Μελόδραμα πολλών ντεσιμπέλ
Αλέξης Παπαχελάς
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Εχουμε τελικά την υπερβολή και το «δράμα» μέσα στο DNA μας. Απλά δεν καταλαβαίνουμε πόση ζημιά μας κάνει σε κρίσιμες στιγμές. Πάρτε για παράδειγμα τους πολιτικούς μας ηγέτες, οι οποίοι πολλές φορές αφήνουν τη ρητορική τους να ξεφύγει χωρίς να συνειδητοποιούν τι ακριβώς κάνουν. Μετά ενδεχομένως το μετανιώνουν, αλλά είναι αργά. Θυμάστε τον κ. Παπανδρέου και την ακραία αντιπολίτευση που έκανε όταν φώναζε στο λιμάνι εναντίον της ιδιωτικοποίησής του ή όταν ζητούσε κάθε μέρα «εκλογές τώρα!»; Ή τον κ. Σαμαρά, ο οποίος υιοθέτησε μια αντιμνημονιακή ρητορεία που έπεισε πολλούς να μην τον ακολουθήσουν όταν έκανε τη στροφή στον δύσκολο δρόμο της ευθύνης; Και τώρα έχουμε τον κ. Τσίπρα, που «παίζει» με υπερβολές εν τη ρύμη του λόγου και οι οποίες μπορούν να αποδειχθούν επικίνδυνες. Οταν μιλάς για «Τσιριμώκους» και αποστασίες βάζεις τη χώρα σε μία «ψυχολογία» ανωμαλίας. Οση διαφθορά και αν υπάρχει σήμερα, όσο επικίνδυνη και αν είναι η νέα άγρια διαπλοκή, η Ελλάδα του 2014 δεν είναι με τίποτα η Ελλάδα του 1965. Ούτε Παλάτι υπάρχει, ούτε CIA να δρα ανεξέλεγκτα στα θεωρεία της Βουλής, ούτε πραγματική εικόνα εκτροπής. Λέγε-λέγε όμως μπορούμε εύκολα να σπρώξουμε τη χώρα σε έναν τέτοιο κατήφορο.
Αν είχα ποτέ μια συμβουλή να δώσω στους πολιτικούς μας θα τους έλεγα να αποφεύγουν τις βαριές κουβέντες που κάνουν μεγάλη ζημιά στον τόπο και τις οποίες πάντοτε τις βρίσκουν μπροστά τους. Ξέρω ότι θα μου απαντούσαν πως «έτσι γίνεται η πολιτική στην Ελλάδα» και πως αν δεν παίξουν τον ρόλο με υπερβολή και στοιχεία μελοδράματος κινδυνεύουν να βρεθούν στο περιθώριο. Δεν έχουν, όμως, δίκιο. Ασφαλώς και υπάρχει κοινό για υπερβολές και δράμα. Η εκλογή του Καμίνη ή του Μπουτάρη και πολλές ακόμη περιπτώσεις δείχνουν ότι υπάρχει και ένα μεγάλο κοινό που απεχθάνεται την υπερβολή και το μελόδραμα. Η χώρα θα ήταν πολύ διαφορετική σήμερα αν ο κ. Παπανδρέου πρόσεχε τα λόγια του απέναντι στον κ. Καραμανλή και του «έβαζε πλάτη» ή αν ο κ. Σαμαράς έκανε τη σκληρή του κριτική στον κ. Παπανδρέου, χωρίς τις υπερβολές ορισμένων γύρω του που έστειλαν έναν κόσμο στα «αντισυστημικά βουνά».
Σήμερα, όμως, βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη στιγμή και ξέρουμε ότι οι πολιτικές εξελίξεις θα είναι πυκνές. Είναι δύσκολο να ζητήσεις στοιχειώδη συνεννόηση όταν όλοι περιμένουν εκλογές σχετικά σύντομα. Θα έπρεπε όμως αυτή την ώρα οι πολιτικοί μας ηγέτες να κάθονται γύρω από ένα τραπέζι και να συζητούν την εθνική διαπραγμάτευση για το χρέος, την εξωτερική μας πολιτική, πώς αντιμετωπίζουμε την πρόκληση μιας στρατηγικής σχέσης με την Κίνα, τη Θράκη και πολλά ακόμη. Εντάξει, το ξέρω, γίνομαι γραφικός μερικές φορές και πρέπει να το κοιτάξω... Μήπως, όμως, μπορούμε να πείσουμε τους πολιτικούς μας ηγέτες να βάλουν ένα όριο στα ντεσιμπέλ και τις ακρότητες; Δεν πάμε πουθενά με τις κραυγές, οι οποίες εξασφαλίζουν ένα πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων αλλά στέλνουν τον κόσμο στην απόγνωση και στις πραγματικά αντισυστημικές δυνάμεις που μισούν τη δημοκρατία. Θα μπορούσαμε ασφαλώς να κάνουμε την ίδια συζήτηση για την υπερβολή με την οποία χειρίζονται τα πάντα τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης σαν να πρόκειται κάθε μέρα για το... τέλος του κόσμου.
