Το διχασμένο μας μυαλό
Αλέξης Παπαχελάς
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Είμαστε ένας ανεπανάληπτος λαός στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε πρόσωπα και πράγματα. Ο συνδυασμός χιούμορ, κυνισμού, αλλά και μεγάλων αντιφάσεων κάνουν τις αναλύσεις μας απρόβλεπτες και μοναδικές.
Πριν από λίγους μήνες είχα συναντήσει μια παρέα φίλων που περνούσαν γενεές δεκατέσσερις τον Στουρνάρα, τον Γεωργιάδη και τον Θεοχάρη. Ο Στουρνάρας τα είχε «κάνει θάλασσα και δεν καταλαβαίνει τι περνάμε», ο Γεωργιάδης ήταν «τηλεπερσόνα που δεν κάνει τίποτα» και ο Θεοχάρης προσωπικά υπεύθυνος για τα εκκαθαριστικά και τα χαράτσια. Η ένταση στη φωνή τους καθώς μιλούσαν για τα συγκεκριμένα πρόσωπα δεν άφηνε και πολλά περιθώρια συζήτησης.
Πριν από λίγους μήνες είχα συναντήσει μια παρέα φίλων που περνούσαν γενεές δεκατέσσερις τον Στουρνάρα, τον Γεωργιάδη και τον Θεοχάρη. Ο Στουρνάρας τα είχε «κάνει θάλασσα και δεν καταλαβαίνει τι περνάμε», ο Γεωργιάδης ήταν «τηλεπερσόνα που δεν κάνει τίποτα» και ο Θεοχάρης προσωπικά υπεύθυνος για τα εκκαθαριστικά και τα χαράτσια. Η ένταση στη φωνή τους καθώς μιλούσαν για τα συγκεκριμένα πρόσωπα δεν άφηνε και πολλά περιθώρια συζήτησης.
Συνάντησα πάλι την ίδια παρέα πριν από λίγες ημέρες και αφού είχε γίνει ο ανασχηματισμός. «Τον Στουρνάρα τον φάγανε και είναι κρίμα, γιατί ήταν ο καλύτερος που πέρασε και στάθηκε μέσα στο χάος» σχολίασε ο ίδιος φίλος που πριν από λίγους μήνες τον θεωρούσε περίπου... αντίχριστο. «Γιατί να φάνε τον Γεωργιάδη τώρα, μπορείς να μου εξηγήσεις εσύ; Ο άνθρωπος έκανε δουλειά», ήταν η απορία του ίδιου φίλου, ο οποίος τηλεπλασιέ τον ανέβαζε, τηλεπλασιέ τον κατέβαζε. Και εκεί που είχα μπερδευτεί τελείως, ήλθε και το σχόλιο για τον Θεοχάρη: «Αυτός ήταν καλό παιδί, προφανώς τον φάγανε τα μεγάλα συμφέροντα αν και είχε βάλει τάξη». Δεν τόλμησα να ρωτήσω πότε είχε δίκιο η παρέα, πριν ή μετά τον ανασχηματισμό. Ούτε ασφαλώς προσπάθησα να βγάλω κάποιο πολιτικό συμπέρασμα από αυτό το επεισόδιο. Από μία άποψη σκέφθηκα ότι έχει κάτι να κάνει με εκείνο που έλεγε παλιότερα ο Διαμαντούρος, την τάση του Ελληνα να ταυτίζεται με όποιον είναι «από κάτω», όποιον είναι το underdog αγγλιστί. Ισως πάλι να είναι το διχασμένο μας μυαλό που από τη μια βρίζει όσους προσπαθούν να κάνουν κάτι, από την άλλη δεν θέλει και να σταματήσουν παρά την γκρίνια.
Πρέπει βεβαίως να πω ότι στην τελευταία συζήτηση με την ως άνω καφενειακή παρέα με περίμενε και το... καλύτερο. Ενας φίλος που θεωρεί ότι παίζει τα γεωπολιτικά στα δάχτυλα άρχισε να εξηγεί ότι η Μέρκελ τέλειωσε, πως η γερμανική ηγεμονία χρεοκόπησε και ένα άλλο μοντέλο δημοσιονομικής διαχείρισης ανατέλει στη Γηραιά Ηπειρο. Μετά άρχισε να φωνάζει πως «η Μέρκελ φταίει για όλα, κατέστρεψε αυτό που ξέραμε σαν Ευρώπη» κλπ. κλπ. Αφού τέλειωσε και το γεωπολιτικό κεφάλαιο της συζήτησης φτάσαμε στο σύνηθες διά ταύτα και ετέθη το ερώτημα «τι θα γίνει με εμάς»; Κάποιος ρώτησε μάλιστα «ποιον χρειαζόμαστε τώρα». Και η απάντηση ήλθε ακαριαία: «Μα το συζητάς φίλε μου, μία Μέρκελ θέλουμε εδώ πέρα να μας βάλει τάξη». Περιττό να προσθέσω ότι η διαπίστωση προήλθε από τον ίδιο που πέντε λεπτά πριν υποστήριζε ότι η καγκελάριος είναι ολετήρας της Ευρώπης. Κάπου εκεί σήκωσα τα χέρια ψηλά, αλλά από την άλλη θυμήθηκα το γιατί δεν βαριόμαστε ποτέ σε αυτήν τη χώρα...
