Το κόστος των εκπτώσεων
ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Οι εκπρόσωποι του αστικού πολιτικού κόσμου έκαναν επί πολλά χρόνια συνεχείς εκπτώσεις και τώρα πληρώνουμε μια και καλή τη λυπητερή. Ενοχλεί βαθύτατα ο διορισμός αποτυχημένων πολιτευτών, συνδικαλιστών και κομματικών στελεχών στις κρίσιμες θέσεις στην Υγεία, στην Παιδεία, παντού από τη σημερινή κυβέρνηση. Ομως, δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι παρόμοιο, για να είμαστε δίκαιοι. Επί Γ. Παπανδρέου είχαμε μεν το πολύ σημαντικό opengov, από την πίσω πόρτα όμως διορίζονταν γυμναστές ως διοικητές νοσοκομείων. Την παράδοση συνέχισε και η συγκυβέρνηση διορίζοντας απίθανους πολιτευτές σε καίριες θέσεις στο Δημόσιο. Το ίδιο συνέβη και με το μοίρασμα των θέσεων ανάμεσα στα συγκυβερνώντα κόμματα. Το μόνο που άλλαξε είναι η φόρμουλα. Α, και βεβαίως τα βιογραφικά των ανθρώπων που αναλαμβάνουν τις θέσεις. Παλαιότερα έβλεπες ότι είχαν κάποια σχετική εμπειρία και πως είχαν κολλήσει κανένα ένσημο. Τώρα, δυστυχώς, κυριαρχούν οι κομματικές περγαμηνές.
Ακούω φίλους που είναι απελπισμένοι από αυτά που ακούν από βουλευτές της σημερινής συγκυβέρνησης στα κανάλια και στη Βουλή. Πράγματι, νιώθει σε μερικές περιπτώσεις κανείς σαν να έχει αντικατασταθεί εκείνο το περίφημο «η φαντασία στην εξουσία» του Μάη από το «η παλαβομάρα στην εξουσία». Είναι απίθανα τα πράγματα που μπορείς να ακούσεις και τα οποία ξεπερνούν κάθε φαντασία. Λες όμως μετά, μήπως και τα αστικά κόμματα δεν είχαν αναδείξει διάφορους τηλεμαϊντανούς και κονφερασιέ παντός καιρού σε μείζονες προσωπικότητες του δημοσίου διαλόγου; Μήπως δεν έγιναν υπουργοί και υφυπουργοί πολιτικοί που μόνο στο Δελφινάριο αρμόζουν υπό κανονικές συνθήκες; Η μακιγιέζ κάποιου καναλιού το είπε πολύ ωραία όταν ανακοινώθηκε η νέα κυβέρνηση: «Ρε συ, αυτούς τους ξέρω όλους, τους έχω βάψει γιατί βγαίνουν κάτι πρωινά... Αλλά και τους προηγούμενους τους ήξερα γιατί ήταν συχνοί πελάτες».
Το αστικό καθεστώς άρχισε τις εκπτώσεις με τους θεσμούς και με την ποιότητα των προσώπων, χαμήλωσε τον πήχυ, νομιμοποίησε τον λαϊκισμό και το αφήγημα, σύμφωνα με το οποίο «για όλα φταίνε οι άλλοι, ποτέ εμείς», και φτάσαμε έως εδώ. Αυτό που ζούμε είναι η αποκορύφωση και η ακραία συμπύκνωση όλης της μεταπολιτευτικής παθογένειας. Δεν μπόρεσε ποτέ ο αστικός πολιτικός κόσμος να πάρει πάνω του τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και να αποβάλει το κακό κομμάτι του DNA του. Ο Κώστας Καραμανλής πήγαινε να σπάσει αυγά στην Παιδεία και αλλού, αλλά δεν έκανε ποτέ την ομελέτα. Ο Γιώργος Παπανδρέου ονειρευόταν τη «Δανία του Νότου» όταν γύρω του κυβερνούσαν οι απαράτσκι της Χαρ. Τρικούπη. Ο Αντώνης Σαμαράς υπέφερε από έναν έντονο διπολισμό, που τον έκανε τη μια στιγμή πεισματάρη ηγέτη και την άλλη εμμονικό τοπάρχη.
Ακόμη και τη μία σπάνια στιγμή γενναιότητας και μεγάλης συναίνεσης γύρω από τις αλλαγές στην Παιδεία με τον νόμο Διαμαντοπούλου δεν μπόρεσε ο αστικός πολιτικός κόσμος να αφήσει να υλοποιηθεί χωρίς βάρβαρες εκπτώσεις. Και τώρα έρχεται το όπισθεν ολοταχώς, η προσπάθεια να δούμε αν πάει πιο κάτω, αν κατεβαίνει άλλο ο πήχυς, ο κοινός παρονομαστής. Δεν ξέρω τι θα έκανα βλέποντας όσα βλέπω αν ήμουν 30 χρόνια νεότερος. Σίγουρα θα εξοργιζόμουν αν έβλεπα πως η «αλλαγή καθεστώτος» που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός δεν έχει φέρει ούτε την αξιοκρατία ούτε την πραγματική μεταρρύθμιση στην Παιδεία. Θα αναρωτιόμουν, όμως, ποια είναι η εναλλακτική λύση που έχω, εκτός από το να φύγω έξω ή... δεν ξέρω τι άλλο. Υπάρχει βεβαίως μια λύση: να σηκωθούν από τους καναπέδες τα παιδιά της δημιουργίας και της ευθύνης και να εμπλακούν στην πολιτική, στον δημόσιο διάλογο, σε μη κυβερνητικές οργανώσεις, να αρθρώσουν τον λόγο της κοινής λογικής. Ισως τελικά να είναι και θέμα αλλαγής γενιάς!
Ας μην ξεχνάμε τέλος κάτι βασικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ, και ό,τι εκπροσωπεί, δεν κέρδισε από υπερβάλλουσα γοητεία και πειθώ. Γέμισε το κενό που άφησε πίσω του ο αστικός πολιτικός κόσμος, που δεν μπόρεσε να σταθεί όρθιος με τσαγανό και αρχές την ώρα της μεγάλης κρίσης.
