Ο δρόμος
Αλέξης Παπαχελάς
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
«Μην μας στέλνετε στον ΣΥΡΙΖΑ ούτε πουθενά αλλού, δεν θέλουμε να πάμε». Αυτή την κραυγή απελπισίας ακούμε γύρω μας συχνά πυκνά μετά τον ανασχηματισμό, από τις τάξεις των νοικοκυραίων-ψηφοφόρων οι οποίοι έφεραν τη σημερινή κυβέρνηση στην εξουσία με την ψήφο τους πριν από περίπου δύο χρόνια.
Τους θύμωσαν ορισμένες επιλογές αλλά και η απομάκρυνση πολιτικών, οι οποίοι και έκαναν πράγματα και, το κυριότερο ίσως, τα υπερασπίσθηκαν δημοσίως με σθένος. Ηταν ήδη θυμωμένοι με διάφορες επιμέρους τοποθετήσεις και ενέργειες που τους έπεισαν ότι το πολιτικό σύστημα δεν βάζει μυαλό, ό,τι και αν έχει συμβεί στη χώρα. Πρόκειται για τον κορμό της πάλαι ποτέ μεσαίας τάξης, που έχει ματώσει πέρα από κάθε όριο και μάλιστα πολύ δυσανάλογα σε σχέση με την προσφορά της στον τόπο. Εξοντώθηκε από τους φόρους. Εφτασε στα όρια της παραφροσύνης, όταν κάποιος ανόητος έφτιαξε ένα νόμο βάσει του οποίου ένας τυπολάτρης έφορος μπορεί να κάνει λάθος μισό ευρώ και μετά να σου μπλοκάρει επ’ αόριστον τον λογαριασμό σου. Παρ’ όλα αυτά, οι άνθρωποι αυτοί δεν αγόρασαν το επιχείρημα «ε, πόσο χειρότερα μπορεί να είναι τα πράγματα με τον ΣΥΡΙΖΑ;». Οχι, ψήφισαν κυρίως Ν.Δ. και εν μέρει ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, θεωρώντας πως έτσι θα κρατηθεί η χώρα όρθια. Και η αλήθεια είναι ότι κρατήθηκε και πως αναδείχθηκε μία σπάνια ομάδα υπουργών που έκαναν έργο, χωρίς να θεωρούν ανάγκη να ζητήσουν υποκριτικά συγγνώμη γι’ αυτό.
Τους θύμωσαν ορισμένες επιλογές αλλά και η απομάκρυνση πολιτικών, οι οποίοι και έκαναν πράγματα και, το κυριότερο ίσως, τα υπερασπίσθηκαν δημοσίως με σθένος. Ηταν ήδη θυμωμένοι με διάφορες επιμέρους τοποθετήσεις και ενέργειες που τους έπεισαν ότι το πολιτικό σύστημα δεν βάζει μυαλό, ό,τι και αν έχει συμβεί στη χώρα. Πρόκειται για τον κορμό της πάλαι ποτέ μεσαίας τάξης, που έχει ματώσει πέρα από κάθε όριο και μάλιστα πολύ δυσανάλογα σε σχέση με την προσφορά της στον τόπο. Εξοντώθηκε από τους φόρους. Εφτασε στα όρια της παραφροσύνης, όταν κάποιος ανόητος έφτιαξε ένα νόμο βάσει του οποίου ένας τυπολάτρης έφορος μπορεί να κάνει λάθος μισό ευρώ και μετά να σου μπλοκάρει επ’ αόριστον τον λογαριασμό σου. Παρ’ όλα αυτά, οι άνθρωποι αυτοί δεν αγόρασαν το επιχείρημα «ε, πόσο χειρότερα μπορεί να είναι τα πράγματα με τον ΣΥΡΙΖΑ;». Οχι, ψήφισαν κυρίως Ν.Δ. και εν μέρει ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, θεωρώντας πως έτσι θα κρατηθεί η χώρα όρθια. Και η αλήθεια είναι ότι κρατήθηκε και πως αναδείχθηκε μία σπάνια ομάδα υπουργών που έκαναν έργο, χωρίς να θεωρούν ανάγκη να ζητήσουν υποκριτικά συγγνώμη γι’ αυτό.
Ο πρωθυπουργός κέρδισε την υποστήριξη ανθρώπων που δεν σκέφτονταν ποτέ να τον ψηφίσουν ή να τον στηρίξουν. Οι νοικοκυραίοι βρήκαν σε αυτόν ένα «αποκούμπι», αναγνώριζαν στο πρόσωπό του τον άνθρωπο που θα μπορούσε να τους περάσει απέναντι. Και ξαφνικά νιώθουν πως ενώ έχουν καλυφθεί τα 2/3 της διαδρομής και ο ποταμός γίνεται ολοένα και λιγότερο ορμητικός, κάτι πήγε λάθος. Κάποιος προκάλεσε πανικό και έδωσε όλες τις λάθος συμβουλές. Το πλήρωμα άρχισε να τσακώνεται, η πυξίδα του σκάφους... ζαλίστηκε και οι επιβάτες φοβούνται.
Στην πολιτική λάθη γίνονται, ειδικά όταν οι βασικοί παίκτες είναι κουρασμένοι και οι συνθήκες αφόρητες. Μετά τα λάθη όμως, έρχεται η ώρα της ενδοσκόπησης και μετά της ανασυγκρότησης. Ο πρωθυπουργός, που έχει αποδείξει ότι είναι σκληρός παίκτης, έχει δύο δρόμους μπροστά του. Ο ένας είναι ο δρόμος των συνεχών υποχωρήσεων και εκπτώσεων στο έως τώρα σχέδιο, με την ελπίδα ότι κάποιες ομάδες ψηφοφόρων θα επαναπατρισθούν στο κομματικό μαντρί με μία παροχή εδώ και ένα χάδι παρακάτω. Ο άλλος είναι ο δρόμος της συνέπειας και των καθαρών εξηγήσεων με την κοινωνία με εμμονή στις μεταρρυθμίσεις, αλλά και σοβαρή μάχη για τις αλλαγές των αδικιών και αστοχιών που έχουν γίνει λόγω του υπερβάλλοντος καλβινισμού της τρόικας.
Κανείς από τους δύο δρόμους δεν εγγυάται απαραίτητα ένα καλό εκλογικό αποτέλεσμα είτε το φθινόπωρο είτε κάποια στιγμή αργότερα. Στην πολιτική, όμως,εγγυήσεις δεν υπάρχουν, ως γνωστόν.
Ο πρώτος δρόμος αφαιρεί κάθε συγκριτικό πλεονέκτημα της αστικής παράταξης σε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ και ωθεί τους ψηφοφόρους να ψηφίσουν τον πραγματικό λαϊκιστή. Ο δεύτερος δρόμος μπορεί να βγάλει σε ένα ξέφωτο, αλλά απαιτεί επιμονή και σοβαρότητα.
Απομένουν πολλές ακόμη μικρές και μεγάλες μάχες που θα κρίνουν το πού θα οδηγηθεί η κατάσταση. Οι πιέσεις για να ξηλωθεί το πουλόβερ των μεταρρυθμίσεων θα είναι μεγάλες. Αν ο κ. Σαμαράς δεν διώξει κάποια ώρα όποιον «το τραβάει» περισσότερο, τα πράγματα θα γίνουν πολύ δύσκολα. Και όπως έλεγε πρόσφατα ένας παλιός σοφός πολιτικός «καλύτερα για τον ίδιο, την υστεροφημία του και το πολιτικό του συμφέρον να πέσει επειδή έδωσε τη μάχη για απολύσεις στο Δημόσιο και έχασε, παρά να συρθεί σε έναν κατήφορο που έχει προδιαγεγραμμένο, άδοξο τέλος και θα θέσει σε κίνδυνο όσα έχτισε δύο χρόνια».
