Το οικονομικό κόστος της κλιματικής αλλαγής
STEVEN BRILLl / REUTERS
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Το πρόσφατο άρθρο του Μάρτιν Γουλφ στους Financial Times για την κλιματική αλλαγή με χαροποίησε και με έκανε να σκεφθώ με ποιον τρόπο μπορεί να γράφει κανείς για ένα θέμα, που συνήθως το βρίσκω βαρετό, με έναν τρόπο ελκυστικό.
Με αφορμή την εκλογική νίκη ορισμένων υποψηφίων, μεταξύ των οποίων του Ρεπουμπλικανού γερουσιαστή Μιτς Μακόνελ, ο οποίος είχε ως βασικό επιχείρημα της προεκλογικής εκστρατείας του το να διατηρήσει τη θανατηφόρο βιομηχανία λιγνίτη στην πολιτεία του, Κεντάκι, ανεξαρτήτως κόστους, ο κ. Γουλφ γράφει:
«Πολλοί Ρεπουμπλικανοί φαίνεται να σκέφτονται πως οι ανθρωπογενείς κλιματικές αλλαγές είναι φάρσα. Αν ισχύει, τότε πρόκειται για τεράστια φάρσα. Αρκεί να διαβάσει κανείς τη συνθετική έκθεση της Διακυβερνητικής Επιτροπής για την Κλιματική Αλλαγή».
Οι πιθανές συνέπειες από την άγνοια του επιστημονικώς προφανούς, όπως επισημαίνει ο Μάρτιν Γουλφ, εμπεριέχει ασθένειες, ακραία καιρικά φαινόμενα, ανασφάλεια για την επάρκεια τροφής και νερού, καθώς και απώλεια βιοποικιλότητας και πολύτιμων οικοσυστημάτων. Και αυτό έχει νόημα, αν και το σημείο που με έκανε να σκεφθώ περισσότερο σε αυτό το πειστικό και δυνατό κείμενο είναι το εξής: «Μία δικαιολογία για τη συνεχιζόμενη αδράνεια είναι πως το κόστος της δράσης για τον μετριασμό των ρύπων θα είναι υπερβολικό. Πρέπει να αναφερθεί, εντούτοις, ότι το κόστος θα είναι μικρότερο και ίσως και πολύ μικρότερο από το αντίστοιχο, που επωμίστηκαν λόγω της κρίσης οι πλούσιες οικονομίες. Ως αποτέλεσμα το ΑΕΠ στην Ευρωζώνη, στη Βρετανία και στις ΗΠΑ μειώθηκε κατά ένα έκτο σε σύγκριση με τις επικρατούσες τάσεις πριν από την κρίση. Σε άλλες οικονομίες, όταν οι ζημίες καταμετρηθούν πλήρως, τότε θα είναι έτι μεγαλύτερες και, κατά τα φαινόμενα, τα απολεσθέντα δεν θα ανακτηθούν».
Λοιπόν, τώρα, θα σας πω την ιδέα μου για το πώς μπορεί να γράφονται τα ζητήματα της κλιματικής αλλαγής, ώστε οι Αμερικανοί και οι άλλοι άνθρωποι στον κόσμο να δίνουν μεγαλύτερη έμφαση. Χρειαζόμαστε ένα μπαράζ δημοσιευμάτων σχετικά με τις συνέπειες της αλλαγής για κάθε νοικοκυριό, οι οποίες σε τελική ανάλυση αφορούν το πορτοφόλι μας. Δεν αρκεί να γράφουν οι δημοσιογράφοι για το ότι το φαινόμενο του θερμοκηπίου έχει ως αποτέλεσμα να υποχωρεί σταδιακά η ακτή της Φλόριντας τόσα πόδια από την επιφάνεια του ωκεανού ανά δεκαετία ή ότι η κλιματική αλλαγή βρίσκεται πίσω από τους δριμείς κυκλώνες. Χρειάζονται ρεπορτάζ και δημοσιεύματα για το συγκεκριμένο κόστος.
Ο Μάρτιν Γουλφ διατυπώνει ένα ακόμη πειστικό επιχείρημα για την κομβική ηθική υποχρέωση, που έχουμε απέναντι στα παιδιά μας. «Εμείς ευεργετηθήκαμε από τις προσπάθειες των προγόνων μας να μας αφήσουν έναν κόσμο καλύτερο από ό,τι εκείνοι κληρονόμησαν. Την ίδια υποχρέωση έχουμε κι εμείς, αν και στη δική μας περίπτωση τα πράγματα είναι περιπλοκότερα. Ωστόσο, όσο ισχυρό κι αν είναι το ηθικό επιχείρημα, δεν θα μας βγάλει από την απραξία». Για να γίνει αυτό και να ενδιαφερθούμε είναι να πάψει το θέμα να είναι αφηρημένο ηθικό επιχείρημα και να κοστολογηθεί αυτή η απραξία.
Η πρόσφατη συμφωνία ΗΠΑ - Κίνας, που ανακοίνωσε ο Αμερικανός πρόεδρος για τον ορισμό στόχων μείωσης των αερίων του θερμοκηπίου, εξαφανίζει ένα από τα κύρια επιχειρήματα των πολεμίων της κλιματικής αλλαγής: εφόσον η Κίνα συνεχίζει να προκαλεί τη μεγαλύτερη ρύπανση παγκοσμίως, δεν έχει νόημα να δράσει η Δύση. Χρειάζεται, λοιπόν, να διασφαλίσουμε πως και οι δύο χώρες θα τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους. Αυτό θα γίνει με ρεπορτάζ και δημοσιεύματα, που θα μετρούν το κόστος σε δολάρια και σεντ.
