Το ρεσάλτο του μύθου
ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Η απελπισία των ανθρώπων που πιστεύουν σε μια δυναμική, εξωστρεφή Ελλάδα στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης είναι μεγάλη. Οι πιο παλιοί θλίβονται βαθιά γιατί βλέπουν τον τόπο να «μικραίνει» και τα αυτονόητα δεκαετιών να υποχωρούν. Ειδικά η γενιά που έχτισε μετά τον πόλεμο την Ελλάδα απελπίζεται με όσα βιώνει σήμερα. Οι πιο μικροί φεύγουν ή προσπαθούν να φύγουν στο εξωτερικό. Ακόμη και όσοι «το παλεύουν» εδώ και πάνε καλά νιώθουν να τους πνίγει η περιρρέουσα ατμόσφαιρα και να τους τραβάει προς τα κάτω ο ολοένα και χαμηλότερος κοινός παρονομαστής.
Είναι επώδυνη πράγματι η περίοδος που περνάμε. Εχει θεσμικό, αξιακό, οικονομικό και –για πολλούς– προσωπικό κόστος. Είναι όμως, και επιμένουμε καιρό σε αυτό, μια σημαντική «Ιστορική Διόρθωση», από την οποία έπρεπε να περάσουμε.
Η Ελλάδα μετά τον Εμφύλιο κυβερνήθηκε από κεντρώες και δεξιές κυβερνήσεις, αλλά η Αριστερά απέκτησε ένα ηθικό πλεονέκτημα και μια ιδεολογική ηγεμονία. Οι διώξεις, τα ξερονήσια, η ιδεολογική καταπίεση έσπρωξαν το δυναμικό κομμάτι δύο γενιών στους κόλπους της. Είχε μύθο, αύρα, δυναμισμό η Αριστερά.
Το ελληνικό κατεστημένο και οι ξένοι προστάτες του δεν μπόρεσαν ποτέ να ξεπεράσουν τις ανασφάλειές τους και να βάλουν ένα πραγματικό τέλος στα εμφυλιακά πάθη δημιουργώντας μια κανονική ευρωπαϊκή δημοκρατία. Κράτησαν ένα κομμάτι της κοινωνίας έξω από το «σύστημα» και συνέχισαν να λειτουργούν παλαιοκομματικά.
Μετά την αποστασία, που διέκοψε τη φυσική ροή των πραγμάτων, και τη δικτατορία ήλθε η ώρα του «μπαμ». Ηταν ένα δικαιολογημένο τσουνάμι οργής, συμπιεσμένης ενέργειας, που άρχισε να εκδηλώνεται. Η Αριστερά ήταν η πρωθιέρεια στον ναό του λαϊκισμού και της αχαλίνωτης ριζοσπαστικοποίησης που ακολούθησε. Είχε όμως ρόλο ανεύθυνου ιδεολογικού και πολιτικού «άρχοντα». Διατηρούσε την ηγεμονία, ετεροπροσδιόριζε ακόμη και τη (λαϊκή) Δεξιά, αλλά δεν είχε ποτέ αναλάβει την ευθύνη της διακυβέρνησης του τόπου. Ηλθε όμως η μεγάλη οικονομική κρίση που γκρέμισε το παλαιοκομματικό σύστημα και έδειξε τη γύμνια των θεσμών. Η Αριστερά, σε μια νέα της εκδοχή, έκανε ένα εξαιρετικά επιτυχημένο ρεσάλτο.
Η χώρα έπρεπε να περάσει από αυτό το στάδιο, έστω και με κόστος. Είναι ο μόνος τρόπος να συνειδητοποιήσει ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού ότι η Αριστερά ήταν καλή ως μύθος, όχι ως εναλλακτική λύση για τον τόπο. Το πολύ χαμηλού επιπέδου πάρε-δώσε έχει αποδομήσει το περιώνυμο ηθικό πλεονέκτημα, έστω και αν στη ζυγαριά μπαίνουν οι συσσωρευμένες επί δεκαετίες αμαρτίες των παλιών. Η ανεπάρκεια διακυβέρνησης κάνει τις κυβερνήσεις τύπου B και C του παρελθόντος να μοιάζουν ικανές. Η όλη εικόνα αυτής της κυβέρνησης δεν έχει κανένα στοιχείο οραματισμού ή πραγματικής λαχτάρας για πρόοδο και ευημερία. Είναι πιο παλαιοκομματική από την παλαιοκομματικότερη που είχαμε ποτέ.
Και το κυριότερο, έχει αποδείξει ότι ούτε άλλος δρόμος διαπραγμάτευσης υπάρχει ούτε και άλλο οικονομικό μοντέλο για μια χώρα σαν την Ελλάδα.
Πρέπει να το περάσουμε αυτό που ζούμε για να γυρίσει το εκκρεμές στη μέση. Πήγε πολύ δεξιά για δεκαετίες, πολύ αριστερά τα τελευταία 40 χρόνια και τώρα πρέπει να ισορροπήσει. Το κόστος μπορεί να αποδειχθεί μεγάλο, θα πάμε πολλά χρόνια πίσω, αλλά ήταν αναπόφευκτο να περάσουμε τη φάση της «Ιστορικής Διόρθωσης».
