Πόσα κόκκινα αυγά αξίζουν τόση ταλαιπωρία;
Αντώνης Πανούτσος
(Πηγή : http://www.protothema.gr/)
H μητέρα της είχε πεθάνει και τη μεγάλωνε ο πατέρας της στο Βερολίνο. Κοντά στα 10 ζήτησε από τον πατέρα της να της πάρει για τα γενέθλιά της ένα σκυλάκι.
Το σπίτι είχε μεγάλο κήπο και ο πατέρας της αποφάσισε να της κάνει το χατίρι. Της πήρε ένα χάσκι κατευθείαν από τον Βόρειο Πόλο. Το κοριτσάκι το είδε και πήγε καταπάνω του ανοίγοντας την αγκαλιά του. Το χάσκι την είδε, έτρεξε στον κήπο, βρήκε μια απόμακρη γωνία και άνοιξε μια τρύπα περνώντας στο χώμα το υπόλοιπο της ζωής του αναπολώντας τον μακρινό Πόλο με το χιόνι, τις αρκούδες και τους Εσκιμώους στα έλκηθρα. Μακριά από σπίτια και κοριτσάκια με ζεστές αγκαλιές. Το συμπέρασμα είναι ότι κάθε πλάσμα γεννήθηκε για να ζει σε κάποιον τόπο που για τον άλλον μπορεί να είναι τρομακτικός αλλά γι’ αυτό είναι σπίτι. Κάθε Μεγάλη Δευτέρα με το που θα ακουστεί η πρώτη καμπάνα και κάποιος θα πει «όπου να ’ναι θα έρθει το καλοκαίρι» θέλω να ανοίξω μια τρύπα και να γίνω χάσκι.
Οι πιο ευτυχισμένες μου μέρες είναι με τα πρώτα βοριαδάκια του φθινοπώρου. Οταν έχεις βγει, όπως κάθε μέρα τους τρεις τελευταίους μήνες, στον δρόμο με το κοντομάνικο αλλά επιστρέφεις για να πάρεις το φούτερ. Μετά ακολουθεί η περίοδος ευτυχίας γιατί ξέρω ότι όλος ο χειμώνας είναι μπροστά μας. Το πρώτο καμπανάκι του κινδύνου έρχεται τα Χριστούγεννα, όταν σκέφτομαι ότι η επόμενη μεγάλη αργία είναι το Πάσχα. Και η αντίστροφη μέτρηση αρχίζει: Φώτα, Απόκριες, Σαρακοστή, Μεγάλη Εβδομάδα. Και τα ψέματα τελειώνουν. Σε λίγο θα ψάχνω για το τηλεκοντρόλ του air condition, θα ακούω να με ρωτάνε πού θα πάω το καλοκαίρι και αντίο ζωή. Μέχρι τις 22 Ιουνίου που θα ξαναγεννηθεί η ελπίδα, όταν η μέρα θα αρχίσει να μικραίνει. Η εβδομάδα όμως του εφιάλτη, όταν μαζί με το Θείο εκτυλίσσεται και το προσωπικό μου δράμα, είναι η Μεγάλη Εβδομάδα.
Μια εβδομάδα που μεταφέρει τα παιδικά τραύματα όταν στο ραδιόφωνο αντί για το «Λεωφορείον η Μελωδία» με τον Νίκο Μαστοράκη και τον «Παπαγάλο Κοκό» έπρεπε να ακούς μια ξενέρωτη του Τρίτου Προγράμματος να λέει «Γιοχάνες Μπραμς. Γερμανικό Ρέκβιεμ. Με τη συμφωνική ορχήστρα του Κάρλοβι Βάρι. Διευθύνει ο…». Και εκεί που ήλπιζες να ακούσεις «…ο Νίκος Μαστοράκης» ή ακόμα καλύτερα ο «…Παπαγάλος Κοκός» η ξενέρωτη έλεγε ένα όνομα με δύο φωνήεντα και 26 σύμφωνα. Και μετά ο Επιτάφιος (δεν είμαι θρήσκος), η μαγειρίτσα (δεν μου αρέσουν τα εντόσθια), ο οβελίας (δεν τρώω το αρνί) και τα τραγούδια της λεβεντιάς (δεν ακούω δημοτικά). Εντάξει, μου αρέσουν τα αυγά. Πόσα κόκκινα αυγά αξίζουν, όμως, τόση ταλαιπωρία;
Ολα τα προηγούμενα είναι αφιερωμένα στους συνανθρώπους που πάσχουν από τα Easter Blues. Σε αυτούς που θέλουν να βρουν ένα ήσυχο σημείο στον κήπο και να κρυφτούν από όσους τους κυνηγάνε με ένα κόκκινο αυγό φωνάζοντας «Καλό Πάσχα». Η μέρα που θα μπορούμε να τους πούμε «Καλό χειμώνα» δεν είναι μακριά.
