Αντε πάλι το δημοψήφισμα...
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Ο χώρος της ιδεοληψίας μέσα στον οποίο λειτουργεί εγκλωβισμένη η κυβέρνηση είναι πολύ στενός και, ως εκ τούτου, είναι φυσικό να επανέρχονται τα ίδια και τα ίδια. Να, λοιπόν, που βρισκόμαστε πάλι με τη λύση (σαν τέτοια μας παρουσιάζεται) του δημοψηφίσματος. Προφανώς, δημοψήφισμα με το ερώτημα αν θα μείνουμε στο ευρώ με τους όρους του ευρώ ή θα προτιμήσουμε την «ηρωική έξοδο» με Λαπαβίτσα, Λαφαζάνη, Φλαμπουράρη σε ρόλους Μπότσαρη, Τζαβέλλα και Μακρή. Οπως και αν είναι η διατύπωση, έτσι θα το αντιλαμβάνονται οι ψηφοφόροι, ύστερα από την τραυματική εμπειρία των διαπραγματεύσεων με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Το θέμα του δημοψηφίσματος επανέφερε με δήλωσή του ο παππούς Αλέκος της κυβέρνησης και το γεγονός αυτό από μόνο του έχει ξεχωριστή σημασία. Να εξηγήσω γιατί. Οταν εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο προσκήνιο, ο παππούς Αλέκος μου φάνηκε ―το παραδέχομαι και μετανοώ― γραφικός. Ομως, καθώς κυλά ο χρόνος και βλέπουμε τι απίθανο performance (με την έννοια που έχει ο όρος στον κόσμο της σύγχρονης τέχνης) είναι η διακυβέρνηση της χώρας από την «πρώτη φορά Αριστερά», η εκ πρώτης όψεως γραφικότητα του παππού Αλέκου αποδεικνύεται ως ένα πολύτιμο μέσο που έχουμε για να ρίχνουμε πότε-πότε μια κλεφτή ματιά μέσα στον τρόπο σκέψης των κυβερνώντων. Εγώ, τουλάχιστον, ακούω τον Φλαμπουράρη· διότι, όλα τα χαρακτηρολογικά στοιχεία που τον κάνουν ακατάλληλο να χειρισθεί σοβαρές υποθέσεις, κάνουν τη φωνή του αξιόπιστη. Είναι ο «old fool» των σαιξπηρικών τραγωδιών. Συνεπώς, σέβας ― για να θυμηθώ τον περίφημο εκείνο φίλαθλο του ΠΑΟΚ που το εδίδαξε...
Δημοψήφισμα την υστάτη ώρα, υπό το φάσμα της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας, θα ισοδυναμεί με ομολογία αποτυχίας εκ μέρους της κυβέρνησης. Θα είναι μια κίνηση απόγνωσης, με την οποία θα μας λέει ότι αυτά που υποσχέθηκε δεν γίνονται και αυτά που νόμιζε για την Ευρώπη και τους εταίρους ήταν εκτός πραγματικότητας. Ολα, δηλαδή, ήταν αέρας, για να θυμηθούμε τον σοφό παππού Αλέκο. Αυτή η αποτυχία, όμως, όσο και αν αφορά κατά τραγικό τρόπο το μέλλον μας, από την οπτική γωνία της Ευρώπης θα είναι δευτερεύουσα. Γιατί η διεξαγωγή δημοψηφίσματος απελπισίας στην Ελλάδα θα ισοδυναμεί με ομολογία αποτυχίας της Ευρώπης στο πιο σοβαρό εγχείρημα της για την (εν καιρώ...) ενοποίηση: το ευρώ. Ανεξαρτήτως των ελληνικών ευθυνών, της ελληνικής ιδιαιτερότητας ή παλαβομάρας, και μόνο ότι μία χώρα-μέλος της Ευρωζώνης αναλογίζεται αν μένει ή φεύγει είναι αποτυχία για την Ευρώπη.
Υπάρχει, ωστόσο, η ειδοποιός διαφορά. Για μεν την Ευρώπη η αποτυχία είναι σχετική και ελεγχόμενη, πάει καιρός που το κατασκευαστικό λάθος έχει γίνει συνείδηση στο ευρωπαϊκό διευθυντήριο και έχουν ληφθεί μέτρα για τον περιορισμό της ζημίας· για εμάς, όμως, η αποτυχία θα είναι απόλυτη: θα ριχτούμε στην άβυσσο, καταχρεωμένοι. Κανονική αυτοκτονία, δηλαδή...
Και πείτε ότι ―ω του θαύματος!― ψηφίζουμε παραμονή στο ευρώ με τους όρους του ευρώ. Πείτε ακόμη ότι το ψηφίζουμε με τέτοιο ποσοστό, ώστε να μην αμφισβητείται από κανέναν η ετυμηγορία του λαού υπέρ της Ευρώπης. Αναρωτιέμαι σε τι θα μας είναι χρήσιμο, άμεσα και στην πράξη. Πιστεύει κανείς ότι, δυο-τρεις μέρες μετά το δημοψήφισμα, θα αρχίσει να τρέχει το πρόγραμμα των προσαρμογών και των μεταρρυθμίσεων; Πώς κάτι τέτοιο θα ήταν δυνατό να συμβεί από τους σημερινούς κυβερνώντες;
Πάντως, αν τελικά συμβεί το απευκταίο, η σκληρότερη ειρωνεία εις βάρος μας θα ήταν αν η Ευρώπη, αφού διόρθωνε οριστικά το κατασκευαστικό λάθος, προχωρούσε στη χαλάρωση της οικονομικής πολιτικής, με εμάς απέξω σε ελεύθερη πτώση. Το γράφω για να το ξορκίσω και προσπαθώ να μην το σκέπτομαι...
Η ΔΗΜΑΡ ζει!
Ο Γιάννης Πανούσης (υπουργός Δημοσίας Τάξεως ― είναι δυστυχώς απαραίτητο να το θυμίζω...) δήλωσε χθες ότι οι καταλήψεις των πανεπιστημίων δεν είναι ένα κοινό αδίκημα, επειδή επί σαράντα χρόνια τώρα έχει πάρει «πολιτικές και κοινωνικές διαστάσεις».
Αυτό που ο υπουργός ονομάζει «πολιτικές και κοινωνικές διαστάσεις» είναι η ανοχή του κράτους απέναντι σε συγκεκριμένες μορφές παραβατικότητας, παρόλο που αυτές προβλέπονται από τον ποινικό νόμο. Εχει δίκιο, μάλιστα, όταν υποστηρίζει ότι όσο παρατείνεται στον χρόνο αυτή η ανοχή, κατά κάποιο τρόπο, θεσμοθετείται.
Αν η κυβέρνηση και ο αρμόδιος υπουργός κρίνουν ότι το κοινό συμφέρον επιβάλλει να σταματήσει η ανοχή και να επιβληθεί ο νόμος, μόνον ένας τρόπος υπάρχει και είναι εκείνος που εφαρμοζόταν ώσπου ανέλαβε τα ηνία ο ΣΥΡΙΖΑ: το κράτος να διεκδικήσει ξανά το έδαφος που άφησε ελεύθερο στους αναρχικούς. Το μέσον που έχει για τον σκοπό αυτό είναι η άσκηση του προνομίου της νόμιμης βίας. Πίσω από τον στόμφο της διατύπωσης παραπάνω δεν κρύβεται τίποτε φοβερό και τρομερό· σημαίνει, απλώς, η Αστυνομία να είναι σε εγρήγορση και πάντα σε συνεννόηση με τη Δικαιοσύνη, ώστε να επεμβαίνει κάθε φορά όπου οι αναρχικοί επιχειρούν να ασκήσουν το εθιμικό δικαίωμα τους (έτσι το αντιλαμβάνονται) στη βία. Να επεμβαίνει, το θεωρώ αυτονόητο, μέσα στο πλαίσιο της νομιμότητας και του δημοκρατικού ελέγχου, ώσπου οι αναρχικοί να καταλάβουν ότι η ελευθεριότητά τους έχει κόστος για τους ίδιους. Είτε αρέσει στον κ. Πανούση είτε όχι, αυτό έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση, υπό εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες μάλιστα, και τα αποτελέσματα της μεθόδου ήταν αισθητά.
Ο τρόπος που φαίνεται να προκρίνει ο κ. Πανούσης είναι πολύ διαφορετικός. Μας λέει, ουσιαστικά, ότι πρέπει να το κουβεντιάσουμε όλοι μαζί, να το δούμε, να το σκεφθούμε και, ενδεχομένως, αν το φέρουν τα πράγματα και αν κανείς δεν έχει αντίρρηση, να καταλήξουμε σε μία απόφαση. Με λίγα λόγια, ο κ. Πανούσης μένει πάντα στα σύννεφα· μένει πάντα ΔΗΜΑΡ. Και μάλιστα η γνήσια ΔΗΜΑΡ, η τελείως ανήμπορη, αυτή που αγαπήσαμε με τον αείμνηστο μπαρμπα-Φώτη και τώρα μας λείπει τόσο! Για τον λόγο αυτό, ο Γιάννης Πανούσης πρέπει να αναγνωρισθεί ως προστατευόμενο από το κράτος μνημείο ή, καλύτερα, ως μειονότητα και να πάψει το μπούλινγκ εις βάρος του.
(Στην φωτογραφία : Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη και με υπογραφή Άδωνη)
