Πώς τον λεν τον ποταμό
Τάκης Θεοδωρόπουλος
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Η διαφορά είναι ότι η μεν κίνηση των «58» έμοιαζε με ακέφαλο σώμα, το δε «Ποτάμι» μοιάζει με ασώματο κεφαλή. Οπου κεφαλή είναι, εννοείται, ο Σταύρος Θεοδωράκης, το δε σώμα μένει να συγκροτηθεί σε σώμα.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ανάμεσα στους συμμετέχοντες δεν υπάρχουν άνθρωποι με συγκροτημένη πολιτική σκέψη, οι οποίοι θα μπορούσαν να αρθρώσουν λόγο εκεί όπου σήμερα υπάρχει το κενό. Αρκεί να ξεπεράσουν δύο σύνδρομα. Το ένα είναι το σύνδρομο της κεφαλής. Είναι προφανές πως μετά την αποτυχία της κίνησης των «58» ορισμένοι σκέφτηκαν πως για να υπάρξει μια πολιτική κίνηση χρειάζεται τα χαρακτηριστικά ενός προσώπου, ονοματεπώνυμο, φωνή, ύφος. Χρειάζεται, είναι απαραίτητο, αλλά δεν φτάνει. Χρειάζεται και ο χώρος του οποίου τα χαρακτηριστικά θα αναδείξει αυτό το πρόσωπο. Και όταν λέω «χώρος» δεν αναφέρομαι στη φαντασιακή περιοχή της Κεντροαριστεράς, αναφέρομαι σε αυτόν τον πολιτικό λόγο που θα χαράξει τα όριά της, θα την «περιγράψει» ως κάτι διαφορετικό από το υπόλοιπο περιβάλλον, αν και μέρος αυτού του περιβάλλοντος.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ανάμεσα στους συμμετέχοντες δεν υπάρχουν άνθρωποι με συγκροτημένη πολιτική σκέψη, οι οποίοι θα μπορούσαν να αρθρώσουν λόγο εκεί όπου σήμερα υπάρχει το κενό. Αρκεί να ξεπεράσουν δύο σύνδρομα. Το ένα είναι το σύνδρομο της κεφαλής. Είναι προφανές πως μετά την αποτυχία της κίνησης των «58» ορισμένοι σκέφτηκαν πως για να υπάρξει μια πολιτική κίνηση χρειάζεται τα χαρακτηριστικά ενός προσώπου, ονοματεπώνυμο, φωνή, ύφος. Χρειάζεται, είναι απαραίτητο, αλλά δεν φτάνει. Χρειάζεται και ο χώρος του οποίου τα χαρακτηριστικά θα αναδείξει αυτό το πρόσωπο. Και όταν λέω «χώρος» δεν αναφέρομαι στη φαντασιακή περιοχή της Κεντροαριστεράς, αναφέρομαι σε αυτόν τον πολιτικό λόγο που θα χαράξει τα όριά της, θα την «περιγράψει» ως κάτι διαφορετικό από το υπόλοιπο περιβάλλον, αν και μέρος αυτού του περιβάλλοντος.
Προς το παρόν, διακρίνω στη συγκρότηση του πολιτικού λόγου που αρθρώνει το «Ποτάμι» ένα είδος φοβίας. Η εμμονή του Σταύρου Θεοδωράκη, αλλά και των στελεχών του, στην προβολή θέσεων «κοινής λογικής» με τις οποίες θα αντιμετωπισθεί ο «παραλογισμός» της υπάρχουσας κατάστασης, είναι και αυτή ενδεχομένως απαραίτητη, αλλά δεν είναι αρκετή. Δεν έχει τόση σημασία για την ψήφο μου, για παράδειγμα, αν ο υπουργός Παιδείας θα είναι υπερκομματικός – κάτι που αναπαράγει το περίφημο αίτημα για «συναίνεση», παγιωμένο προκάλυμμα της απουσίας πολιτικής.
Σημασία έχει ποιο εκπαιδευτικό σύστημα θα κληθεί να υπηρετήσει αυτός ο υπουργός Παιδείας, υπερκομματικός, διακομματικός ή μονοκομματικός. Στο κάτω κάτω, αν έχουμε φτάσει στο σημείο να μην μπορούμε να συνεννοηθούμε, αυτό δεν οφείλεται στον κακό μας χαρακτήρα ή δεν οφείλεται μόνον σ’ αυτόν. Οφείλεται στην απουσία κοινού λόγου. Και αυτός ο «κοινός λόγος» δεν ταυτίζεται απαραιτήτως με την «κοινή λογική». Προς Θεού. Δεν περιμένω από κανέναν να αρθρώσει κάτι το εντελώς καινούργιο. Αυτό είναι το βίτσιο των πρωτοπόρων οι οποίοι υπάρχουν για να ταλαιπωρούν τους υπόλοιπους. Θα περίμενα όμως από το ξεκούραστο «Ποτάμι» να ιχνογραφήσει το πορτρέτο μιας Ελλάδας που δεν μπορούν να δουν όσοι πάσχουν από καταρράκτη, ειδικά τώρα που η ηλιακή ακτινοβολία προκαλεί την ασθένεια και σε νεαρές ηλικίες.
