Οι μέρες του Θάνου
Πάσχος Μανδραβέλης
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Δυστυχώς αυτές οι μέρες δεν είναι του Θάνου. Δεν υπήρξε ποτέ οργή, δεν έγιναν πορείες, ούτε καν παραστάσεις διαμαρτυρίας για τον άδικο θάνατο ενός εικοσάχρονου, ο οποίος πριν από 22 χρόνια (στις 14 Ιουλίου 1992) περπατούσε αμέριμνος στην Καραγιώργη Σερβίας για να καταλήξει νεκρός μέσα σε μια λίμνη αίματος. Βλέπετε, η ρουκέτα που του έκοψε πρόωρα το νήμα της ζωής δεν ήταν «του κράτους που δολοφονεί». Ηταν «των επαναστατών που εκτελούσαν» - κι αστόχησαν. Αντί να αφαιρέσουν τις ζωές μερικών αθώων που βρίσκονταν μέσα στο υπουργικό αυτοκίνητο του κ. Γιάννη Παλαιοκρασσά, πήραν τη νιότη ενός εικοσάχρονου, ο οποίος βολικά βαφτίστηκε με τον όρο του αμερικανικού Πενταγώνου «παράπλευρη απώλεια». Κι αν δεν ήταν ο διαρκής αγώνας της μητέρας του που κάθε χρόνο βάζει μνημόσυνες καταχωρήσεις στον Τύπο, κανείς δεν θα θυμόταν ότι υπήρξε, και πολύ περισσότερο ότι χάθηκε.
Υπάρχει ένα πικρό σκίτσο του κ. Δημήτρη Χαντζόπουλου που δημοσιεύτηκε έναν χρόνο μετά τον φόνο του Αλέξη Γρηγορόπουλου (7.12.2009) και αποτύπωσε με τον καλύτερο τρόπο το πρόβλημα της διπλής μνήμης. Συζητούν δύο σκιές νεαρών σε ένα απόκοσμο τοπίο:
– Εσύ είσαι ο Αλέξης Γρηγορόπουλος;
– Εγώ...
– Σε ζηλεύω, ρε μπαγάσα!
– Γιατί;
– Θα σου εξηγήσω! Το 1992 είχα κατεβεί...
– Μισό λεπτό!... Δεν μου ’χεις πει το όνομά σου...
– Θάνος Αξαρλιάν...
Το πρόβλημα σήμερα είναι ότι μια φωτογραφία που δημοσιεύτηκε πρωτοσέλιδη στον ελληνικό Τύπο και δείχνει το νεκρό παιδί στη λίμνη αίματος με ένα άνδρα να θρηνεί πάνω του δεν στοίχειωσε τη συλλογική μας μνήμη. Και μετά το φονικό του Θάνου Αξαρλιάν οι τρομοκρατικές επιθέσεις συνεχίστηκαν –σαν να μην είχε γίνει το κακό– και πολλοί αθώοι έπεσαν νεκροί από τη δολοφονική φρενίτιδα των επαναστατών. Χρειάστηκαν να περάσουν δέκα χρόνια για να εξαρθρωθεί η οργάνωση και να συλληφθούν οι δολοφόνοι. Κι όταν, το 2002, η πολιτεία έκανε το καθήκον της, πολλοί βάφτισαν «τρομολαγνεία» τη σύλληψη των τρομοκρατών. Οι τελευταίοι, κατά την κρατούσα αφήγηση, «δεν πείραζαν αθώους», λες και ο Παύλος Μπακογιάννης (πριν από τον Αξαρλιάν) ή ο Κώστας Περατικός (μετά τον Αξαρλιάν) και τόσοι άλλοι ήταν ένοχοι για κάτι.
Το χειρότερο όλων είναι ότι η τρομοκρατία, από την οποία ακόμη δεν έχουμε απαλλαγεί, δεν θεωρείται απειλή για την ελληνική κοινωνία. Η ρητορική της βίας διακινείται ακόμη και σε τοιχογραφήματα του στιλ «Βάρκιζα τέλος» (προφανώς από νέα παιδιά που ουδείς τους δίδαξε πόσο υπέφερε ο τόπος όταν η συμφωνία της Βάρκιζας καταπατήθηκε και από τα δύο μέρη) ή ακόμη χυδαιότερα όπως «Αυτό είναι το σωστό. Ριπές από Καλάσνικοφ να βάλετε μυαλό».
Μεγαλύτερο πρόβλημα από τα άμυαλα του δρόμου, που κυκλοφορούν με τα σπρέι και μαγαρίζουν με ανοησίες τους αθώους τοίχους, είναι οι «μυαλωμένοι» της Βουλής που βαφτίζουν τις δολοφονίες αθώων πολιτών «ένοπλη πάλη». Κάποιος λοιπόν πρέπει να στείλει στον κ. Βαγγέλη Διαμαντόπουλο εκείνη την παλιά φωτογραφία του αιμόφυρτου από την «πάλη» Αξαρλιάν, μπας και ο βουλευτής Καστοριάς του ΣΥΡΙΖΑ πάρει χαμπάρι τι σημαίνει ακριβώς ο όρος «ένοπλη»...
