Την Κυριακή αυτή φάνηκε ποια ομάδα έχει κανονικό προπονητή και ποια όχι. Τέλη Ιουλίου, είχα την καθιερωμένη τούτη την εποχή συζήτηση με τον Επώνυμο Αρειανό του blog μας περί της πορείας των ομάδων μας στο επικείμενο πρωτάθλημα.
Ο Επώνυμος, λοιπόν, εμφανιζόταν απογοητευμένος από τις μεταγραφές του Άρεως. Συνηθισμένος ων από τις καραβιές αγνώστου προελεύσεως παικτών, τους οποίους αποθέωναν κατά χιλιάδες τα Αρειανά στη Μίκρα, αδυνατούσε να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι ο Άρης αποκτούσε παίκτες που ήδη έπαιζαν στην Ελλάδα και συνεπώς ήταν γνωστοί. Πόσω μάλλον Έλληνες…
Είναι εξάλλου γνωστή η άρνησή του να δεχθεί ότι είναι δυνατόν Έλληνες παίκτες να βοηθήσουν τον Άρη… Ποιος Λαζαρίδης, ποιος Μενδρινός, ποιος Τσέζαρεκ μου έλεγε. Σημειωτέον ότι μέχρι να επιβάλει ο Κούπερ τον Πρίττα, ούτε αυτόν πολυγούσταρε…
Όταν του αντιπαρέθετα ότι για πρώτη φορά μετά την δεύτερη άνοδό του από την Β΄ Εθνική, ο Άρης αφενός μεν είχε κανονικό προπονητή (εξαιρείται το διάστημα του Μπάγεβιτς φυσικά), αφετέρου δε, τις μεταγραφές φάνηκε ότι τις αποφάσιζε ένας καταξιωμένος προπονητής, και ουχί οι μάνατζερ, ο Επώνυμος δεν έκρυβε την δυσπιστία του.
Θεωρούσε a priori την φετινή ομάδα του Άρη μακράν χειρότερη από την περσινή.
Όμως, ως απεδείχθη και εχθές, ο Κούπερ μόνο τυχαία δεν ήταν κάποτε εκ των κορυφαίων προπονητών της Ευρώπης. Είχε διειδεί ότι κάποιοι από τους λάτιν παίκτες του μπορεί να ήξεραν μια κάποια μπαλίτσα για τα ελληνικά δεδομένα, αλλά ως επί τω πλείστω ήταν ολίγον τι «κυρίες», για να το πούμε κομψά…
Όλο φρουφρού και αρώματα, αλλά μόλις τρώγανε καμία γερή κλωτσιά, εξαφανιζόντουσαν από το γήπεδο.
Ο Κούπερ λοιπόν έφτιαξε μία ομάδα με σφικτό κέντρο, τρεξίματα αλληλοκάλυψη σε όλα τα σημεία του γηπέδου, με παίκτες που δεν πολυκαταλαβαίνουν από έδρες. Μία ομάδα που δεν κερδίζει κατά τύχη την Ατλέτικο παίζοντας κλεφτοπόλεμο, αλλά βλέποντας στα μάτια τους Ισπανούς και παίζοντας στα ίσια. Μία ομάδα που κερδίζει μετά από 12 χρόνια μέσα στην Τούμπα, όταν οι προκάτοχοί του θεωρούσαν το παιχνίδι αυτό χαμένο από χέρι…
Ο Άρης έχει τον καλύτερο προπονητή στην Α΄ Εθνική και αυτό στην πορεία θα του προσδώσει συγκριτικό πλεονέκτημα.
Ας παρηγορηθεί ότι τουλάχιστον δεν ήταν ο μόνος. Άλλοι πολύ πιο έμπειροι από αυτόν είχαν λυγίσει. Ο Αναστασιάδης κτυπούσε το κεφάλι του στο γραφείο κατά την συνέντευξη τύπου λέγοντας το αλλήστου μνήμης «θάνατος – θάνατος» μετά από ήττα του ΠΑΟ, ενώ ο Μαλεζάνι είχε γίνει διεθνώς ρεζίλι με τα επίσης αλλήστου μνήμης cazzo» του, πάλι σε συνέντευξη τύπου.
Τώρα που το σκέφτομαι, καλύτερα θα είναι να σταματήσουν τις συνεντεύξεις τύπου στον ΠΑΟ. Έχουμε κακό προηγούμενο.
Όταν υποβάλεις την παραίτησή σου δημοσίως δηλώνοντας ότι δεν μπορείς να συνεχίσεις, δεν είναι σοβαρό να την ανακαλείς. Ή μπορείς να συνεχίσεις ή δε μπορείς. Απλά πράγματα.
Ο κ. Νιόπλιας έχασε πολλούς πόντους εχθές. Περισσότερους και από τις ευθύνες του για την κακή εικόνα του ΠΑΟ…
Τα Σέβη μου.
ΜΥΣΤΗΡΙΟΣ
