Γκολφ: Αυτό το τζαναμπέτικο παιχνίδι
Αντώνης Πανούτσος
(Πηγή : http://www.protothema.gr)
Ηταν ο ήρωάς μου. Ο προφήτης επί γης. Για 10+ χρόνια είχα ταλαιπωρηθεί προσπαθώντας να πετύχω με το μπαστούνι του γκολφ το σημείο όπου το μπαλάκι ακουμπάει στο έδαφος.
Με τραγικά αποτελέσματα. Κυλώντας σαν τρελό, πήγαινε πότε δεξιά, πότε αριστερά.
Συνήθως όμως έμενε στη θέση του. Αντίθετα, μια τούφα χορτάρι από το σημείο όπου η αιχμή του μπαστουνιού είχε προσγειωθεί έφευγε στον αέρα.
Με έναν πρόχειρο υπολογισμό, στα χρόνια που παίζω γκολφ πρέπει να έχω καταστρέψει περισσότερο χορτάρι από όσο έχει ο Εθνικός Κήπος. Και αυτός, ο Τόνι Πράις, ο ήρωας που καθόταν απέναντι, με τη φράση «chop the ball», δηλαδή «χτύπα την μπάλα», με είχε απαλλάξει από το μαρτύριό μου. Η μπάλα απογειωνόταν στον ουρανό του γηπέδου του γκολφ στο «Costa Navarino» και πήγαινε…
Καλά, μην είμαστε υπερβολικοί, όχι στην τρύπα αλλά στη γενικότερη κατεύθυνση εκεί όπου βρισκόταν. Ημουν βέβαιος ότι με την επόμενη συμβουλή θα έλυνε και αυτό το πρόβλημα.
«Σ’ ευχαριστώ για την πρώτη συμβουλή, αλλά τι άλλο πρέπει να κάνω;». «Την ίδια ερώτηση είχαν κάνει και στον Νικ Φάλντο. Είχε απαντήσει: "Κόψε 15 εκατοστά από τα μπαστούνια". «Και αυτό θα με κάνει να παίζω καλύτερα;». «Οχι, αλλά θα χωράνε πιο εύκολα στον σκουπιδοτενεκέ». Κατάλαβα ότι τα βάσανά μου με «αυτό το τζαναμπέτικο παιχνίδι», όπως το έλεγε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, δεν είχαν φτάσει στο τέλος τους. Κανένα όμως πρόβλημα όσο είναι βέβαιο ότι το 9ο Aegean Pro-Am θα το διαδεχτεί το 10ο και το 15ο και το 20ό.
Μέχρι η μπάλα, ή εγώ, να απογειωθεί στους ουρανούς.
Το εντυπωσιακό με το τουρνουά γκολφ της Aegean είναι ότι, αντίθετα με τις περισσότερες ελληνικές διοργανώσεις που ξεκινάνε με ενθουσιασμό για να παραιτηθούν στον δρόμο, βελτιώνεται χρόνο με τον χρόνο.
Στην πρώτη μέρα του επίσημου ματς αυτή τη χρονιά είχε να αντιμετωπίσει μια καταιγίδα. Κάτι ακίνδυνο μέσα στην πόλη αλλά ιδιαίτερα επικίνδυνο στον ανοιχτό χώρο του κόλπου του Ναβαρίνου, όπου τα μπαστούνια μπορούν να μετατραπούν σε αλεξικέραυνα με τραγικά αποτελέσματα. Παρ’ όλα αυτά, η σειρήνα που καλούσε τα ηλεκτρικά αυτοκινητάκια ακούστηκε παντού, οι παίκτες αποσύρθηκαν στο clubhouse και με το που τελείωσε η καταιγίδα το παιχνίδι συνεχίστηκε κανονικά. Η ίδια όμως ποιότητα υπήρξε και σε κάθε άλλο τομέα του τουρνουά.
Οι χρόνοι έναρξης του παιχνιδιού ήταν βρετανικού επιπέδου, τα αυτοκινητάκια πεντακάθαρα και τα παιδιά του clubhouse που εξυπηρετούσαν τους παίκτες κάτι περισσότερο από εξυπηρετικά.
Σε αυτό το σημείο και η σαχλαμάρα «ο Ελληνας τα καταφέρνει μόνο στο εξωτερικό» πάει περίπατο. Αν στη Μεσσηνία καταφέρνουν να διοργανώνουν αγώνα γκολφ ευρωπαϊκού επιπέδου, τα πάντα γίνονται. Φτάνει να ξεκολλήσουμε από το «στην Ελλάδα αυτά δεν γίνονται» και να αποφασίσουμε ότι όλα γίνονται -άντε να αφαιρέσω του σπανού τα γένια- όταν υπάρχει αγάπη γι’ αυτό που κάνεις.
