Πρότυπα
ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Μια κοινωνία χρειάζεται πρότυπα για να πάει μπροστά. Στην Ελλάδα ανατράφηκαν δύο γενιές με πρότυπα τον Τσε, τον Αρη και άλλα συναφή σύμβολα. Μια μεγάλη μερίδα από την αποκαλούμενη «γενιά του Πολυτεχνείου» έμαθε στα παιδιά της ότι όλα επιτρέπονται στον βωμό της διαμαρτυρίας και της... ελευθερίας. Φοιτητές μπορούσαν, και μπορούν, να διακόπτουν το μάθημα χωρίς να ρωτάνε κανέναν και να τα σπάνε με κάθε ευκαιρία. Ο υπερλαϊκισμός και η ψευτοαμφισβήτηση μπήκαν στο μεδούλι της μεταπολιτευτικής κουλτούρας μας.
Φτάσαμε στο σημείο, καθηγητής σε ιδιωτικό σχολείο να εξηγεί ότι ο Χαρίλαος Τρικούπης έφερε πολλές ξένες επενδύσεις στη χώρα, «επειδή πήρε τα λεφτά από τους φτωχούς και τα έδωσε στους ξένους». Με τέτοια μυαλά δεν πάμε πουθενά. Χρειαζόμαστε επειγόντως αλλαγή προτύπων και νοοτροπίας. Γιατί αυτή η άρρωστη νοοτροπία δεν έχει μπολιάσει μόνο την Αριστερά. Αν δείτε τις ανακοινώσεις ορισμένων κλαδικών οργανώσεων της Ν.Δ. και βγάλετε το λογότυπο του κόμματος, δεν θα ξέρετε αν την έχει γράψει αριστερό ή ακροδεξιό κόμμα.
Η Ελλάδα της κρίσης έχει, ευτυχώς, διαθέσιμα πρότυπα. Οι συμπολίτες μας που κρύβονται πίσω από το Taxibeat, τη Workable, την Upstream μπορούν να εμπνεύσουν τη νέα γενιά που παλεύει να βρει τον δρόμο της μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Ο Ελληνας είναι από τη φύση του προσαρμοστικός, λατρεύει το ρίσκο και μεγαλουργεί όταν γίνεται εξωστρεφής. Ολα αυτά τα «σκότωσαν» το όραμα του διορισμού στο Δημόσιο, η τεμπελιά και η άθλια κατάσταση στους τόπους μάθησης και η νοοτροπία «τα περιμένω όλα έτοιμα». Τώρα που το ημισοβιετικό μοντέλο χρεοκόπησε, έχει έλθει η ώρα της αλλαγής.
Θα ρωτήσετε: «Πού τη βλέπεις εσύ αυτή την αλλαγή, τι καπνίζεις;». Και πράγματι, τώρα είναι δύσκολο να δει κανείς από πού θα ξεπηδήσουν οι δυνάμεις της δημιουργίας. Εχουμε μια κυβέρνηση που ονειρεύεται να χαμηλώσει τον κοινό παρονομαστή όσο πιο πολύ γίνεται.
Ενα μεγάλο μέρος της κοινωνίας τρέφεται με τον φθόνο και το μίσος που έχουν τροφοδοτήσει η απελπισία και η φτωχοποίηση.
Η ελληνική κοινωνία, όμως, θέλει καθαρές κουβέντες και ένα μεγάλο reset. Κρατώντας ισορροπίες και με μισόλογα δεν αλλάζει κάτι, γιατί η κατάσταση είναι πολύ άρρωστη. Η μεγάλη πρόκληση είναι το πώς μεταδίδεις το όραμα του αυτοδημιούργητου, μη κρατικοδίαιτου επιχειρηματία στο καλό δημόσιο σχολείο, που στέκεται όρθιο χάρη στον σύλλογο γονέων που τα δίνει όλα για τα παιδιά του; Πώς σπας τον τοίχο της επικοινωνίας με εκείνους που έχουν κλείσει τα αυτιά από θυμό και σταματάς μια απομονωμένη ελίτ να αναμασά τα ίδια και τα ίδια αυτοθαυμαζόμενη; Υπάρχουν τρόποι, όπως υπάρχει και μια δημιουργική Ελλάδα μακριά από πολιτικούς, συνδικαλιστές, διαπλεκόμενους επιχειρηματίες, που προσπαθεί να ανασάνει κόντρα στα κύματα.
Η Ελλάδα θα αλλάξει όταν στο κτίριο του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου θα οργανωθεί μία «ημέρα καριέρας» από μικρές και μεγάλες εταιρείες χωρίς να ανοίξει μύτη! Απέχουμε πολύ από μια τέτοια ημέρα; Αναζητούνται οι γενναίοι που θα επωμισθούν αυτό το στοίχημα.
