Αμήχανη, σιωπηρή πλειοψηφία
ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, πορείες, διαδηλώσεις και λοιπές «πλατείες» έχουν γεράσει, ακόμη και στη συνείδηση των οργανωτών τους. Οι συνδικαλιστές συνεχίζουν να τις χρησιμοποιούν ως «μέσο πίεσης» διότι γι’ αυτούς είναι «μέσο ύπαρξης».
Γι’ αυτό δεν τους ενδιαφέρει η μαζικότητα, ούτε καν τα αποτελέσματα. Τους ενδιαφέρει να κλείσουν τους δρόμους, για να μην περάσουν απαρατήρητοι. Στήνουν μια παράσταση αδιαφορώντας για την ποιότητα, σαν επιδοτούμενος θίασος.
Γι’ αυτό δεν τους ενδιαφέρει η μαζικότητα, ούτε καν τα αποτελέσματα. Τους ενδιαφέρει να κλείσουν τους δρόμους, για να μην περάσουν απαρατήρητοι. Στήνουν μια παράσταση αδιαφορώντας για την ποιότητα, σαν επιδοτούμενος θίασος.
Πόσες ημέρες τον χρόνο ο μέσος Αθηναίος αναγκάζεται να τροποποιήσει το πρόγραμμά του εξαιτίας κάποιας διαμαρτυρίας; Ων ουκ έστιν αριθμός. Σε πόσες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας έχει συμμετάσχει ο ίδιος μέσος Αθηναίος; Αν έχει συμμετάσχει έστω σε μία, υποθέτω σε ελάχιστες. Δεν έχει λόγους να διαμαρτύρεται; Μάλλον έχει και η διαμαρτυρία τους επαγγελματίες της.
Τη θεατρικότητά της η μαζική διαμαρτυρία την εξάντλησε με τους «Αγανακτισμένους». Εκεί αποδείχθηκε ότι ο αυθορμητισμός δεν είναι ποτέ αυθόρμητος. Εκεί δημιουργήθηκε το σύμπλεγμα του εθνικολαϊκισμού, που διέγραψε τις παλιές καλές ιδεολογικές αντιθέσεις και έτεκεν ημίν το κυβερνητικό υβρίδιο των Συριζανέλ. Η προχθεσινή συγκέντρωση υπό το σύνθημα «Παραιτηθείτε» ήταν μια απόπειρα επανάληψης της πάλαι ποτέ επιτυχημένης παράστασης.
Είναι λάθος να στηρίζεσαι στα εκάστοτε «ρεύματα» που προκαλούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Συνήθως δημιουργούν συσσωματώσεις ανθρώπων που λίγο ώς πολύ συμφωνούν μεταξύ τους. Είναι λάθος επίσης να στηρίζεσαι στον αυθορμητισμό της προσέλευσης. Για περισσότερες πληροφορίες παραπέμπω στο σκίτσο του φίλου Ηλία Μακρή, ο οποίος προ ημερών έδειχνε τον Κυρίτση να προτείνει στον Φίλη να ανοίξουν φροντιστήριο για τους «Παραιτηθείτε».
Το 1968, ο Αντρέ Μαλρώ και ο Σαμπάν Ντελμάς ήσαν επικεφαλής μιας διαδήλωσης της σιωπηρής μειοψηφίας εναντίον της εξέγερσης του Μαΐου του ’68. Το Παρίσι είχε καταληφθεί από τους εξεγερμένους, το κράτος κινδύνευε να καταλυθεί και μαζί και η κοινοβουλευτική δημοκρατία. Συγκεντρώθηκαν ένα εκατομμύριο άνθρωποι. Αυθορμήτως ή όχι, πάντως, η γκωλική δεξιά δεν διέθετε τους μηχανισμούς κινητοποίησης που διέθεταν οι μαοϊκοί ή το Κομμουνιστικό Κόμμα. Η κατάσταση όμως ήταν ακραία.
Οι περισσότεροι από όσους συγκεντρώθηκαν προχθές στο Σύνταγμα έχουν υποστεί το βασανιστήριο της διαμαρτυρίας, έχουν αγανακτήσει πλειστάκις με τους κλειστούς δρόμους. Ανήκουν στη σιωπηρή μειοψηφία που επιθυμεί την αποκατάσταση κάποιας κανονικότητας στη ρημαγμένη χώρα. Δεν λέω ότι κακώς συγκεντρώθηκαν. Απλώς λέω ότι έκαναν κάτι που δεν ταιριάζει στη νοοτροπία τους. Ούτε να μουντζώσουν μπορούν ούτε να καεί η Βουλή θέλουν.
Η αντιπολίτευση οφείλει να δώσει φωνή στη σιωπηρή πλειοψηφία για να την απαλλάξει από την αμηχανία της. Αυτό δεν μπορεί να γίνει με τον τρόπο των «Αγανακτισμένων». Αυτή η μορφή διαμαρτυρίας και πολιτικής έκφρασης είναι παρωχημένη.
