Από τον Ανένταχτο
Φτάνοντας το πρώτο εξάμηνο του 2014, και λίγο πριν μπούμε στο επίσημο τρίμηνο του καλοκαιριού, με έχει πιάσει μία τρομερή κατάθλιψη, σε πλήρη αντίθεση με τον μέσο κλασσικό Έλληνα, ο οποίος ακόμα περιμένει ένα τριήμερο για να πάρει την γνωστή άδεια από την σημαία, για να πιει έναν καφέ, μία μπύρα, να κάνει τα μπάνια του λαού.
Δεν τον αδικώ. Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι.
Βαδίζοντας στα χρόνια του μνημονίου, βλέπω ότι αυτή η χώρα ΔΕΝ πρόκειται να αλλάξει.
Οι λογικά σκεπτόμενοι αυτής της χώρας (όσο λίγοι και να είναι) είναι μονίμως με κρατημένη την ανάσα, περιμένοντας κάτι διαφορετικό από την μάζα.
Είδα και τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών…
Δεν αντιδράσαμε στα μνημόνια.
Δεν διορθωθήκαμε από τα μνημόνια.
Αυτή η ουδετερότητα είναι που θλίβει, με οργίζει με τρομάζει.
Ίσως ο ραγιαδισμός (400 χρόνια ήταν αυτά), ίσως η μετάλλαξη του Έλληνα τα τελευταία 30 χρόνια, ίσως ότι οι σημερινές συνθήκες είναι όντως πάνω από τις δυνάμεις μας, ίσως το γεγονός ότι απλά είμαστε βολεμένοι, ρουφιάνοι, ανίκανοι, μικροί.
Τυχεροί αυτοί που μπορούν να φύγουν στο εξωτερικό.
Δεν είναι ριψάσπιδες αυτοί που το κάνουν.
Ρεαλιστές είναι.
Σήμερα το μνημόνιο, αύριο το χρέος μεθαύριο ο ορυκτός πλούτος.
Κυρίες και κύριοι δεν υπάρχει σωτηρία για αυτή την χώρα.
Λυπάμαι για όσους στεναχώρησα με τα λεγόμενα μου.
Λυπάμαι γιατί κοιτάζω τον καθρέπτη και βλέπω και στον εαυτό μου αυτά που περιέγραψα παραπάνω .
Πιο πολύ λυπάμαι γιατί αυτό που θα παραδώσω στις επόμενες γενεές, θα είναι μία Ελλάδα στην χειρότερη κατάσταση της 3.000 χρόνων Ιστορίας της.
Εις το επανιδείν
Ο Ανένταχτος
