Το επίπεδο ενός λαού
Αντώνης Πανούτσος
(Πηγή : http://www.protothema.gr)
«Οπως έχει αναφερθεί στην επιστημονική βιβλιογραφία, οι Τούρκοι είναι βρώμικοι και μολυσμένοι.
Οι Τούρκοι είναι σαν τα άγρια σκυλιά όταν παίζουν, αλλά όταν πρέπει να πολεμήσουν εναντίον των εχθρών τους τρέχουν μακριά.
Ο μόνος αποτελεσματικός τρόπος να αντιμετωπίσεις τους Τούρκους είναι με αποφασιστική και άκαμπτη νοοτροπία». Τη στιγμή που ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς άκουσε τη φράση του Ελευθέριου Συναδινού της Χρυσής Αυγής να ολοκληρώνεται στην αγγλική της μετάφραση, για πρώτη φορά στην Ιστορία, απέβαλε ευρωβουλευτή από συνεδρίαση της ολομέλειας. Ενα ακόμα ρεκόρ για την Ελλάδα του 2016, το οποίο επιτρέπει κάποια συμπεράσματα.
Η δημοκρατία περισσότερο από κάθε άλλο πολίτευμα χρειάζεται τους νόμους και τους κανονισμούς που η ίδια έχει θεσπίσει. Οι κάτοχοι αξιωμάτων έχουν την υποχρέωση να σέβονται κάθε κανόνα και κανονισμό. Για να λειτουργήσει η δημοκρατία ο Μάρτιν Σουλτς είχε την υποχρέωση να αποβάλει τον Συναδινό από την αίθουσα αφού βρήκε την αναφορά ρατσιστική.
Και αν ο ευρωβουλευτής δεν είχε φύγει οικειοθελώς, θα καλούσε την ασφάλεια της Βουλής να επιβάλει την απόφασή του με τη βία - στη λογική ότι θα ήταν αντιδημοκρατικό εάν ο νόμος δεν είχε τηρηθεί. Κάτι διαφορετικό από τη συμπεριφορά προέδρων της Βουλής όπως η Ζωή, που πρόβαλλε τον χαρακτήρα του τσαμπουκά αλλά αντίστοιχες ρητορείες τις άφηνε ατιμώρητες.
Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι το περιβάλλον καθορίζει τις συμπεριφορές. Οταν άκουσε την ποινή της αποβολής, ο Ελευθέριος Συναδινός σήκωσε το χέρι ζητώντας τον λόγο. Οταν ο Σουλτς αρνήθηκε να του τον δώσει λέγοντας ότι σε τέτοιες περιπτώσεις ο κανονισμός δεν προβλέπει συζήτηση, σηκώθηκε και ως καλός ευρωβουλευτής αποχώρησε από την αίθουσα συνοδευόμενος από έναν δίμετρο κύριο με φράκο. Κύριος στη συμπεριφορά, ντυμένος φιγουρίνι. Επειδή οι υπόλοιποι ντύνονται έτσι και συμπεριφέρονται ανάλογα. Κάτι πολύ μακρινό από τη δική μας Βουλή, όπου έχουν μεταφερθεί οι συμπεριφορές και τα ντυσίματα των αυτόνομων στεκιών και των παλαιοπασοκικών συνεταιρισμών.
Το τρίτο συμπέρασμα είναι ότι για να υπάρξει δημοκρατική συμπεριφορά στην Ελληνική Βουλή πρέπει να υπάρξουν πολιτικοί με την ανάλογη παιδεία. Κυβέρνηση σήμερα είναι ένα κόμμα του οποίου τα στελέχη βγήκαν μέσα από τον ακτιβισμό και τη συνδικαλιστική ανώτατη παιδεία. Το πρώτο είναι ένας ευφημισμός της άρνησης της τήρησης των νόμων και το δεύτερο η υποταγή στις αντεξουσιαστικές ομάδες των πανεπιστημίων, χωρίς την ανοχή των οποίων κανένας ακαδημαϊκός δεν μπορεί να σταθεί. Η Ελληνική Δημοκρατία δηλαδή ζητάει την τήρηση των νόμων από αυτούς που έκαναν καριέρα παραβαίνοντάς τους.
Το τέταρτο συμπέρασμα είναι ότι οι ευρωβουλευτές αντανακλούν το επίπεδο του λαού που τους έστειλε. Στην ιστορία της Ευρωβουλής έχουν χωρέσει διάφοροι μυστήριοι. Από την Τσιτσιολίνα μέχρι τον Φάρατζ. Το γεγονός όμως ότι έχουμε πετύχει σε σύνολο 751 βουλευτών στην ομάδα των non attached, δηλαδή εκείνων που δεν χωράνε σε καμία ομάδα από τις 15 ομάδες της Ευρωβουλής, οι πέντε να είναι Ελληνες κάτι λέει για τις επιλογές αυτού του λαού.
Ποιοι λένε
Ο Κερκυραίος πατέρας του Μάκη Π. του έλεγε ότι μια επιτροπή που είχε επισκεφθεί την Κέρκυρα είχε αποφανθεί ότι το λάδι της είναι το καλύτερο στον κόσμο. Το ενδιαφέρον σημείο δεν είναι το λάδι της Κέρκυρας, που σίγουρα δεν είναι το καλύτερο στον κόσμο, αλλά η «επιτροπή». Στην Ελλάδα το «οι επιστήμονες λένε», «ο κόσμος ξέρει», «στο Διαδίκτυο γράφτηκε» γίνεται επιχείρημα όταν στην πραγματικότητα χωρίς αναφορά δεν λέει τίποτα.
Γελοιότητες
Το γράφω για την αναφορά του βουλευτή της Χ.Α. στους Τούρκους. Το «όπως έχει αναφερθεί στην επιστημονική βιβλιογραφία» είναι αστείο όταν συμπληρώνεται με το «βρώμικοι και μολυσμένοι». Εκτός του ότι είναι γελοίο επιστήμονας να καταλήγει σε συμπεράσματα ορολογίας δρόμου, δεν ισχύει κιόλας. Οι Τούρκοι από τον 15ο μέχρι τον 18ο αιώνα είχαν μοντέρνο στρατό, με μαζική χρήση του αρκεβούζιου, άριστο πυροβολικό και δύο φορές έφτασαν στα τείχη της Βιέννης. Επειδή οι αναφορές γίνονται στην ακμή ενός λαού και μόνο οι ηλίθιοι υποτιμούν τους αντιπάλους τους, θα πρότεινα τα κλασικά «The Decisive Battles of the Western World» του Φ.Σ. Φούλερ και «The Decline and Fall of the Roman Empire» του Εντουαρντ Γκίμπον.
