και μετά το τέλος του μπάνιου, να βγάζουν την πετσέτα, να τινάζουν την ψάθα και να κάνει ένα ανατριχιαστικό «κρίτσι – κρίτσι» από την άμμο και τα πετραδάκια που είχαν μείνει πάνω. Και έρχομαι εγώ, εν έτει 2016 και ρωτάω: με το χέρι στην καρδιά, ποια είναι η χρησιμότητα της ψάθας; Για να μην λερωθεί η πετσέτα; Μα θα πλυθεί! Για να μην καεί ο πισινός σου; Μα δεν θα καεί με την πετσέτα ούτως ή άλλως.
Οι Ατενίστας
Από τη μια τιμώ τους atenistas, για τη φιλανθρωπική τους δράση: οι άνθρωποι που μαζεύουν π.χ. τρόφιμα για ανθρώπους που έχουν ανάγκη, είναι αξιέπαινοι. Αλλά μια στιγμή: οι atenistas δεν είναι αυτοί που φοράνε πουλόβερ στα δέντρα; Που κάνουν ολόκληρο σαματά επειδή έβαψαν ένα παγκάκι, το οποίο την παραεπόμενη μέρα είναι μέσα στην κουτσουλιά; Που κλείνουν το κέντρο της Αθήνας Σάββατο βράδυ, γιατί θέλουν να τρέξουν 300 άνθρωποι, να χορέψουν swing ή να ξύσουν «τον πίθηκα», σε «μια πόλη χωρίς αυτοκίνητα»; Και σε τελική ανάλυση, πόσο χρήσιμοι μπορεί να είναι οι άνθρωποι, οι οποίο μέσα στο δικό τους site, για να περιγράψουν μια δράση τους, ξεκινάνε ως εξής; «Στο πεζοδρόμιο της Σταδίου, μεταξύ Ομόνοιας και Αιόλου συναντήθηκαν την Κυριακή ατρόμητοι atenistas για να φέρουν εις πέρας τιτάνιο έργο». Ε, δεν περιγράφω άλλο...
Τα «τσίγκινα» κέρματα
Μονόλεπτα, δίλεπτα, πεντάλεπτα. Άχρηστα κέρματα, που απλά πιάνουν χώρο στο πορτοφόλι, στη θήκη για τα ψιλά και είναι εκεί για να σου σπάνε τα νεύρα: για να νιώθεις βαρύ το πορτοφόλι, να νομίζεις ότι έχεις έναν αξιοπρεπή αριθμό ψιλών για να πάρεις καφέ ή τσιγάρα και όταν τελικά τα βγάζεις, ανακαλύπτεις ότι έχεις ένα κιλό άχρηστα ψιλά, που όλα μαζί δεν αρκούν για να πάρουν ούτε ένα μπουκαλάκι νερό. Αφήστε και το άλλο, ότι αν επιτέλους εκλείψουν, θα σταματήσει και η μπούρδα με το «μόνο 9 ευρώ και 99 λεπτά». Όχι κυρά μου! Δέκα ευρώ. Στρογγυλά.
Το νυφικό
Ίσως το πιο άχρηστο από τα άχρηστα πράγματα της ζωής. Πανάκριβο, άβολο, θέλει πρόβες και κόντρα πρόβες, την στενεύει, δεν μπορεί να κάτσει, δεν μπορεί να σηκωθεί, δεν μπορεί να χορέψει. Αν βάλει ένα κιλό λίγο πριν το γάμο, δεν μπαίνει. Αν είναι λίγο πρησμένη από το άγχος ή επειδή είναι αδιάθετη, χρειάζονται τρεις φίλες για να το φορέσει η νύφη, λες και είναι ο Λάνσελοτ και φοράει πανοπλία. Είναι πεταμένα λεφτά (ειδικά αν το αγοράσεις και δεν το νοικιάσεις), για έναν απλούστατο λόγο: διότι θα το φορέσει μια φορά στη ζωή της, στο γάμο της και μετά θα πάρει τη θέση της στη ντουλάπα «μέχρι να μεγαλώσει η κορούλα μου, να ντυθεί νυφούλα και να το φορέσει». Σιγά μη φορέσει το νυφικό της μανούλας. Τουλάχιστον ο γαμπρός, μπορεί να φορέσει το γαμπριάτικα κοστούμι και σε κάποια άλλη εκδήλωση. Χωρίς τη γραβάτα ενδεχομένως, με άλλο πουκάμισο από μέσα, αλλά κάπου θα το ξαναφορέσει. Αλλά το νυφικό; Σοβαρά τώρα;
Bonus track: τα παρανυφάκια. Ίσως ο πιο άχρηστος θεσμός στο μυστήριο του γάμου. Ένα – δυο κοριτσάκια που τα ντύνουν νυφούλες – τσέπης, που δεν έχουν κανέναν απολύτως ρόλο στην τελετή, απλά κάθονται εκεί και παριστάνουν το ντεκόρ. Χασμουριούνται, βαριούνται, γκρινιάζουν και έχουν συμπεριφορά μικρομέγαλου.
Το πίσω τασάκι στο αυτοκίνητο
Μεταξύ μας, γενικά το τασάκι στο αυτοκίνητο είναι μια αηδία: γιατί να καπνίζεις σε ένα κλειστό χώρο, όπου ποτίζει η τσιγαρίλα τα καθίσματα και την ταπετσαρία και μπορεί να μπουν κάποια στιγμή παιδιά και άνθρωποι που τους ενοχλεί ο καπνός; Αλλά ας πούμε ότι καπνίζεις με ανοιχτά παράθυρα και έχεις ένα τασάκι μπροστά που το αδειάζεις συχνά και δεν μένει η τσιγαρίλα στο αυτοκίνητο. Στα πίσω καθίσματα, γιατί να υπάρχει τασάκι; Γιατί να καπνίζουν οι πίσω επιβάτες; Για να μένει η γόπα εκεί ξεχασμένη, μέχρι να βγάλει ρίζες; Για να ανοίγεις τα μπροστινά παράθυρα και ο αέρας να παίρνει τις στάχτες και να τις απλώνει γύρω – γύρω στο αυτοκίνητο; Για να πέσει η κάφτρα στο κάθισμα και να κάνει τρύπα;
Τα λουλούδια στο μαιευτήριο
Θα μπορούσα να γράψω 1000 λέξεις γι' αυτό το ελεεινό πράγμα. Γι' αυτούς που πάνε να επισκεφτούν μια μανούλα που μόλις γέννησε, χαλάνε λεφτά κι αντί να πάρουν ένα φορμάκι, μια σαλιάρα, ένα κουβερτάκι, κατιτίς χρηστικό, χαλάνε λεφτά και παίρνουν λουλούδια. ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ. Μπουκέτα και γλαστράκια. Σε ένα μέρος που έχει νεογέννητα και δεν επιτρέπεται να υπάρχουν λουλούδια. Που τα αφήνεις έξω από την πόρτα του δωματίου. Που σου φωνάζουν οι νοσοκόμες – και με το δίκιο τους – να τα απομακρύνεις. Που φεύγεις κάποια στιγμή από το νοσοκομείο και έχεις τη γυναίκα από τη μια, το μωρό από την άλλη, τσάντες, ρούχα, δώρα, μπαλόνια, τη γιαγιά και ΓΛΑΣΤΡΕΣ. Έλεος!
Ο Μάικλ Κάρικ
Ίσως το πιο άχρηστο πράγμα στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Δεν μαρκάρει, δεν σκοράρει, δεν κόβει, δεν πασάρει, δεν κάνει κάθετες μπαλιές, δεν δίνει σιγουριά και ηρεμία στο παιχνίδι, δεν εμπνέει τους συμπαίκτες του. Είναι απλά ΑΧΡΗΣΤΟΣ. Αλλά επειδή προφανώς έχει καλό μάνατζερ, έχει πλασαριστεί ως «εμβληματικός», «πολύτιμος», «ο παίκτης του προπονητή», «αυτός που θα βοηθήσει στη μετάβαση στην εποχή του νέου προπονητή». Ας τελειώνει το παραμύθι: η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, το αγγλικό ποδόσφαιρο, το ποδόσφαιρο γενικότερα δεν τον έχουν ανάγκη. Ας πάει στο καλό επιτέλους.
Τα στεφάνια στις κηδείες
Έχει κανένα νόημα να χαλάς λεφτά για να στείλεις στεφάνι στην κηδεία κάποιου; Νομίζεις πως έτσι τιμάς τη μνήμη του; Ή θεωρείς ότι εκείνη τη δύσκολη ώρα, οι συγγενείς του μακαρίτη κάθονται και καταγράφουν ποιος έστειλε και ποιος δεν έστειλε στεφάνι; Είναι ένα δύσχρηστο πράγμα που απλά μπαίνει έξω από την εκκλησία όπου γίνεται η τελετή, μετά το κουβαλάνε στον τάφο και μετά το πετάνε στα σκουπίδια. Και εκεί τελειώνει ο ρόλος του. Θέλεις να τιμήσεις τη μνήμη του συγχωρεμένου; Δώσε τα χρήματα που θα έδινες για στεφάνι σε έναν άνθρωπο που έχει ανάγκη, σε ένα ίδρυμα, σε φτωχά παιδάκια, σε πεινασμένους ανθρώπους. Και τόπο θα πιάσουν και ο άνθρωπος από εκεί ψηλά, θα το εκτιμήσει από εκεί που βρίσκεται.
Τρόμπα χειλιών
Μπορεί να είναι η συσκευή που απενοχοποίησε το τρομπάρισμα, αλλά μεταξύ μας, μιλάμε για μεγάλη μπούρδα. Καταρχάς ως διαδικασία, ως χειρονομία, το να τρομπάρει η κυρία τα χείλη της για να πρηστούν και να φουσκώσουν για λίγα λεπτά, έχει φοβερή πλάκα – ειδικά όταν το δείχνουν στην τηλεόραση με περισσή χαρά και το «μοντέλο» θυμίζει «μοντέλο» του Μαρκ Ντορσέλ. Κατά δεύτερον, όπως καταλαβαίνει κανείς, τα αποτελέσματα του τρομπαρίσματος είναι πρόσκαιρα: ό,τι φουσκώνει, ξεφουσκώνει. Και υπάρχει πάντα η περίπτωση η τρομπαρισμένη κυρία, να την πατήσει σαν τη Σταχτοπούτα: να πάει στον χορό με χείλη – τούμπανο και κατά τις 12 να τρέχει, μην τυχόν και γίνει η άμαξα – κολοκύθα και τα χείλη της – πλάκα.
Η ροτόντα
Όλοι είχαμε στο πατρικό μας μια μεγάλη, άβολη, γκουμούτσα τραπεζαρία. Πολλοί από εμάς, είχαμε ροτόντα κάπου εκεί μέσα στο σπίτι. Μια ροτόντα που έστεκε αγέρωχη, με 4-6 καρέκλες τριγύρω της, αλλά παράλληλα μια ροτόντα σχεδόν αχρησιμοποίητη: να την «άνοιγε» η μαμά δυο φορές το χρόνο; Τρεις; Άντε τέσσερις και πολλές λέω, ένα τραπέζι τα Χριστούγεννα στο σόι, στη γιορτή του μπαμπά, σε ένα γενέθλιο και μέχρι εκεί. Οι σωστές οι ροτόντες οι πρόστυχες, είχαν και ένα ξύλινο κομμάτι που χρησίμευε για να «μεγαλώσει» η ροτόντα και να χωράει παραπάνω πράγματα – μόνο που για να το βάλεις και μετά για να το βγάλεις, ήθελε δυο κουμανταδόρους και άλλους τρεις να τραβάνε με δύναμη τα ξύλα για να ανοίξουν και να κλείσουν.
Bonus track: τα «καλά» μαχαιροπήρουνα, το «καλό» σερβίτσιο, τα «καλά» κρυστάλλινα ποτήρια. Επίσης στόλιζαν κάποιο σκρίνιο. Επίσης χρησιμοποιούνταν σπάνια. Και η καρδούλα της μαμάς έτρεμε μην τυχόν και έσπαγε κανένα πιάτο και κανένα ποτήρι. Τρόμος. Πανικός. Δέος. Λύτρωση όταν επέστρεφαν ανέπαφα και πλυμένα στη θέση τους.
Σεμεδάκια
Αυτή η μάστιγα, που λέγεται «σεμεδάκι»... Που δεν έχει ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΜΙΑ χρησιμότητα: δεν ομορφαίνει το χώρο. Δεν προστατεύει από τη σκόνη, εφόσον έχει τρύπες. Δεν καλύπτει μια επιφάνεια, όση μικρή κι αν είναι. Δεν ταιριάζει στην πραγματικότητα ούτε πάνω σε τραπεζάκι, ούτε σε τηλεόραση, ούτε πουθενά – και όχι, δεν ταιριάζει καθόλου μα καθόλου πάνω σε τηλεόραση Plasma και LCD. Ούτε σε οθόνη υπολογιστή. Που η μαμά επέμενε να το βάζει παντού, μαζί με εκείνα τα χιλιάδες μικρά διακοσμητικά – μινιατούρες...
