Διάδοχος του Στουρνάρα ή απλό «στουρναράκι»;
Στέφανος Κασιμάτης
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Η μεγαλύτερη έκπληξη για εμένα (κεραμίδα, για να είμαι ακριβής...) ήταν μόλις άκουσα τη Σοφία Βούλτεψη να ανακοινώνει το όνομα της Φώφης της Γεννηματά για τη θέση του αναπληρωτή στο Εθνικής Αμυνας.
Οχι ότι περίμενα να φύγει, να εξηγούμαστε. Ομως είχα ξεχάσει ότι όλο αυτόν τον καιρό η κυρία ήταν στην κυβέρνηση! Αναφέρω το πάθημά μου -όσο και αν δεν με τιμά- επειδή έχει, νομίζω, κάποια χρησιμότητα στην αποτίμηση του ανασχηματισμού. Μας δίνει, θέλω να πω, το μέτρο των πραγματικών δυνατοτήτων που είχε στη διάθεσή του ο πρωθυπουργός.
«Ας είμαστε ρεαλιστές», που λέει με το ένρινο βιμπράτο του και ο βάρδος Τόλις (επίκαιρος όσο ποτέ, αφού η κυρία του επανέκαμψε στην κυβέρνηση...), δεν θα μπορούσαμε να περιμένουμε την κυβέρνηση των ονείρων μας. Και καλύτερα που δεν την έχουμε, τολμώ να πω - γιατί, αν την είχαμε, δεν βλέπω πώς θα κατάφερνε να επιβιώσει. Υπάρχουν τρία τινά, που καλό είναι να μην τα ξεχνάμε: Πρώτον, ότι σε αυτή τη χώρα, η πρόοδος επιτυγχάνεται με δύο βήματα μπροστά και ενάμισι προς τα πίσω. Δεύτερον, ότι η εντυπωσιακή βελτίωση των μακροοικονομικών μεγεθών επετεύχθη από μία κυβέρνηση των πέντε υπουργών, (όπου ο πέμπτος μάλιστα ήταν το άθροισμα των μερών διαφόρων άλλων: ένα πόδι από εδώ, ένα χέρι από εκεί κ.ο.κ.) Τρίτον, ότι, μετά τριάντα τόσα χρόνια νεαντερτάλειου λαϊκισμού, η πλειονότητα των συμπολιτών μας αρνείται πεισματικά να δεχθεί ότι δεν είναι δυνατόν να ζούμε με τα λεφτά των άλλων. Αυτό είναι το πλαίσιο της πραγματικότητας, μέσα στο οποίο έγινε ο ανασχηματισμός. Θα ήθελα πολύ να ήταν καλύτερο, αλλά δεν μπορεί να είναι άλλο.
Φαντασθείτε, λοιπόν, την κυβέρνηση σαν ένα μεγάλο σπίτι κατάφορτο από άχρηστα έπιπλα, κακόγουστα μπιχλιμπίδια, τα οποία κάνουν δύσκολη τη ζωή των ανθρώπων που ζουν εκεί μέσα. Το ζήτημα είναι αν, παρά τις δυσκολίες του χώρου, οι ένοικοι του σπιτιού μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους και να είναι παραγωγικοί. Μπορεί, υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες, να γίνει το μισό βήμα που θα μας πάει μπροστά; Το πρόβλημα είναι τόσο σύνθετο και οι παράμετροί του τόσο πολλές, ώστε είναι μάταιο να επιχειρήσει κάποιος να προδικάσει το αποτέλεσμα. Παρόλα αυτά, ας εξετάσουμε τα βασικά. Κατ’ αρχάς, ο Γκίκας Χαρδούβελης. Με δυο λόγια, άριστη περίπτωση. Καλύτερα δεν γινόταν, μετά τον Στουρνάρα - όσον αφορά τις προδιαγραφές τουλάχιστον. (Σχετικά με αυτές, είμαι βέβαιος ότι θα διαβάσετε σε άλλες στήλες). Το ερώτημα είναι, ωστόσο, αν έχει και τις -μετά συγχωρήσεως- cohones, ώστε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του ρόλου. Ο Στουρνάρας τις είχε: αντιμετώπιζε τους επικριτές του στη Βουλή με άνεση, η αυτοπεποίθηση του έμενε ακλόνητη, όπως και η προσήλωση στους στόχους του. Ο Χαρδούβελης, όμως, θα είναι άξιος διάδοχος του Στουρνάρα ή, όπως το έθεσε φίλος, ένα απλό «στουρναράκι»; Σύντομα, θα φανεί.
Μέχρι τότε, όμως, δύο στοιχεία μας επιτρέπουν να ελπίζουμε στην καλή εκδοχή. Κατ’ αρχάς, ότι έχει την αμέριστη στήριξη του πρωθυπουργού. Αυτό δεν είναι αμελητέο, διότι αν ένα πράγμα τολμώ να θεωρώ βέβαιο για τον Σαμαρά (μετά τις οδυνηρές μεταλλάξεις που υπέστη...) είναι ότι δεν θα πετάξει στα σκουπίδια τη βασική επιτυχία της κυβέρνησής του. Ακόμη και αν στο βάθος του χρόνου η προσπάθειά του αποτύχει (όλες οι πολιτικές σταδιοδρομίες τελειώνουν σε αποτυχία, είπε ο Ινοχ Πάουελ...), γιατί να διακινδυνεύσει τη μακροπρόθεσμη αποτίμηση της διακυβέρνησής του, προκειμένου να χάσει και τη βραχυπρόθεσμη;
Επειτα, είναι το ποιόν του ίδιου του Χαρδούβελη. Τυχαίνει να γνωρίζω τον άνθρωπο και, στον βαθμό κατά τον οποίο μπορώ να τον καταλάβω, αδυνατώ να φαντασθώ ότι δέχθηκε τη θέση από ματαιοδοξία. Ο Χαρδούβελης δεν είναι από τα καραγκιοζάκια που πετούν το βρακί τους στον αέρα για την εφήμερη δόξα του υπουργικού αξιώματος. Διαθέτει τη μόρφωση και το ήθος που του επιτρέπουν να έχει πλήρη αντίληψη του ρόλου που αναλαμβάνει. Ωστόσο, τίποτε δεν αποκλείεται, αφού για όλα σ’ αυτή τη ζωή υπάρχει μια πρώτη φορά. Θα αντέξει τον Σαμαρά ως αφεντικό; Θα αντέξει τον Βεζούβιο όταν εκρήγνυται; Θα δούμε. Παρόλα αυτά, ο Χαρδούβελης είναι, θέλω να πιστεύω, το καλό νέο στην κυβέρνηση. Το κακό νέο είναι το «Κικίλιας».
Λίγα λόγια, κατ’ αρχάς, για το ον «Κικίλιας». Βασικά, μπασκετμπολίστας - και μάλιστα κακός μπασκετμπολίστας της κατηγορίας «αούα»: χρήσιμος για να κάνει φάουλ στους επικίνδυνους αντιπάλους. Είναι και γιατρός, σημειωτέον! Αλλά εγώ ποτέ δεν θα τολμούσα να αφεθώ στην ιατρική αυθεντία του, εκτός αν είχα τα στοιχεία που θα μου επέτρεπαν να πιστεύω στην εξαιρετική ευφυΐα του. (Μόνον έτσι θα μπορούσα να φαντασθώ ότι κάποιος μπορεί να είναι συγχρόνως «αθλητής», ιατρός και πολιτικός...). Δυστυχώς, δεν τα έχω. Παραβλέπω ότι ξεκίνησε ως δορυφόρος του Νικήτα Κακλαμάνη στον Δήμο Αθηναίων (όλοι ξεκινούμε από κάπου - εγώ λ.χ. ξεκίνησα από την «Ελευθεροτυπία»...) και μένω στο γεγονός ότι υπήρξε εκ των μαχητικότερων υποστηρικτών της ΑΟΖ, με επιχειρήματα τα οποία κυμαίνονταν μεταξύ του κωμικού και του παιδαριώδους. (Το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου και παρόμοιες σαχλαμάρες...). Μια κυβέρνηση που έχει την πολυτέλεια να ανέχεται Γιακουμάτους, Γρηγοράκους, Ντινόπουλους και τα συμπαρομαρτούντα, ενδεχομένως να έχει μια θέση και για το «Κικίλιας». Αλλά στο υπουργείο Δημοσίας Τάξεως, το οποίο στις μέρες μας είναι κατά πολύ σημαντικότερο του Εθνικής Αμυνας; Επιτρέπει η περίσταση έναν άλλο Πολύδωρα σε έναν τομέα του οποίου η διαχείριση θα έχει άμεσο αντίκτυπο στην οικονομία;
Αυτά ως προς την πλέον επικίνδυνη γραφικότητα της κυβέρνησης - με τις ακίνδυνες γραφικότητές της θα ασχοληθούμε αύριο...
Το κουταλάκι
«Τρικυμία στο κουταλάκι του τσαγιού», ήταν το σχόλιο του φίλου για τις εξελίξεις στη ΔΗΜΑΡ. «Σε κουταλάκι του εσπρέσο, θέλεις να πεις», τον διόρθωσα. Διότι δεν είναι μόνο ζήτημα μεγέθους, αλλά και στυλ, αφού μιλούμε για την Αριστερά του Ντόλτσε...
