Μια ελληνικότατη ιστορία
ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Αν και έχει εγκαταλείψει τη χρήση της βαρείας, είναι η τελευταία εφημερίδα που χρησιμοποιεί τον ιστορικό τονισμό, την «ωραία» περισπωμένη που έλεγε και ο Εγγονόπουλος, τις ψιλές και τις δασείες. Διασώζει και την τρίτη κλίση.
Διόλου ασήμαντο για μια γλώσσα, όπως η ελληνική, της οποίας η μνήμη έχει εξωκείλει στα αβαθή. Παλιότερα τον Σαίξπηρ τον αποκαλούσε «εγχέσπαλο» και τον Σαρτρ «αλλήθωρο μωροφιλόσοφο». Η εφημερίδα «Εστία» είναι ένα από τα τελευταία οχυρά σε μια Ελλάδα όπου η απαλλαγή της γραφής από την ιστορική της μνήμη, τα πνεύματα και τους τόνους, θεωρείται πρόοδος και η αναπαραγωγή της καρέτα-καρέτα σημαντικότερη από τη διατήρηση του γλωσσικού μας πλούτου.
Διόλου ασήμαντο για μια γλώσσα, όπως η ελληνική, της οποίας η μνήμη έχει εξωκείλει στα αβαθή. Παλιότερα τον Σαίξπηρ τον αποκαλούσε «εγχέσπαλο» και τον Σαρτρ «αλλήθωρο μωροφιλόσοφο». Η εφημερίδα «Εστία» είναι ένα από τα τελευταία οχυρά σε μια Ελλάδα όπου η απαλλαγή της γραφής από την ιστορική της μνήμη, τα πνεύματα και τους τόνους, θεωρείται πρόοδος και η αναπαραγωγή της καρέτα-καρέτα σημαντικότερη από τη διατήρηση του γλωσσικού μας πλούτου.
Η είδηση της πώλησής της πριν από μία εβδομάδα πέρασε σχεδόν απαρατήρητη. Οι κοινωνικές ιστοσελίδες στο Διαδίκτυο ήταν απασχολημένες με τα πεπραγμένα της εθνικής μας Ζωής στο βενζινάδικο. Εξάλλου, πόσοι από τους χρήστες του Διαδικτύου διαβάζουν «Εστία» και πόσοι ενδιαφέρονται για τις τύχες της «αρχαιότερης ελληνικής εφημερίδας»; Πόσοι γνωρίζουν σήμερα κάποιον Γεώργιο Δροσίνη που υπήρξε κάποτε διευθυντής της; Υπάρχουν ακόμη δυνάμεις στην ελληνική κοινωνία που μπορούν να υπερασπιστούν ένα έντυπο το οποίο, εκτός των άλλων, λειτουργεί και ως κιβωτός της γλώσσας μας; Περίπου όσοι ενδιαφέρονται και για την τύχη των Πανεπιστημίων μας ή των σχολείων μας, κάτι μειονότητες που αισθάνονται εξόριστες στον τόπο τους.
«Σύντομα θα διαπιστώσετε, αγαπητοί αναγνώστες, ότι η “Εστία” θα βελτιωθεί αισθητά. Θα γίνει καλύτερη. Θα εμπλουτισθεί με ύλη και θα διευρύνει την αρθρογραφία της. Ομως θα παραμείνει πιστή στις παραδόσεις και τις δημοσιογραφικές της αρχές που την εχαρακτήρισαν επί 120 χρόνια. Είμαστε βέβαιοι ότι η νέα διάρθρωσις θα επιτρέψει στην αρχαιότερη ελληνική εφημερίδα να συνεχίσει την πορεία της με νέες προοπτικές» σημείωνε το κύριο άρθρο του περασμένου Σαββάτου. Είθε, αν και η δήλωση της βεβαιότητας για τη συνέχιση της παράδοσης υφολογικά τουλάχιστον αποκαλύπτει κάποιον ενδόμυχο φόβο.
Είναι βέβαιο ότι όταν κάποιος επιχειρηματίας αγοράζει μια εφημερίδα με τόσο έντονη ταυτότητα, όπως είναι η «Εστία» την αγοράζει για να τη συντηρήσει. Ομως και σ’ αυτήν την περίπτωση η ζωή μοιάζει να ειρωνεύεται τους ζωντανούς: η συνύπαρξη της «Εστίας» στον ίδιο εκδοτικό όμιλο με τη φαντεζί κουτσομπολίστικη Espresso πριν από μερικά μόλις χρόνια θα έμοιαζε με ανέκδοτο. Σήμερα είναι πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα διόλου ευοίωνη η οποία και στην περίπτωση της «Εστίας», όπως και σε τόσες άλλες περιπτώσεις, αποδεικνύει πως η ελληνική κοινωνία αδυνατεί να συντηρήσει όσες ποιότητες κατάφεραν να την κρατήσουν όρθια. Η κατάρρευση των αξιών δεν είναι προϊόν της κρίσης. Η κρίση απλώς την επιτάχυνε.
Τον Αλέξη Ζαούση, διευθυντή της εφημερίδας, τον ξέρω από μικρό. Γνωρίζω και το πείσμα του και την ψυχραιμία του και το κουράγιο του. Πριν μερικά χρόνια, στην εποχή της ευμάρειας, μου είχε εξομολογηθεί ότι κρατούσε την εφημερίδα κάνοντας λογαριασμούς με το σταγονόμετρο. Είναι προφανές πως σήμερα ούτε αυτοί έχουν αξία πια. Η «Εστία» όλα αυτά τα χρόνια στήριξε με συνέπεια και σθένος την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Η αδυναμία του κοινού της να την κρατήσει όρθια και αυτόνομη είναι μια ακόμη συνέπεια της βαριάς ήττας που έχει υποστεί η αστική ζωή στη χώρα μας.
