Από το Μυστήριο
Είναι σίγουρο ότι ο ιστορικός του μέλλοντος θα ασχοληθεί επισταμένως. Σήμερα όμως βασανίζει κυρίως εκείνους που πίστεψαν στο αφήγημα "Πρώτη φορά Αριστερά", έδωσαν τον αγώνα τους, συνέβαλαν στην άνοδο στην εξουσία του Αλέξη Τσίπρα και τώρα έχουν χάσει την γη κάτω από τα πόδια τους με τη μνημονιακή στροφή του τρομερού παιδιού της ελληνικής Αριστεράς.
Προδομένοι ψάχνουν να ανακαλύψουν για ποιο λόγο έχουν διαψευσθεί όλες οι προσδοκίες τους, προσπαθώντας να αντιληφθούν που τελειώνουν οι δικές τους αυταπάτες, και που αρχίζει η προδοσία.
Είναι εκείνοι, το 50% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ (του Σεπτεμβρίου) που σήμερα δημοσκοπικά δηλώνουν απογοητευμένοι από την κυβέρνηση αλλά δεν μεταναστεύουν πολιτικά, ή όσοι απείχαν από τις εκλογές το Σεπτέμβριο, παρά το γεγονός ότι εννέα μήνες πριν είχαν στηρίξει εκλογικά το ΣΥΡΙΖΑ.
Το ερώτημα σαφές μεν, χωρίς εύκολη απάντηση δε. Ο Αλέξης Τσίπρας είχε συμφωνήσει πριν από την ανάληψη της πρωθυπουργίας να παραδοθεί στις ορέξεις και τα κελεύσματα των δανειστών την κατάλληλη στιγμή, ή η επιλογή αυτή προέκυψε στην πορεία κατά το πρώτο εξάμηνο του 2015, όταν αντιλαμβανόμενος ότι η ρήξη θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε Grexit και άτακτη χρεοκοπία της χώρας και διαπραγματεύτηκε το πολιτικό του μέλλον.
Κατ' αρχήν πρέπει να γίνει κοινά αποδεκτό ότι σκοπός όλων των ενεργειών μέχρι σήμερα του Τσίπρα είναι να διατηρήσει την εξουσία με κάθε τίμημα.
Οι θιασώτες της πρώτης άποψης υποστηρίζουν ότι ο Τσίπρας είχε συμφωνήσει με τον εξωτερικό παράγοντα (όπως και να ονομάζεται αυτός) πριν από την κατάκτηση της εξουσίας, ότι θα ακολουθήσει το αυτό μονοπάτι με τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Ότι επιλέχθηκε για να κάνει την "βρώμικη" δουλειά που καμία άλλη κυβέρνηση, πλην μιας αριστερής θα προσέθετα εγώ, δεν μπορούσε να κάνει στην Ελλάδα. Να περάσει δηλαδή όλα εκείνα τα μέτρα που, αν τα περνούσε μία δεξιά κυβέρνηση, η Αθήνα θα είχε καεί. Επιχειρηματολογώντας υπέρ αυτής της θέσεως, αναφέρουν την άρνηση των Ευρωπαίων να στηρίξουν το Σαμαρά κατά το δεύτερο εξάμηνο του 2014 να κλείσει την αξιολόγηση, και κυρίως τη μεταστροφή του Τσίπρα σε λίγες μόνο ώρες τη νύχτα του δημοψηφίσματος, παρά τον εκλογικό θρίαμβο, προδίδοντας την ψήφο του 61% του ελληνικού λαού. Θεωρούν ότι ο Τσίπρας έπαιζε θέατρο όλο αυτό το διάστημα και την κατάλληλη στιγμή έστρεψε το καράβι στην ρότα που είχε προαποφασίσει ή του είχαν υποδείξει. Είχε επιλέξει την χρονική στιγμή που η Ελλάδα είχε πια ξεμείνει από ταμειακά διαθέσιμα, να διενεργήσει δημοψήφισμα για να μας φέρει προ τετελεσμένων. Εν ολίγοις ότι ο Τσίπρας είχε πουλήσει το παιχνίδι από την αρχή.
Σύμφωνα με την δεύτερη άποψη, ο Τσίπρας δεν είχε αποφασίσει τι θα πράξει τον Ιανουάριο του 2015. Διατηρούσε όλες τις επιλογές ανοικτές. Λόγω και του μαρξιστικού παρελθόντος του δεν απέκλειε τη ρήξη με την Ευρώπη και το ΔΝΤ και αναζητούσε εναλλακτικές σε Ρωσία, Κίνα, Ιράν και Βενεζουέλα. Εξού και τα ταξίδια σε αυτές τις χώρες κορυφαίων υπουργών προς αναζήτηση νέων διόδων δανεισμού. Εξού και οι δηλώσεις του Τσίπρα ότι "δεν φοβόμαστε να ανοιχτούμε σε καινούργιες θάλασσες για να φτάσουμε σε νέα και ασφαλή λιμάνια". Η επιλογή του συγκρουσιακού και άπειρου Βαρουφάκη ως υπουργού οικονομικών, η ανάθεση σε αυτόν της εκπόνησης σχεδίου Β΄, και η κωλυσιεργία στις διαπραγματεύσεις δείχνουν ότι ο Τσίπρας έπαιζε όλα τα χαρτιά του. Όταν διαπίστωσε ότι πλην της ΕΕ ουδείς είχε σκοπό να βάλει πλάτη και τυχόν ρήξη θα οδηγούσε την χώρα στην καταστροφή και κυρίως ότι ο ίδιος όχι μόνο θα έχανε την εξουσία, αλλά θα εξαφανιζόταν πολιτικά ως πρωταίτιος, επέλεξε να συνθηκολογήσει. Ο Τσίπρας δηλαδή αφού εξέτασε ποιο σενάριο εξυπηρετούσε τον ίδιο και τους συν αυτώ, πρόδωσε τους υπόλοιπους συντρόφους του για να κρατηθεί στην θέση του.Χωρίς φυσικά να μπορώ να αποκλείσω το πρώτο σενάριο, θεωρώ πιο πιθανό ο Τσίπρας από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε πρωθυπουργός, να μην ήθελε να έλθει σε ρήξη με τους δανειστές, αλλά να πουλήσει επικοινωνιακά στους ψηφοφόρους του ότι διαπραγματευόταν ηρωικά. Ήθελε να έλθει σε συμφωνία για ένα νέο Μνημόνιο, όπως και να βαφτιζόταν αυτό, αλλά να μην φανεί ότι υποχωρεί. Την ίδια στιγμή διαπραγματευόταν την παρουσία του στο επόμενο πολιτικό σκηνικό που στηνόταν. Κύριο μέλημά του ήταν να παραμείνει στην εξουσία. Αντιλαμβανόταν ότι οι δανειστές γνώριζαν, ότι μόνο εκείνος και μια "αριστερή" κυβέρνηση μπορούσε να περάσει τα μέτρα που επέβαλαν οι δανειστές, χωρίς να ανοίξει μύτη. Αυτό ήταν το ατού του και αυτό διαπραγματεύτηκε. Η στήριξη δε που έχει λάβει απ' όλους τους Ευρωπαίους ηγέτες και τις ΗΠΑ από τον Ιούλιο του 2015 μέχρι σήμερα φανερώνει ότι εκείνος ήταν ο εκλεκτός τους. Από την αρχή κιόλας. Και εκ του αποτελέσματος αποδείχθηκε ότι έχουν δίκιο. Ό,τι ήθελαν ΕΕ και ΔΝΤ, έχει πια ψηφισθεί από την ΚΟ του "αριστερού" ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Αλέξης απεδείχθη ο πιο πρόθυμος από όλους.
Τα Σέβη μου
ΜΥΣΤΗΡΙΟΣ
