Από τον VF
Ακολουθεί ενδιαφέρον (μάλλον) σεντόνι.
Α. Θυμίζω ότι ο Μπελογιάννης (πέραν της - ίσως προβοκάτσιας - για τους ασυρμάτους στην Αιξωνή Γλυφάδας για την οποία ανέλαβε την ευθύνη ο Πλουμπίδης και τον έβαλε στον τάκο ο επίσης επαναδικαιωθείς από το ΚΚΕ Ζαχαριάδης), ήτο ο άνθρωπος του Σιάντου, όστις μαζί με τον Θανάση Κλάρα (Βελουχιώτη) τον Αχιλλέα Μπλάνα (Γ.Γ. του Πελοποννησιακού Γραφείου του ΚΚΕ), τον Τάσσο Κουλαμπά ("αρχιλεβενταρά" ΚΚΕ στην Μεσσηνία), τους καπεταναίους του 8ου και 9ου συντάγματος του ΕΛΑΣ και τους μαυροσκούφηδες συναπεφάσισαν και συνεξετέλεσαν την σφαγή στο Μελιγαλά. Ήσαν δε τόσο ρομαντικοί ήρωες Έλληνες πατριώτες που λίγες ημέρες πριν δεν είχαν αγγίξει ούτε τρίχα από τα α.... των γερμανικών μεραρχιών που έφευγαν από την Πελοπόννησο. Άλλα άλλα τους ενδιέφεραν.
Ήλθε δε από την Πολωνία για την ανασύνταξη του ΚΚΕ κατόπιν εμφυλίου και των ποταμών αίματος. Με το "παρά πόδας" να σημαίνει αύριο σε μπουμπουνάω.
Από τους σκοτωμένους ο μόνος άξιος θρήνου, στην δική μου λογική και θυμικό τουλάχιστον, υπήρξε ο Δημήτριος Μπάτσης. Το έπος του "Η βαρειά Βιομηχανία στην Ελλάδα" θα έπρεπε να διδάσκεται . Ο εκ των μη εκτελεσθέντων στην δεύτερη δίκη Μπελογιάννη (της κατασκοπείας), λόγω του νεαρού της ηλικίας του Τάκης Λαζαρίδης έγραψε το ¨" Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι". Επίσης άξιον διδασκαλίας.
Τέλος:
1. Ο εκ των στρατοδικών Γεώργιος Παπαδόπουλος μετέπειτα δικτάτωρ ήτο ο μοναδικός που διεφώνησε στην εκτέλεσή τους κατά την πρώτη δίκη.
2. Ο κυρ Βασίλης Λεβέντης που το παίζει και κεντρώος ασφαλώς θα ενθυμείται ότι Θεμιστοκλής Σοφούλης και Γεώργιος Παπανδρέου ήσαν υπέρ της εκτελέσεως Μπελογιάννη και λοιπών και ότι την εκτέλεση ανέλαβε η κεντρώα κυβέρνηση του Πλαστήρα.
Σε κάθε περίπτωση αυτό το μουσείο αφορά τους Κομμουνιστές και τα δικά τους ιδεώδη και όχι κάθε Έλληνα πολίτη και φίλους της ελευθερίας όπως το δυστύχημα επισήμως ονομαζόμενον και ως "πρωθυπουργός" αναφέρει.
Β. Το μόνον που προσέφερε ως ήθος και κυβερνητικό όραμα η διακυβέρνηση Σημίτη κατά την ταπεινή μου κρίση πάντα, ήταν ο Γιαννίτσης και ο Αλέκος Παπαδόπουλος. Τα λοιπά είναι θέμα ιστορικής αποτιμήσεως και εν τέλει μνήμης μετά ευθυκρισίας και άνευ εμμονών.
Γενικώς αν κάτι του καταλογίζω ως πολίτης είναι ότι πέραν από πειστικός (τότε) διαχειριστής πρέπει να είσαι και ιστορικό ον, ως πρωθυπουργός δε, ευπατρίδης. Στην παιδεία, τον κοινωνικό ρυθμό, την ιστορική συνέχεια και την στόχευσή σου ως γεωπολιτικός φορεύς.
Το ότι πολλοί μάλλον τον είδαν με συμπάθεια εχθές, όταν τον έβλεπαν με μίσος προχθές δεικνύει:
i) την μνήμη χρυσόψαρου που μας χαρακτηρίζει,
ii) το ότι ως φιλελέφτ αποτελούν τους γνησίους πολιτικούς τους επιγόνους εκόντες άκοντες,
iii) το ότι με την τσογλαναρία εντός εξουσίας ο μόνος εμφαινόμενος αντιπαθής είναι ο κυρ Νικόλας ο Φύρερ, και
iv) όλα τα ανωτέρω κατά ένα σουρρεαλιστικό τουρλουμπούκι που μας έχομε άλλωστε συνηθίσει.
VF
