Εύστοχο άρθρο του Τ. Θεοδωρόπουλου για την τέχνη της μεταμφίεσης

Η τέχνη της μεταμφίεσης

Τάκης Θεοδωρόπουλος 

(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)

Η μεταμφίεση του Νίκου Μαζιώτη στη ληστεία της τράπεζας τον Μάρτιο του 2013 ήταν τόσο επιτυχημένη, ώστε η αντιτρομοκρατική να αναγνωρίσει αμέσως ότι πίσω από τον άνδρα με την περούκα και τα μεγάλα γυαλιά κρυβόταν ο υπ’ αριθμόν ένα καταζητούμενος τρομοκράτης.
Προχθές στο Μοναστηράκι φορούσε γκρι βερμούδα, άσπρο μπλουζάκι πόλο και πάλι περούκα. Υποθέτω ότι δεν θα ήταν η ίδια με τη ληστεία της τράπεζας, λέγεται όμως ότι ήταν η περούκα που τράβηξε την προσοχή της νεαρής αστυνομικού της Αντιτρομοκρατικής, η οποία και ειδοποίησε την υπηρεσία της ότι ο Μαζιώτης βρίσκεται στον σταθμό της Ομόνοιας.

Δεν ξέρω τι είχε αυτή η περούκα για να τραβήξει την προσοχή μιας αστυνομικού, στην οποία αξίζουν ούτως ή άλλως συγχαρητήρια για την παρατηρητικότητά της και την αμεσότητα των αντιδράσεων. Κάτι τέτοια νομίζεις ότι μπορούν να συμβούν μόνον στο CSI και επ’ ουδενί σε περιοχές του κόσμου όπου οι άνθρωποι κυκλοφορούν ελαφρώς ή λιγότερο ελαφρώς βαρεμένοι από τη θαλπωρή του θέρους.

Η κ. Πιπιλή πάντως χθες σε τηλεοπτική εκπομπή είπε ότι δεν υπάρχει περίπτωση γυναίκα να μην ξεχωρίσει άνδρα που φοράει περούκα, περουκίνι ή έχει κάνει εμφύτευση. Εστω. Το βέβαιο είναι ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με την περούκα του αρχιτρομοκράτη, ότι η μεταμφίεσή του ήταν γενικώς ελλειμματική - και ευτυχώς, θα μου πείτε. Πολλοί θα πουν ότι αυτό οφείλεται σε μια γενική τάση της καθ’ ημάς Ανατολής να συμπεριφέρεται σαν τον Πίτερ Σέλερς στον ρόλο του επιθεωρητή Κλουζό, θεωρώντας όμως, όπως και ο πρωταγωνιστής του «Ροζ Πάνθηρα», πως ό,τι πράττει το πράττει με τη δέουσα σοβαρότητα. Ή εν πάση περιπτώσει το ποσοστό της σοβαρότητας που διαθέτει. Ξεχνούν όμως ότι αυτή η μεταμφίεση που μοιάζει με καρικατούρα και διαδηλώνει το πλαστό των χαρακτηριστικών της είναι μία παράδοση του ελληνικού επαναστατικού κινήματος.

Με την ευκαιρία της υπόθεσης «περούκα του Νίκου Μαζιώτη», θυμήθηκα μιαν ιστορία που μου είχε αφηγηθεί φίλος με πρωταγωνιστή τον περίφημο Βασίλη Μπαρτζιώτα, τον καπετάν Φάνη, γραμματέα της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας του ΚΚΕ στην κρίσιμη περίοδο των Δεκεμβριανών. Ο Μπαρτζιώτας φέρεται και ως ιδρυτής της δολοφονικής ΟΠΛΑ, στενός συνεργάτης του Ζαχαριάδη μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, εθεωρείτο δε μορφωμένος, καθότι είχε περάσει από τα θρανία της Ανωτάτης Εμπορικής - κάτι που για το μέσο μορφωτικό επίπεδο της ηγεσίας του ΚΚΕ ήταν άπιαστο ιδανικό, συνήθως μάλλον απευκταίο. Συμμετείχε στο σχέδιο δολοφονίας του Τσόρτσιλ.

Ηταν μια μέρα του χειμώνα του ’44 προς ’45 στην πλατεία Ψυρρή, όταν δύο νεαρά στελέχη του ΚΚΕ τότε είδαν έναν άνδρα που φορούσε λουστρίνια, γκέτες, παπιγιόν και κρατούσε μπαστούνι να καπνίζει αμέριμνος το πούρο του στο πεζοδρόμιο.

Επρόκειτο για ενσάρκωση της καρικατούρας του καπιταλιστή που είχε στο μυαλό του ως πραγματικότητα ο μέσος κομμουνιστής της εποχής. Τους ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι και είπαν ότι αυτόν έπρεπε να τον καθαρίσουν οπωσδήποτε όταν ερχόταν εκείνη η ώρα. Το βράδυ, στην παράνομη συνεδρίαση, τους συστήθηκε ως σύντροφος Μπαρτζιώτας. Και θαύμασαν οι δύο νέοι τη μεγαλοφυΐα του επαναστάτου, ο οποίος κατάφερε να τους ξεγελάσει με τέτοια επιτυχία, χωρίς να σκεφτούν ότι ο κόσμος δεν είναι τσίρκο και, αν κυκλοφορείς ντυμένος σαν σε τσίρκο, το μόνο που καταφέρνεις είναι να μην περάσεις απαρατήρητος.

Για να μην αναφέρω και την αθωότερη μεν, πλην όμως εξίσου χαρακτηριστική περίπτωση καθηγητού επί Χούντας από τον οποίον ζητήθηκε να πάει στην πλαζ της Βουλιαγμένης ντυμένος τουρίστας για μια παράνομη συνάντηση κι αυτός πήγε με καμπαρντίνα, καθότι τουρίστας, και τον συνέλαβαν ως ύποπτο επιδειξία.

Η τέχνη της μεταμφίεσης είναι μεγάλη. Μια επιτυχημένη μεταμφίεση απαιτεί ιδιαίτερα στενή σχέση με την πραγματικότητα, την οποία, απ’ ό,τι φαίνεται από τις γκέτες ώς την περούκα, οι καθ’ ημάς επαναστάτες δεν διαθέτουν.