Απ’ τη Δεήτσα στη Δημαρήτσα
Τάκης Θεοδωρόπουλος
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
«Ο τελευταίος παρακαλώ να κλείσει την πόρτα αλλά να ρίξει μια ματιά στην αίθουσα μπας και ξεχάστηκε ο κυρ Φώτης και μιλάει ακόμη». Τη μεγάλη κωμική παράδοση του έθνους ανέλαβε χθες να την υπηρετήσει η ΔΗΜΑΡ με τη σοβαροφάνεια που απαιτούν οι χειρισμοί περί το δημοψήφισμα για τη μικρή ΔΕΗ. Ο κ. Γρηγόρης Ψαριανός διεγράφη διότι σύμφωνα με την ανακοίνωση ήρθε «σε πλήρη ρήξη με τις συγκεκριμένες λειτουργίες και κατευθύνσεις της κοινοβουλευτικής ομάδας της ΔΗΜΑΡ». Με τη διαγραφή διεφώνησε ο κ. Παπαδόπουλος ο οποίος και παραιτήθηκε από την Κεντρική Επιτροπή του κόμματος, ενώ ο κ. Λυκούδης, αν και συμφώνησε με τον κ. Παπαδόπουλο διαφωνώντας με τη διαγραφή του κ. Ψαριανού δεν παραιτήθηκε. Λίγο πριν είχε ανεξαρτητοποιηθεί από την κοινοβουλευτική ομάδα η Κατερίνα Μάρκου. Απόφοιτος του Ανοιχτού Πανεπιστημίου στο τμήμα Ευρωπαϊκής Ιστορίας και Πολιτισμού η εκ Περιβολακίου Λαγκαδά ορμώμενη κόρη του Δημοσθένη και της Αντιγόνης Μάρκου είχε διακριθεί ως η ενσάρκωση του πνεύματος της ΔΗΜΑΡ -η Ιωάννα της Λωρραίνης της Δημοκρατικής Αριστεράς- όταν κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας για τον προϋπολογισμό του 2012 αν και εισηγήτρια στον τομέα υγείας ώς την τελευταία στιγμή δεν ήξερε αν θα υπερψηφίσει ή θα καταψηφίσει τον προϋπολογισμό. Τέλος πάντων. Το ζήτημα είναι ότι όλα αυτά τα εξόχως συγκλονιστικά συμβαίνουν σε ένα κόμμα που κατάφερε να συγκεντρώσει το 1,25% των ψήφων στις πρόσφατες εκλογές και παρ’ όλα αυτά επιμένει ότι υπάρχει.
Η παράδοση της ηρωικής μοναξιάς, με άλλα λόγια του πείσματος, του αδιόρθωτου ναρκισσισμού και της αφόρητης αυτοπεποίθησης την οποία καμία πραγματικότητα δεν είναι ικανή να κάμψει, δεν αφορά μόνον στο ελληνικό θέατρο όπου αν έχεις αποφοιτήσει από τη Δραματική Σχολή και είχες την υπομονή να διαβάσεις από την αρχή ώς το τέλος τον Βυσσινόκηπο, γνωρίζοντας πως είναι του Τσέχωφ, αυτοανακηρύσσεσαι πρωταγωνιστής και ιδρύεις τον δικό σου θίασο. Μετά τσακώνεσαι με τους υπόλοιπους ηθοποιούς και τον διαλύεις. Η παράδοση αυτή είναι και μία από τις μεγάλες παραδόσεις της Αριστεράς. Κάποτε βέβαια, στην εποχή του Μαρξ και της Πρώτης Διεθνούς με τη μεσσιανική αντίληψη του κόσμου αυτό είχε τη λογική του. Ο Μεσσίας και μόνος να είναι, και χωρίς κανείς να τον ακολουθεί, δεν παύει να είναι Μεσσίας. Οσοι είναι λίγο ώς πολύ στην ηλικία μου και υπήρξαν φοιτητές κατά τη μεταπολίτευση, εκτός από τον Νταλάρα που τραγουδούσε την Τσιμινιέρα έχουν υποστεί και ατέλειωτες συζητήσεις για το αν ο πρόεδρος Μάο κολύμπησε στον Κίτρινο Ποταμό πρόσθιο ή ελεύθερο ή για το αν ο Τρότσκι, το 1928 είχε πει πως πρέπει να σφαγούν ή να κρεμασθούν όλοι οι καπιταλιστές, ή ένα μέρος τους και μετά βλέπουμε. Ετσι ιδρύονταν το ένα πίσω από το άλλο τα ΜΛ ΚΚΕ ή τα ΚΚΕ ΜΛ τα τεταρτοδιεθνιστικά και Παμπλικά γκρουπούσκουλα. Την παράδοση του γκρουπούσκουλου στην Αριστερά την ξεπέρασε μόνον η πατρωνία της Σοβιετικής Ενωσης και η ηγεμονική μορφή του Ανδρέα Παπανδρέου παρ’ ημίν.
Τη δύναμη αυτής της παράδοσης μπορούμε να την εντοπίσουμε και στον τρόπο που μαζεύονται οι υπογραφές για να γίνει συζήτηση για το δημοψήφισμα. Εκαστος εφ ω ετάχθη, ο καθένας το διαμερισματάκι του και τη δική του πρόταση και ο Τσίπρας στον ρόλο του ηγεμόνα που ψάχνει την ηγεμονία του. Διότι περί αυτού πρόκειται. Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να σπάσει την παράδοση του γκρουπούσκουλου, ξεχνώντας ότι χρειάζεται το ταλέντο του Ανδρέα Παπανδρέου κι ότι ο Τσάβες δεν είναι ΕΣΣΔ. Προσπαθώντας επίσης να ξεχάσει πως τα πολιτικά γράμματα τα έμαθε ως γκρουπούσκουλο και επειδή ούτε οι ίδιοι πείθονται από τον μεσσιανικό τους ρόλο, το μόνο που τους μένει είναι η συνεκτική ύλη που τους προσφέρει η προοπτική της εξουσίας. Εκτός πια κι αν ο Λαφαζάνης αποφασίσει να αναλάβει δράση.
