Οι αντοχές της Τουρκίας
Σάββας Καλεντερίδης
Στο άρθρο μας της Παρασκευής κάναμε μια αναφορά στις αιτίες που οδηγούν στην πλήρη αναθεώρηση των συνόρων στην περιοχή της Μεσοποταμίας και της Μέσης Ανατολής, εξελίξεις που τείνουν να παρασύρουν και την Τουρκία στον χορό των αλλαγών αυτών.Κλείσαμε το άρθρο μας με την ομιλία που έκανε στέλεχος του ΡΚΚ στα εγκαίνια ηρώου πεσόντων ανταρτών, στην καρδιά του τουρκοκρατούμενου Κουρδιστάν, το Λίτζε του νομού Ντιγιαρμπακίρ. Από το περιεχόμενο της ομιλίας αλλά και από το γεγονός ότι το ΡΚΚ εγκαινιάζει ηρώο πεσόντων μέσα στα όρια της τουρκικής επικράτειας, το οποίο, σημειωτέον, φυλάσσεται επί 24ώρου βάσεως από άνδρες της κουρδικής ασφάλειας που λειτουργεί άτυπα σε όλη τη διεκδικούμενη περιοχή, γίνεται φανερό ότι το κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα βγήκε νικητής από τον 30χρονο ένοπλο αγώνα και έφτασε σε σημείο να επιβάλει τη δημοκρατική αυτονομία.
Κάναμε αυτήν την εισαγωγή για να καταστήσουμε σαφές ότι η αλλαγή πολιτικής της Αγκυρας απέναντι στο Κουρδικό γενικώς και ειδικώς απέναντι στο ΡΚΚ, την οποία θα εξηγήσουμε ακολούθως, δεν αποτελεί μέρος κάποιου στρατηγικού σχεδιασμού της Αγκυρας αλλά άτακτη υποχώρηση μπροστά στις καταιγιστικές εξελίξεις στο Ιράκ και στη Συρία και στρατηγικού χαρακτήρα ήττα των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων και του τουρκικού κράτους απέναντι στο κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα και το ΡΚΚ, το οποίο διεξήγαγε έναν άνισο ένοπλο αγώνα επί τριάντα χρόνια, λοιδορήθηκε ως τρομοκρατική οργάνωση και τώρα εξέρχεται νικητής και θριαμβευτής.
Η Αγκυρα, λοιπόν, και συγκεκριμένα η κυβέρνηση Ερντογάν και το ΑΚΡ, αφού διαπίστωσαν τη χρεοκοπία της επί δεκαετίες ακολουθούμενης πολιτικής άρνησης και αφομοίωσης των Κούρδων, για να αποφύγουν τα χειρότερα, που είναι η πλήρης «μεσανατολικοποίηση» της Τουρκίας, υποχρεώθηκαν να αλλάξουν πολιτική και να συγκροτήσουν ένα νέο πολιτικό σχέδιο, το οποίο, για να το δεχτεί η σοβινιστική τουρκική κοινή γνώμη, το παρουσιάζουν ως απαραίτητο δρόμο για τον νεοοθωμανισμό!
Μελετώντας μέρες τώρα τη μεγάλη μεταστροφή της Αγκυρας στο Κουρδικό και λαμβάνοντας υπ’ όψιν άρθρα και αναλύσεις Τούρκων ειδημόνων, μεταξύ των οποίων και ο ακαδημαϊκός Σεντάτ Λατσινέρ, προσπαθήσαμε και κωδικοποιήσουμε τη νέα πολιτική της Τουρκίας ως εξής:
- Η Τουρκία, βλέποντας ότι δεν μπορεί πλέον να αποτρέψει τη δημιουργία ενός κουρδικού κράτους στο Ιράκ, αποφάσισε να υποστηρίξει την ανεξαρτησία του, για να εξασφαλίσει έστω κάποια οφέλη.
- Στο πλαίσιο της νέας πολιτικής, η Αγκυρα θα προσπαθήσει να παρουσιαστεί ως ο «προστάτης» των Κούρδων στη Μεσοποταμία και στη Μέση Ανατολή.
- Το χαρτί των Τουρκομάνων για την Αγκυρα έχει περίπου «καεί» και από τούδε και στο εξής το Τουρκομανικό θα αποτελεί ακολούθημα του Κουρδικού.
- Η τουρκική κυβέρνηση και το κράτος έχουν πλέον αποδεχτεί ότι μια περιοχή της επικράτειάς τους θα ονομάζεται Κουρδιστάν, εκεί επίσημη γλώσσα θα είναι και τα κουρδικά, ενώ θα λειτουργεί και τοπικό Κοινοβούλιο.
- Το ΡΚΚ αποτελεί για την κυβέρνηση τον επίσημο εκπρόσωπο των Κούρδων και με τα στελέχη της οργάνωσης αυτής θα διεξάγει τις επίσημες νόμιμες διαπραγματεύσεις.
- Τα στελέχη του ΡΚΚ που βρίσκονται στη φυλακή, συμπεριλαμβανομένου και του Οτζαλάν, σταδιακά θα απελευθερωθούν.
- Η περιοχή που λέγεται Κουρδιστάν στην τουρκική επικράτεια θα αποκτήσει σταδιακά αυτονομία και η κρατική κυριαρχία θα μοιραστεί μεταξύ Αγκυρας και Ντιγιαρμπακίρ.
- Η Τουρκία θα αποδεχτεί και τη δημιουργία κουρδικού κράτους στη βόρεια Συρία.
Σε γενικές γραμμές, αυτή είναι η νέα πολιτική της Τουρκίας στο Κουρδικό, οι εμπνευστές της οποίας θεωρούν ότι, πέραν του ότι είναι υποχρεωτικό για την Αγκυρα να αλλάξει τη μέχρι τώρα ακολουθούμενη πολιτική, με την εφαρμογή της νέας είναι δυνατόν η νέα Τουρκία που θα διοικείται από Τούρκους και Κούρδους μπορεί να παίξει έναν ηγεμονικό ρόλο στην περιοχή.
Δεν έχει νόημα να χαλάσουμε το όνειρο των Τούρκων. Ας τους αφήσουμε στα νεοοθωμανικά οράματά τους. Επειδή όμως υπάρχουν Ελληνες που σκιάζονται από μια τέτοια εξέλιξη και άλλοι που την καλωσορίζουν περίπου ως γιουσουφάκια, αναζητώντας τρόπους να ενταχθούμε κι εμείς οι Ελληνες σ’ αυτήν τη νέα Οθωμανία, θα πρέπει να πούμε το εξής:
Για το Κουρδικό δεν έχει πολιτική μόνο η Αγκυρα. Εχουν τις δικές τους πολιτικές οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η Ρωσία, η Κίνα, η Γερμανία, η Γαλλία, το Ιράν, η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, και πόσες άλλες χώρες, που έχουν ανοίξει ήδη προξενεία στο Ερμπίλ, με μεγάλη απούσα την Ελλάδα. Εχει επίσης πολιτική το Ισραήλ, την οποία εσχάτως τη διαλαλεί μεγαλοφώνως.
Αυτό σημαίνει ότι στο «γήπεδο» δεν θα υπάρχει μόνο η Τουρκία!
Επίσης, υπάρχει το θέμα των άλλων εθνοτικών και θρησκευτικών ομάδων που κατοικούν στην Τουρκία. Οταν αναγνωριστούν δικαιώματα ισοτιμίας στους Κούρδους, είναι αδιανόητο να μην απαιτήσουν ανάλογα δικαιώματα και οι Αλεβίτες, αλλά και οι άλλες ομάδες του μωσαϊκού που απαρτίζει το… μεγάλο τουρκικό έθνος!
Η αντίδραση των ομάδων αυτών, σε συνδυασμό με την αντίδραση που είναι πιθανόν να υπάρξει από τους Κούρδους, αλλά και από τους Τούρκους σε ένα τέτοιο σχέδιο, μπορεί εκτός από το Κουρδικό, να αναδείξει και να μιλάμε πλέον και για το Τουρκικό Πρόβλημα.
Πάντως, εμείς θα είμαστε εδώ να ενημερώνουμε τους αναγνώστες μας και να αναζητούμε λύσεις για όλα!
Σάββας Καλεντερίδης
κυριακάτικη δημοκρατία
