Το επιμέρους και το όλον
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Με τις ημερομηνίες καμιά φορά τα μπερδεύω λιγάκι, όμως τα γεγονότα της ιστορίας που θα αφηγηθώ παρακάτω είναι απολύτως αληθή.
Μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας το 1974, απομακρύνθηκαν από τις θέσεις τους οι λεγόμενοι Ιερωνυμικοί μητροπολίτες της δικτατορίας. Οι περισσότεροι έφυγαν ήσυχα από τις μητροπόλεις τους, εκτός από έναν. Ηταν ο μητροπολίτης Αττικής Νικόδημος Γκατζιρούλης, ο οποίος, με πρωτοφανές στα χρονικά πείσμα, ηρνείτο να εγκαταλείψει την έδρα της μητροπόλεως στην Κηφισιά. Κάπου εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 1990, αφού πια είχαν εξαντληθεί όλα τα ένδικα μέσα χωρίς αποτέλεσμα, η πολιτεία αποφάσισε τη διά της βίας απομάκρυνση του Νικοδήμου.
Πράγματι, οι αστυνομικοί μετέβησαν στο ωραίο μητροπολιτικό μέγαρο της Κηφισιάς και τον έβγαλαν έξω σηκωτό – και αυτό είναι κυριολεξία, όχι σχήμα λόγου. Ο Νικόδημος δεν δεχόταν ούτε καν να σηκωθεί από το κάθισμά του, στο οποίο είχε γαντζωθεί και με τα δύο χέρια. Οι αστυνομικοί και ο εισαγγελέας που τους συνόδευε τον σήκωσαν με τα χέρια τους για να τον βγάλουν από το κτίριο.
Μετά το πέρας της επιχείρησης, ο νεαρός εισαγγελέας, που ήταν ο μετέπειτα πασίγνωστος Ισίδωρος Ντογιάκος, επισκέφθηκε τον δήμαρχο της περιοχής και τον ενημέρωσε για τα συμβάντα. Του είπε ότι ο Νικόδημος κρατούσε τόσο σφικτά τα μπράτσα της πολυθρόνας, ώστε όταν είχαν καταφέρει να τον ξεχωρίσουν από το κάθισμα και τον πήγαιναν σηκωτό, διαπίστωσαν ότι στο δεξί χέρι του κρατούσε ακόμη το μπράτσο της πολυθρόνας που το είχε ξεκολλήσει...
Κάπως έτσι θα φύγουν και οι σημερινοί κυβερνώντες, όταν έλθει η ώρα τους: ένας θα κρατάει το μπράτσο μιας πολυθρόνας, άλλος ένα πόμολο, ο τρίτος τη σιδερένια πόρτα του ασανσέρ ή οτιδήποτε θα έχει αρπάξει για να κρατηθεί. Θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να μείνουν. Τι ακριβώς πρέπει να κάνουν δεν ξέρουν· και είναι αυτό που ψάχνουν τώρα.
Αφότου ολοκληρώθηκε (όπως ολοκληρώθηκε) η διαπραγμάτευση, η κυβέρνηση που προέκυψε με τις εκλογές του περυσινού Σεπτεμβρίου περνάει την πιο κρίσιμη για την ίδια, αλλά και την πιο επικίνδυνη για τη χώρα, περίοδο της μέχρι τώρα θητείας της. Εχουν ξεμείνει από «όραμα» για να πουλήσουν στον κόσμο τους. Ψάχνουν εναγωνίως «προοδευτικό» αντιστάθμισμα για τις φιλελεύθερες πολιτικές που τους επιβάλλονται από την Ευρώπη. Ψάχνουν νέα αφήγηση ή «μια νέα Θεσσαλονίκη», όπως το λέει ένας φίλος.
Η αναπόφευκτη σύγχυση κάνει την αναζήτηση σπασμωδική. Βλέπουμε, από τη μια πλευρά, τον υπουργό Ν. Φίλη να ξεπερνά κάθε μέρα τον εαυτό του σε επιδείξεις αυταρχισμού. (Τι κρίμα, αλήθεια, που ο άνθρωπος αυτός δεν επέλεξε την καριέρα στην Εκκλησία! Θα έκανε τον τέλειο μητροπολίτη – για να διαδεχθεί τον Αιγιαλείας, ας πούμε...) Την περασμένη εβδομάδα επιτέθηκε στο ιντερνετικό κίνημα «Παραιτηθείτε» με τρόπο που θύμιζε υπουργό των τελευταίων μηνών του κομμουνισμού στην Ανατολική Γερμανία. (Παρεμπιπτόντως, απεβίωσε πρόσφατα, πλήρης ημερών, η Μαργκό Χόνεκερ – αντιλαμβάνεσθε ποιου Χόνεκερ. Ισως αυτό να είχε επηρεάσει κάπως τον κ. Φίλη...) Εν πάση περιπτώσει, το μόνο που πέτυχε ήταν ανέλπιστη διαφήμιση για τη διαδήλωση της Τετάρτης.
Βλέπουμε και άλλες ασυναρτησίες, όπως την «αντίσταση» στην πώληση του Ελληνικού, που προβάλλει με τις δηλώσεις του ο υπουργός Χρ. Σπίρτζης. Αυτά όμως είναι απλοί περισπασμοί σε σύγκριση με τα στοιχεία που δείχνουν ότι η κυβέρνηση επιλέγει το πεδίο της αναθεώρησης του Συντάγματος για να στήσει τη νέα αφήγηση την οποία χρειάζεται κατεπειγόντως, διότι τα μέτρα σύντομα θα δαγκώσουν.
Δείτε πόσο αριστοτεχνικά εκδηλώθηκε η πρόθεση κατά την περασμένη εβδομάδα. Πρώτα, η κυβερνητική εκπρόσωπος έριξε μια γερή τροχιοδεικτική, με υπόνοιες για δημοψηφίσματα και άλλες τρέλες. Αμέσως, συγκεντρώθηκαν πάνω της τα πυρά της αντιπολίτευσης. Βγαίνει, έπειτα, ο πρόεδρος της Βουλής με το πιο μειλίχιο ύφος του και το κλείνει το θέμα καλά, αεροστεγώς, ώστε να κατευνασθούν τα πνεύματα. Και τελευταίος βγαίνει ο πρωθυπουργός και το επαναφέρει με έναν μισοσαπισμένο μπακαλιάρο για το χρέος τους να αφήσουν «αποτύπωμα δημοκρατικών διεκδικήσεων» στο Σύνταγμα...
Ολα τα άλλα μπορείς να τα πάρεις και κάπως ελαφρά για να αντέξεις την πραγματικότητα του Υπαρκτού Ελληνισμού. Τα παιχνίδια με το Σύνταγμα, όμως, είναι επικίνδυνα όσο και η στρατηγική της ρήξης με την Ευρώπη. Προσωπικώς σκέπτομαι τη λέξη «εκτροπή». Αυτό, τίποτε περισσότερο. Μου αρκεί, όμως, για να καταλαβαίνω πόσο επικίνδυνη είναι αυτή η κυβέρνηση εφόσον απειλείται η ασφάλειά της.
Και τώρα, μία δεύτερη πραγματική. Οταν ανέλαβε τα ηνία της προεδρίας ο σπουδαίος Αϊζενχάουερ, το 1953, ο κόσμος βρισκόταν στο απόγειο του ανταγωνισμού των εξοπλισμών μεταξύ των υπερδυνάμεων του Ψυχρού Πολέμου. Σε μία από τις αλλεπάλληλες και εξαντλητικές συσκέψεις με την κυβέρνησή του, για την αντιμετώπιση ενός κινδύνου που απειλούσε τον πολιτισμό με αφανισμό, ο υπουργός Οικονομικών παρουσίασε ένα εξαίρετο σχέδιο για την επανεισαγωγή του νομίσματος έπειτα από πυρηνικό πόλεμο. Ο Αϊκ διέκοψε και είπε προς όλους: «Παιδιά (boys), δεν καταλαβαίνετε. Αν γίνει πυρηνικός πόλεμος θα χορταίνουμε με σκουλήκια».
Ο Αϊζενχάουερ αντιλαμβανόταν πλήρως τη διάκριση ανάμεσα στο επιμέρους και στο όλον. Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωσή μας. Θέλω τις μεταρρυθμίσεις, αλλά τις θέλω να γίνουν σωστά. Ξέρω, ας πούμε, ότι χρειάζομαι εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας. Γιατί να μου την κάνει ο μάγος της φυλής και όχι ο γιατρός; Λοιπόν, τα επιμέρους είναι οι μεταρρυθμίσεις που τους επιβάλλονται και ούτε ξέρουν ούτε θέλουν να τις κάνουν. Το όλον είναι ότι η κυβέρνηση είναι επικίνδυνη.
