Από τον Ανένταχτο
Όλοι καθημερινά στην δουλειά μας, στον κοινωνικό μας περίγυρο, σε καθημερινές συζητήσεις σε όλα τα επίπεδα το διαπιστώνουμε.
Με τον γνωστό (παλαιοΠασόκο) φίλο μου Γιάννη (που’σαι ρε Ανδρέα) αποτελεί βασικό θέμα των συζητήσεων μας.
Τα παραδείγματα εκπορεύονται περισσότερο από τους χώρους εργασίας, επεκτείνονται βεβαίως σε όλα τα επίπεδα. Πολιτικά, κοινωνικά, πολιτιστικά.
Περί χαρακτηριστικών των ανθρώπων ο λόγος.
Το ερώτημα είναι εάν η εποχή κάνει τους ανθρώπους ή οι άνθρωποι την εποχή.
Εμείς ως Έλληνες, από την Τουρκοκρατία και έπειτα, πάντα ήμασταν ένα κλικ πίσω. Εκτός του προπονητή κου Βασίλη Δανιήλ για τους γνωρίζοντες. Για τους μη γνωρίζοντες είχε πει ότι είναι 100 χρόνια μπροστά…
Έτσι και σε όλες τις εξελίξεις (πολιτικές, κοινωνικές, κλπ) είμαστε ένα (sic) κλικ πίσω.
Περάσαμε από την εποχή των γενναίων, των επαναστατών. Ναι υπήρξε και αυτή !
Έπειτα ήρθε η εποχή οι επαναστάτες να εξαργυρώσουν την «επαναστατικότητα» τους…
Μετά περάσαμε σε μία ντεμί εποχή, όπου έσβηναν οι επαναστάτες και ξεδιπλώνονταν οι απόγονοι τους. Λιγότερο επαναστάτες, πιο soft, πιο εξελιγμένοι με μία δόση τεχνοκρατισμού. Ερασιτεχνικού βεβαίως. Σαν σκηνή από το «έργο προσεχώς».
Εδώ θα κάνω μία μικρή στάση πριν περάσω στην επόμενη γενιά.
Έως εδώ τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων είχαν μια μεγάλη δόση ανθρωπιάς.
Ήταν (θετικά ή αρνητικά) πιο συναισθηματικοί. Πιο γήινοι. Πολλές φορές πιο βάρβαροι αλλά πιο αυθόρμητοι.
Έπαιρναν αποφάσεις. Λάθος ή σωστές. Δεν μας αφορά αυτό σήμερα.
Το θέμα είναι ότι είχαν άποψη και λόγο.
Θέλετε παραδείγματα;
Ποιος αμφιβάλει ότι ο Ανδρέας ή ο Καραμανλής (ο Κωνσταντίνος εννοείται...) δεν ήταν μέγιστες φυσιογνωμίες;
Ακόμα και εγώ που έχω ασκήσει την πιο σκληρή κριτική στο πάλαι ποτέ δίδυμο του Muppet show δεν μπορώ να εθελοτυφλώ.
Θέλετε Ευρωπαϊκά; Μιτεράν, Κολ, Πάλμε, Θάτσερ.
Όλοι έχουν κάνει τα εγκλήματα τους. Δεν διέπραξαν όμως το έγκλημα που συντελείται σήμερα. Αυτό της ουδετερότητας, της κατωτερότητας.
Υπάρχει ένα ρητό: «Κάνε κάτι! Ας είναι και λάθος, αλλά κάνε κάτι!»
Θέλετε πολιτιστικά; Έχουμε σήμερα Στέλιο ή Στράτο; Μητροπάνο; Βοσκόπουλο;
Σήμερα όλοι οι τραγουδιστές την ίδια χροιά έχουν στην φωνή τους. Καμία διαφοροποίηση.
Το επόμενο… μοντέλο είναι η επίσημη αρχή του τεχνοκρατισμού. Αρχίζουμε και μιμούμαστε τους Ευρωπαίους. Βγάζουμε αντίγραφα. Κακέκτυπα βέβαια….
Ο Σημίτης π.χ είναι το ιδανικό παράδειγμα του κακέκτυπου τεχνοκράτη λογιστή…
Κινέζικο μοντέλο...
Από εκεί και μετά μας παίρνει η κάτω βόλτα ώσπου φτάνουμε στο σήμερα.
Σήμερα είναι η εποχή των μικρών (όχι το δέμας) ανθρώπων. Των μικρόψυχων. Των μέτριων. Των ηγετίσκων. Των ανύπαρκτων. Των ίδιων. Των χωρίς διαφοροποίηση.
Μετά το ξήλωμα των golden boys από τον κοινωνικό ιστό (όχι από όλο βέβαια !), τις θέσεις ξαναπιάνουν οι εμπειρικοί, οι γνωστοί, οι φίλοι, οι ρουφιάνοι.
Αυτοί που είναι πιο έτοιμοι να σκύψουν το κεφάλι, να πάρουν κεφάλια, να εφαρμόσουν το νέο πλάνο. Στο σύγχρονο λεξιλόγιο θα τους λέγαμε ευέλικτους…
Ανίκανοι να οργανώσουν. Μα βέβαια. Αν υπήρχε οργάνωση θα ξεχώριζαν οι ικανοί. Όλη αυτή η ανοργανωσιά θολώνει τα νερά, και συντηρείται για να συντηρούνται οι μέτριοι.
Όλοι αυτοί έχουν διαμορφώσει μία μικρή κοινωνική δικτατορία μέσα στην μεγαλύτερη αυτής που βιώνουμε παγκοσμίως.
Είναι η εποχή όπου η φοβία και η ανασφάλεια αποτελεί τον θρεπτικό εκείνο χυλό που προσφέρεται σε εκείνους που κρατούν τα παντός τύπου ηνία.
Αυτό που δεν γνωρίζουν είναι ότι δεν τους δόθηκαν εξουσίες που θα μείνουν.
Δυστυχώς θα παίξουν έναν ρόλο άχαρο, και θα δοθούν ως βορά στην επόμενη γενιά.
Ως τροφή στα επόμενα θηρία.
Μάλλον βρεθήκαμε στην λάθος εποχή.
Εις το επανιδείν
Ο Ανένταχτος
