Στήθος με στήθος η μάχη Συντηρητικών – Εργατικών
ΞΕΝΙΑ ΚΟΥΝΑΛΑΚΗ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Την περασμένη Πέμπτη πραγματοποιήθηκε το μοναδικό ντιμπέιτ των βρετανικών εκλογών, αφού ο απερχόμενος πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον δέχθηκε να εμφανιστεί μόνο σε μία συλλογική τηλεμαχία μαζί με τους έξι πολιτικούς αντιπάλους του και όχι μόνο με τον βασικό μονομάχο του, τον ηγέτη των Εργατικών, Εντ Μίλιμπαντ.
Πέντε εβδομάδες πριν από την κρίσιμη αναμέτρηση, τα δύο παραδοσιακά κόμματα, Συντηρητικοί και Εργατικοί, εμφανίζονται να ισοψηφούν στα όρια του στατιστικού λάθους στις τελευταίες δημοσκοπήσεις, με αποτέλεσμα να καθίσταται αδύνατη οποιαδήποτε πρόβλεψη για τον επόμενο ένοικο της πρωθυπουργικής κατοικίας στην Ντάουνινγκ Στριτ, στον αριθμό 10. Το μόνο ασφαλές σενάριο είναι πως ούτε ο Κάμερον ούτε ο Μίλιμπαντ θα καταφέρουν να συγκεντρώσουν την απαραίτητη πλειοψηφία, με αποτέλεσμα να θεωρείται πιθανή η προοπτική κυβέρνησης συνασπισμού με τους Φιλελεύθερους Δημοκράτες του Νικ Κλεγκ ή κυβέρνησης μειοψηφίας.
Το 2010 οι εξαιρετικές τηλεοπτικές παρουσίες του Κλεγκ εκτόξευσαν τη δημοτικότητα του κόμματός του και στέρησαν στους Τόρις την απόλυτη πλειοψηφία. Η επανάληψη αυτής της εξέλιξης είναι που απέτρεψε τον Κάμερον από ένα τηλεοπτικό τετ α τετ με τον Μίλιμπαντ, αφού μόνο να χάσει θα μπορούσε από αυτήν την αναμέτρηση. Οι προσδοκίες του εκλογικού σώματος από τον αντίπαλό του είναι άλλωστε τόσο χαμηλές, ώστε η παραμικρή ανθρώπινη πτυχή του αποκαλυφθεί, μόνο πόντους δημοφιλίας θα του προσέθετε. «Αρκεί να μιλήσει για ένα βίντεογκεϊμ της δεκαετίας του ’80 σε κάποια συνέντευξή του και όλοι σπεύδουν να ανακηρύξουν ήρωα» τον Μίλιμπαντ, σχολίασε πικρόχολα ο Independent. Ο πρωθυπουργός ξεκινά από μία πιο θετική αφετηρία, ενώ ο χαρισματικός ηγέτης του Κόμματος της Ανεξαρτησίας, Νάιτζελ Φάρατζ, παρουσιάζει καθίζηση τον τελευταίο καιρό, αν και το κόμμα του κυμαίνεται ακόμη σε ποσοστά πάνω από 10%. Παρ’ όλα αυτά το Ukip εξακολουθεί να επηρεάζει την ατζέντα για την Ευρώπη στη Βρετανία. Η αντιευρωπαϊκή και ξενοφοβική ρητορική του διαμορφώνει σε μεγάλο βαθμό και αυτήν του Συντηρητικού Κόμματος, με πολλούς δυσαρεστημένους ψηφοφόρους των Τόρις να προσανατολίζονται προς το κόμμα του Φάρατζ. Η σκιά του αναμένεται να πέσει ακόμη πιο βαριά σε περίπτωση που κερδίσει τις εκλογές ο Κάμερον: ο πρωθυπουργός έχει υποσχεθεί δημοψήφισμα για την παραμονή ή μη στην Ε.Ε. το 2017, τη χρονιά που οι Τόρις θα αναζητούν ταυτόχρονα τον επόμενο ηγέτη τους. Οπως κατήγγειλε την περασμένη Κυριακή ο Μίλιμπαντ, αν πράγματι συμπέσει το δημοψήφισμα με την αλλαγή ηγεσίας στους Συντηρητικούς, οι υποψήφιοι θα επιδοθούν σε μια πλειοδοσία «ευρωφοβίας», προκαλώντας αναστάτωση στις αγορές.
Ταυτόχρονα, μοιάζει να εξαντλείται η υπομονή των Βρυξελλών από την παρατεταμένη αμφιθυμία του Λονδίνου έναντι της Ε.Ε. Σύμφωνα με την εφημερίδα Guardian, πέρα από την τεταμένη προσωπική σχέση μεταξύ του Κάμερον και της Γερμανίδας καγκελαρίου Αγκελα Μέρκελ (για θέματα που κυμαίνονται από την εκλογή Γιουνκέρ στην προεδρία της Κομισιόν και τη μετανάστευση μέχρι την ένταξη της γερμανικής «Εναλλακτικής για τη Γερμανία» στην ευρωομάδα των Τόρις), το Βερολίνο μοιάζει να θεωρεί πλέον τη Βρετανία χαμένη υπόθεση. Στο βιβλίο του Ντένις Μακ Σέιν, πρώην υπουργού Ευρωπαϊκών Υποθέσεων των Εργατικών, υπάρχει ένα τσιτάτο του πρώην πρωθυπουργού του κόμματος, Τόνι Μπλερ. Οταν ρωτήθηκε γιατί δεν ήθελε να διενεργήσει το δημοψήφισμα που είχε υποσχεθεί στον λαό ο προκάτοχός του, Τζον Μέιτζορ, φέρεται ότι απάντησε: «Δεν πρόκειται να μείνω στη γ...ιστορία ως ο πρωθυπουργός που έβγαλε τη Βρετανία από την Ευρώπη». Αν επανεκλεγεί ο Κάμερον, δύσκολα θα μπορέσει να αποφύγει μια τέτοιου είδους υστεροφημία, εκτιμούν πολλοί Βρετανοί αναλυτές.
