Από τον G-G
Ο Μιχάλης δεν ήταν φίλος μου με την κλασική του όρου έννοια. Δεν είχα το κινητό του, ούτε είχαμε βγει για φαγητό ή ποτό ποτέ.
Όμως λόγω του ότι η ειμαρμένη μας έφερε να ασχολούμαστε με ποινικές υποθέσεις, τον γνώριζα επαγγελματικά 20 χρόνια, έχουμε πιει αμέτρητους καφέδες μαζί περιμένοντας να δικάσουμε και - ανατρέχοντας στο αρχείο μου - είχαμε συνεργαστεί σε 3 υποθέσεις. Επίσης μέναμε σε απόσταση 50 μέτρων.
Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω νιώσει τέτοια συντριβή και σοκ. Στο άκουσμα της δολοφονίας του ένιωσα να με διαπερνά ηλεκτροσόκ και δεν μπορώ να σκεφτώ από χθες τίποτα άλλο σοβαρό.
Η μόνη διάσταση που θέλω να μοιραστώ είναι η στρεβλή και χυδαία εν πολλοίς άποψη που έχουν οι πολίτες και πολλοί πελάτες για τους ποινικολόγους.
Αισθανόμαστε αενάως απολογούμενοι σε αρκετούς πελάτες μας, σαν ήρωες ενός εφιαλτικού καφκικού σεναρίου, θεωρώντας πως είμαστε εμείς αυτοί που απονέμουμε δικαιοσύνη και όχι οι δικαστές.
Για κάθε μη αρεστή ποινική απόφαση, είμαστε οι κυματοθραύστες των παραπόνων και της οργής. Ο αποδιοπομπαίος τράγος.
Κάθε αμοιβή μας υπόκειται τη βάσανο της "ανάκρισης" των καχύποπτων και εξαρτάται από παράγοντες που δεν μπορούμε να ελέγξουμε, όπως τις διαθέσεις της έδρας που δικάζει.
Η επιστημονική μας κατάρτιση συνδέεται μόνο με το αποτέλεσμα.
Μπορώ να γίνω χείμαρρος και να αναφέρω δεκάδες αίτια αυτής της συμπεριφοράς, που ίσως εν μέρει να οφείλεται δυστυχώς και σε πολλούς κακούς συναδέλφους, αλλά είναι ημέρα θλίψης και περισυλλογής για όλο το δικηγορικό κλάδο.
Πρέπει να αλλάξουν πολλά στον κλάδο μας.
G-G
