Αλλού τα κακαρίσματα, αλλού γεννούν οι κότες
Στέφανος Κασιμάτης
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Οι τακτικοί αναγνώστες ίσως θυμάστε πόσο συχνά διατύπωνα την πρόβλεψη ότι, μετά τις εκλογές του Μαΐου, θα εκδηλωνόταν η αντίδραση των Λαφαζανιστών (της νεοκομμουνιστικής τάσης δηλαδή) στην προσπάθεια της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ/Λ-Τ) να στρέψει το κόμμα προς το Κέντρο.
Περίμενα ότι αυτό θα συμβεί. Ομως δεν περίμενα, ομολογουμένως, ότι θα συνέβαινε όπως τελικά συνέβη. Δεν περίμενα, θέλω να πω, ότι η εξ αριστερών κριτική στη στρατηγική του Αλέξη Τσίπρα και στην ηγετική ομάδα γύρω του θα προερχόταν όχι από τους Λαφαζανιστές, αλλά από την πλευρά των Τσιπριστών: από εκείνους οι οποίοι ανήκουν στην ίδια ιδεολογική τάση με τον πρόεδρο του κόμματος και θεωρούνται πολιτικοί φίλοι του.
Πρόκειται για τη λεγόμενη παρέμβαση των «53», οι οποίοι προέρχονται από την πλειοψηφία του κόμματος. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν ονόματα όπως του Ευκλείδη Τσακαλώτου (απόγονος του στρατηγού, δυστυχώς...), της ξινής Ηρούς Διώτη, της ανυπόφορης «κυρα-δασκάλας» Θεανούς Φωτίου, του Θ. Δρίτσα, του Π. Λάμπρου, της Β. Κατριβάνου, του Μ. Μπαλαούρα, του Α. Ρήγου, ακόμη και της αγαπημένη μας Ράνιας Σβίγκου, χωρίς όμως -αλίμονο- να συμμετέχει στην κίνηση και η Πέττυ Πέρκα, παρότι οι δύο κυρίες θα όφειλαν για λόγους ευφωνίας και μέτρου να πηγαίνουν πάντα μαζί σε όλα τα κείμενα του ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ/Λ-Τ).
Τι λένε αυτοί οι «53»; Αναγνωρίζουν, κατ’ αρχάς, τη σημασία της νίκης στις ευρωεκλογές και, ασφαλώς, επιχαίρουν. Καταλογίζουν, εντούτοις, στην ηγεσία του κόμματος ότι η επιλογή της τακτικής «τρεις κάλπες, μία επιλογή» ήταν εσφαλμένη. Εξίσου εσφαλμένη κρίνουν και την «μπακαλίστικη», όπως τη χαρακτηρίζουν, λογική των συμμαχιών που ακολούθησε το κόμμα. Διαπιστώνουν επίσης φαινόμενα, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, που «τραυμάτισαν την ψυχή της Αριστεράς» (τι υπέροχος μπακαλιάρος!) και αναφέρουν συγκεκριμένα: την αδρανοποίηση εκλεγμένων οργάνων, την εμφάνιση «εξωθεσμικών κέντρων λήψης αποφάσεων», την «αποχαλίνωση του παραγοντισμού και της διγλωσσίας», την «αποκοπή του γραφείου του προέδρου» από τις τάσεις του στελεχιακού δυναμικού, τη δράση «διαμεσολαβητών ισχύος» και «απίθανων συμβούλων». Εν ολίγοις, απευθύνονται στον Τσίπρα και, με διακριτικότητα που δεν αποβαίνει εις βάρος της σαφήνειας, τον προειδοποιούν ότι ακούει τα λάθος πρόσωπα και ακολουθεί λάθος πορεία.
Τι προτείνουν οι «53»; Παραθέτω αυτούσια τη σχετική παράγραφο από το κείμενό τους, ώστε να μη θεωρηθεί η ερμηνεία μου αυθαίρετη: «Να επιχειρήσουμε να μεταφέρουμε το πολιτικό παιχνίδι από το πεδίο της επικοινωνίας και των θεσμών σε αυτό του δρόμου και των κινημάτων. Χωρίς αναθέρμανση του λαϊκού κινήματος, αφενός θα πρέπει να περιμένουμε την προεδρική εκλογή για μια ενδεχόμενη ανατροπή του κινήματος, αφετέρου δεν πρόκειται να αλλάξει ο πραγματικός συσχετισμός μέσα στην κοινωνία. Αν η έκρηξη των πλατειών δημιούργησε το κατάλληλο κοινωνικό έδαφος για τη ραγδαία άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, τότε εύλογα θα πρέπει να αναζητήσουμε (χωρίς ευκολίες και μηχανιστικές λογικές) το πώς μπορούμε να απαντήσουμε στην κινηματική αναιμία. Η βασική αντίληψη από την οποία πρέπει να διακατεχόμαστε είναι ότι οι συνειδήσεις αλλάζουν στον δρόμο...».
Χρειάζονται περισσότερα για να καταλάβουμε τι εννοούν; Με απλά λόγια, οι «53» ζητούν νέους δρόμους για την επιστροφή στο μπάχαλο. (Από αλλού ακούγαμε τα κακαρίσματα, αλλού γέννησαν οι κότες...) Επισήμως, οι Τσιπριστές υποβαθμίζουν τη σημασία της παρέμβασης. Ο εκπρόσωπος Τύπου βεβαιώνει ότι «δεν υπάρχει αμφισβήτηση στον προσανατολισμό των συμμαχιών ούτε σε ηγετικό επίπεδο» και δηλώνει ότι «η Κουμουνδούρου δεν λειτουργεί σαν παλάτι ή ανάκτορο». (Και να ήθελε, πώς θα μπορούσε εκεί στην Κουμουνδούρου;) Οποιοσδήποτε όμως γνωρίζει ανάγνωση και κάνει τον κόπο να διατρέξει το κείμενο των «53», δεν θα συμφωνήσει με τον Π. Σκουρλέτη. Είναι νωρίς να προδικάσει κάποιος το μέλλον της παρέμβασης των «53» (για την οποία λέγεται ότι συμμετέχουν και στενότεροι φίλοι του Τσίπρα, που ευλόγως απέφυγαν να συνυπογράψουν το κείμενο...) Αυτό όμως που αξίζει να επισημανθεί είναι ότι Λαφαζανιστές και «53» εν μέρει συμπίπτουν στις εκτιμήσεις τους. Μπορεί να τους χωρίζουν διαφωνίες σε ζητήματα δογματικά, όσον αφορά όμως την τακτική για την επίτευξη του κοινού στόχου της εξουσίας, συμφωνούν απολύτως: κατάληψη.
Με τέτοιες τάσεις να διαμορφώνονται στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, η εξαγωγή της εσωτερικής κρίσης στο πεδίο της θεσμικής πολιτικής είναι, νομίζω, αναπόφευκτη από πλευράς του Τσίπρα ― αυτό, άλλωστε, έχει μάθει να κάνει όποτε θέλει να κατευνάσει την εσωτερική αμφισβήτηση. Σε κάθε περίπτωση, ας λέμε πάλι καλά που υπάρχει το ελληνικό καλοκαίρι...
