Μια χώρα μαγική
Τάκης Θεοδωρόπουλος
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Η ιστορία είναι ένα από τα απόκρυφα επεισόδια του βίου και της πολιτείας του Ιωσήφ Βισαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι, μεταξύ μας Στάλιν.
Οπως είναι γνωστό, ο άνθρωπος έπασχε από αϋπνίες και προκειμένου να βγάλει τις μεγάλες και χιονισμένες σοβιετικές νύχτες τηλεφωνούσε σε διάφορους συντρόφους του. Οπου, όπως αντιλαμβάνεστε, το αίμα των ανθρώπων πάγωνε όταν ξυπνούσαν στις δύο η ώρα τη νύχτα, σήκωναν το ακουστικό και άκουγαν κάποιον να τους λέει: «σύντροφος Στάλιν εδώ». Το αίμα, εννοείται, παρέμενε παγωμένο όσο κρατούσε η συνομιλία γιατί δεν μπορούσε να ξέρει ώς την τελευταία στιγμή με ποιον τρόπο θα τελείωνε η συντροφική συνομιλία. Μια νύχτα, ο Στάλιν, φανατικός και απαιτητικός απ’ ό,τι λένε αναγνώστες λογοτεχνίας, τηλεφώνησε στον Ηλία Ερενμπουργκ. Το τηλεφώνημα κράτησε κάνα δίωρο και στο τέλος ρώτησε τον ποιητή τι είχε απογίνει εκείνη η συλλογή για την οποία του είχε μιλήσει πριν από έναν χρόνο. Εκείνος του απάντησε ότι την είχε παραδώσει στην Ενωση Συγγραφέων για να εκδοθεί και έκτοτε περίμενε νέα τους. Και ο Στάλιν: «Πες μου όταν έχεις κάνα νέο, γιατί κι εγώ ταλαιπωρούμαι αφάνταστα από τη γραφειοκρατία τους». Ως γνωστόν, και χιούμορ είχε και κυνικός ήταν.
Οπως είναι γνωστό, ο άνθρωπος έπασχε από αϋπνίες και προκειμένου να βγάλει τις μεγάλες και χιονισμένες σοβιετικές νύχτες τηλεφωνούσε σε διάφορους συντρόφους του. Οπου, όπως αντιλαμβάνεστε, το αίμα των ανθρώπων πάγωνε όταν ξυπνούσαν στις δύο η ώρα τη νύχτα, σήκωναν το ακουστικό και άκουγαν κάποιον να τους λέει: «σύντροφος Στάλιν εδώ». Το αίμα, εννοείται, παρέμενε παγωμένο όσο κρατούσε η συνομιλία γιατί δεν μπορούσε να ξέρει ώς την τελευταία στιγμή με ποιον τρόπο θα τελείωνε η συντροφική συνομιλία. Μια νύχτα, ο Στάλιν, φανατικός και απαιτητικός απ’ ό,τι λένε αναγνώστες λογοτεχνίας, τηλεφώνησε στον Ηλία Ερενμπουργκ. Το τηλεφώνημα κράτησε κάνα δίωρο και στο τέλος ρώτησε τον ποιητή τι είχε απογίνει εκείνη η συλλογή για την οποία του είχε μιλήσει πριν από έναν χρόνο. Εκείνος του απάντησε ότι την είχε παραδώσει στην Ενωση Συγγραφέων για να εκδοθεί και έκτοτε περίμενε νέα τους. Και ο Στάλιν: «Πες μου όταν έχεις κάνα νέο, γιατί κι εγώ ταλαιπωρούμαι αφάνταστα από τη γραφειοκρατία τους». Ως γνωστόν, και χιούμορ είχε και κυνικός ήταν.
Την ιστορία αυτή θυμήθηκα όταν άκουσα τον πρωθυπουργό μας να διαβεβαιώνει τους ακροατές του στο συνέδριο του Economist ότι η «εφιαλτική γραφειοκρατία που περίμενε να υποβάλει στα μαρτύρια του Ταντάλου τον κάθε επίδοξο επενδυτή» μαζί με τις λοιπές κακοτεχνίες της δημόσιας διοίκησης στην καθ’ ημάς ανατολή, όπως η αλλαγή της φορολογίας σε κάθε νέα σελήνη, ανήκουν πλέον στο παρελθόν. «Αυτά τώρα πλέον αλλάζουν! Οχι κάποια απ’ αυτά. Ολα αυτά». Τηρουμένων όλων των αναλογιών βεβαίως. Ο πρωθυπουργός δεν είναι κυνικός, και φοβούμαι ότι δεν έχει το χιούμορ του «πατερούλη». Σίγουρα πάντως δεν έχει συνομιλητές σαν τον Ερενμπουργκ, γεγονός που σε κάνει να υποψιαστείς ότι όσοι τον περιβάλλουν τον έχουν πείσει ότι η γραφειοκρατία έχει παταχθεί και η Ελλάδα «δεν είναι η τελευταία σοβιετική χώρα στον κόσμο!» - ο ίδιος το είπε. Οχι, η Ελλάδα δεν είναι το Τζουράσικ Παρκ της Ευρώπης, παρά την εμφάνιση του αγριοτάτου κροκοδείλου στην πατρίδα του Μανωλιού. Οπως και ο Ιούλιος Καίσαρ δεν είναι κυρ Φώτης, διότι, αν ήταν, η Ιστορία θα είχε μείνει στην άλλη όχθη του Ρουβίκωνα ώσπου να αποφασίσει αν το νερό είναι κρύο.
