Ανάληψη στην πλατεία Βικτωρίας
ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Στη Στοκχόλμη ή στο Οσλο, το κόστος του ανθρωπισμού δεν είναι μεγάλο. Μπορείς να αντικρίζεις με συμπάθεια την ανθρώπινη εξαθλίωση που θαλασσοδέρνεται στα νερά της Μεσογείου και να σκανδαλίζεσαι από τη συμπεριφορά των Ελλήνων και των Ιταλών απέναντί τους.
Για την αριστερή φιλανθρωπία επίσης, στην Αθήνα, τη Ρώμη ή το Παρίσι τα αισθήματα προσφέρονται σε χαμηλή τιμή. Οφείλεις να περιθάλψεις την ανθρώπινη δυστυχία από όπου κι αν προέρχεται. Εξάλλου, για τη σκέψη της Αριστεράς τα πράγματα είναι απλά: σε τελευταία ανάλυση όλα ανάγονται στην οικονομία κι αν οι άνθρωποι αυτοί πνίγονται στη Μεσόγειο και πεινάνε στην πλατεία Βικτωρίας, αυτό το χρωστούν στον πόλεμο για το πετρέλαιο που σπαράσσει τη Μέση Ανατολή.
Για την αριστερή φιλανθρωπία επίσης, στην Αθήνα, τη Ρώμη ή το Παρίσι τα αισθήματα προσφέρονται σε χαμηλή τιμή. Οφείλεις να περιθάλψεις την ανθρώπινη δυστυχία από όπου κι αν προέρχεται. Εξάλλου, για τη σκέψη της Αριστεράς τα πράγματα είναι απλά: σε τελευταία ανάλυση όλα ανάγονται στην οικονομία κι αν οι άνθρωποι αυτοί πνίγονται στη Μεσόγειο και πεινάνε στην πλατεία Βικτωρίας, αυτό το χρωστούν στον πόλεμο για το πετρέλαιο που σπαράσσει τη Μέση Ανατολή.
Τα πράγματα περιπλέκονται τις νύχτες στο Αιγαίο ή στα ανοιχτά της Λαμπεντούζα. Οι περίπολοι που φεύγουν από το λιμάνι της Μυτιλήνης ή της Χίου δεν έχουν να αντιμετωπίσουν ανθρωπιστικές ιδέες, αλλά ανθρώπινες ζωές, δουλέμπορους, μωρά παιδιά, ενίοτε δε και εγκληματίες. Μόλις προχθές κάποιοι απ’ αυτούς έριξαν στη θάλασσα για να πνιγούν δώδεκα ομοιοπαθείς τους επειδή ήσαν χριστιανοί και οι ίδιοι μουσουλμάνοι. Σε τελευταία ανάλυση όλα ανάγονται στην οικονομία, όμως φαίνεται πως υπάρχει μια ακόμη πιο τελευταία ανάλυση που σου επιτρέπει να αντιληφθείς ότι ακόμη και στην παραγωγή της ανθρώπινης συμπεριφοράς συμμετέχουν και άλλες παράμετροι.
Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα πάσχει. Και η πάθησή του δεν έχει να κάνει μόνον με το ευρώ. Εχει να κάνει και με τη σύνθεση της ευρωπαϊκής κοινωνίας. Τα παιδιά που μεγάλωσαν στα γαλλικά προάστια και πήγαν σε γαλλικό σχολείο προθυμοποιούνται να καταταγούν στις τάξεις του στρατού του «Ισλαμικού Κράτους» ή δολοφονούν τους σκιτσογράφους του Charlie Hebdo γιατί πρόσβαλλαν τον θεό τους. Κι αν είναι γραφικός ο αφορισμός του μητροπολίτη Πειραιώς στον ΣΚΑΪ και τους εργαζομένους στον σταθμό για ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε το Πάσχα και έτυχε να το δω, οι σφαίρες μέχρι νεωτέρας δεν είναι διόλου γραφικές. Δεν χωράει αμφιβολία ότι το πρόβλημα της υποδοχής και της αφομοίωσης των μεταναστών είναι ένα ευρωπαϊκό πρόβλημα το οποίο η Ευρωπαϊκή Ενωση, φοβική και ενοχική, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει.
Οι ενοχές απέναντι στο ιστορικό παρελθόν είναι στοιχείο του μεγάλου ευρωπαϊκού πολιτισμού. Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα δεν θα ήταν εφικτό αν η Γερμανία δεν αναγνώριζε τη Γενοκτονία των Εβραίων κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Και όσο η Τουρκία δεν αναγνωρίζει τη Γενοκτονία των Αρμενίων, θα παραμένει εκτός πλαισίου ευρωπαϊκού πολιτισμού. Οι αντιδράσεις στη δήλωση του Πάπα Φραγκίσκου τις προάλλες αυτό τουλάχιστον κατέδειξαν. Οι ενοχές είναι αναγκαία αλλά όχι ικανή συνθήκη. Και η Ευρώπη, με τη συνθήκη Δουβλίνο ΙΙ ή ΙΙΙ, το μόνο που κατάφερε ήταν να μεταθέσει όλο το βάρος των ενοχών της στις χώρες του Νότου, στην Ελλάδα, την Ιταλία, τη Μάλτα και την Ισπανία.
Πόσα χρόνια κλείναμε τα μάτια απέναντι στο πρόβλημα των μεταναστών; Περίπου όσα χρόνια κλείναμε τα μάτια απέναντι στο χρέος. Η ελληνική Πολιτεία ακολουθούσε την κίνηση του εκκρεμούς: οι μεν έλεγαν «πετάξτε τους όλους στη θάλασσα», οι δε «αφήστε τους όλους μέσα στην Ομόνοια και την πλατεία Βάθη». Και το χρέος μεγάλωνε. Οταν έγινε δυσβάστακτο, χτίστηκε εκείνος ο τοίχος στον Εβρο. Τα κονδύλια που η Ε.Ε. μας έδινε για τη φύλαξη των θαλασσίων συνόρων φαίνεται πως ξοδεύτηκαν σε μισθούς των κηπουρών στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ. Η γείτων και φίλη νεο-οθωμανική Τουρκία προθυμοποιείται να μας τροφοδοτεί με νέο αίμα από κυνηγημένους, κι εμείς, με την επιτέλους αριστερή κυβέρνηση προτείνουμε ως λύση την κ. Τασία Χριστοδουλοπούλου.
Το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής, αν και νεότευκτο, έχει ήδη να παρουσιάσει σημαντικό έργο. Πρώτον, έκλεισε το στρατόπεδο της Αμυγδαλέζας, για το οποίο λέγεται ότι τους τελευταίους μήνες δεν είχαν καν χρήματα για το φαγητό. Συνθήκες διαβίωσης άθλιες, όμως στα διαμερίσματα των 20 τετραγωνικών με τις 25 ψυχές δεν είναι καλύτερες. Δεύτερον, απαγόρευσε τον όρο «λαθρομετανάστης». Τους μετονόμασε σε «παράτυπους» μετανάστες και «πρόσφυγες» και τους επέτρεψε να κάνουν ηλιοθεραπεία στην πλατεία Βικτωρίας. Ατυχη δήλωση, όπως ομολόγησε η ίδια. Ατυχη σίγουρα, αν και ενδεικτική της νοοτροπίας μιας Αριστεράς που έμαθε να κάνει πολιτική βαπτίζοντας την τρόικα «θεσμούς», κοινώς παίζοντας με τις λέξεις. Είπε κι εκείνο το μνημειώδες ότι κάποια στιγμή αυτοί όλοι «απλώς εξαφανίζονται. Εγώ ελέγχω την είσοδο, δεν ελέγχω την έξοδο». Ο δήμαρχος Καμίνης έμεινε άφωνος. Τι να πεις; «Αφραστον θαύμα» και κάτι παραπάνω.
Ας μην κοροϊδευόμαστε. Οι ρίζες του μεταναστευτικού είναι τόσο βαθιές όσο βαθιές είναι και οι ρίζες του χρέους. Η διαφορά μας από την Ιταλία είναι ότι οι μετανάστες έρχονται να εγκατασταθούν σε μια χώρα όπου δεκαπέντε άνθρωποι έχουν καταλάβει για δύο εβδομάδες την πρυτανεία του Πανεπιστημίου Αθηνών χωρίς να τους ενοχλήσει κανείς. Οταν όμως φτάσουν να αντιληφθούν την έλλειψη σοβαρότητας του ελληνικού κράτους, θα είναι αργά για όλους μας, για όλους μας εκτός από τους παλικαράδες της Χρυσής Αυγής, οι οποίοι, ακόμη και υπόδικοι ή καταδικασμένοι, θα ξέρουν ότι έφτασε η ώρα τους.
Το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται με συναισθηματισμούς. Για να αντιμετωπισθεί, χρειάζεται κοινωνική λογιστική, κάποιον στοιχειώδη ρεαλισμό και προς Θεού όχι άλλη αριστερή ρητορεία. Μπουκώσαμε, βαρεθήκαμε, περιμένοντας πότε θα αναληφθούν οι ταλαίπωροι της πλατείας Βικτωρίας, όπως υποσχέθηκε η μητέρα Τασία.
