Έχεις σήμα;
Γράφει ο Πρόδρομος Παπαηλιόπουλος
(Πηγή : http://www.eboulevard.gr/)
Στην Καισαριανή, σε ένα μικρό παλιό εστιατόριο, το ζευγάρι είχε καθίσει στο τραπέζι για φαγητό, μαζί με το παιδί του. Η ώρα περνούσε και μετά το γρήγορο δείπνο οι συζητήσεις έπαψαν.
Η μάνα έπαιζε με το κινητό της, το ίδιο και το κοριτσάκι που το πολύ να ήταν 8 χρονών. Ο πατέρας μόνος του απλά κάπνιζε…
Στο γήπεδο Καραϊσκάκη, εν ώρα αγώνα, πιάνω φιλάθλους να μη βλέπουν το παιχνίδι αλλά να χαζεύουν στο κινητό τους τηλέφωνο. Στη δουλειά, συνάδελφοι γράφουν, σταματούν, κοιτούν το κινητό τους τηλέφωνο, μιλάνε λίγο στον διπλανό τους, μα δεν ξεχνούν ποτέ το κινητό τους.
Στα μπαρ ή τα καφέ, εκεί που συχνάζουν ως επί το πλείστον οι άνεργοι νέοι με τα λεφτά του μπαμπά και της μαμάς, εκεί που οι παρέες γίνονται ένα, εκεί που τα παιδιά έχουν ρίξει μια σειρά από τηλεφωνήματα για να βρεθούν, χάνονται μέσα στο κουτάκι της συσκευής, απομονώνονται στον «κόσμο» του κινητού και δεν μιλάνε για ώρα στους φίλους τους.
Τι νέα τρέλα είναι αυτή στην εποχή μας; Γιατί συμβαίνει αυτό; Πού οδηγεί όλο αυτό;
Πρόσφατα μια μεγάλη εταιρεία κινητής τηλεφωνίας έβγαλε μια διαφημιστική καμπάνια, στην οποία με καμάρι ακούς ότι μια οικογένεια έχει «ποιοτικό χρόνο 48 λεπτών για να περνάει μαζί τη μέρα»!!! Απίστευτο ε; Κι όμως αληθινό! Πού φτάσαμε στην Ελλάδα, της κρίσης της οικονομικής, αλλά και των αξιών κυρίως, εγώ θα επιμένω σε αυτή την άποψη, μια οικογένεια έχει μόνο 48 λεπτά να περνάνε όλοι μαζί στο σπίτι «αγαπημένοι και να συζητάνε».
Θα με ρωτήσετε, φυσικά, πού είναι το κακό; Πρωί φεύγουν οι γονείς για δουλειά, εάν την έχουν και ξανασμίγουν το βράδυ. Ε δεν είναι ακριβώς κι έτσι… Ο ανιψιός μου, για να αναφέρω χαρακτηριστικό παράδειγμα, από τα 11 του έχει tablet. Χάνεται σε αυτό με τις ώρες… Δεν παίζει ποδόσφαιρο, δεν παίζει μπάσκετ, έχει βέβαια τους φίλους του αλλά θα τον ήθελα πιο δραστήριο. Θυμάμαι στην ηλικία του, στο χωριό απόγευμα να περιμένω την ώρα να παίξω μπάλα στην πλατεία. Δυο ομάδες, οι Αθηναίοι και οι ντόπιοι. Η θεία μου, μου έφτιαχνε μια φέτα χωριάτικο ψωμί, έριχνε λάδι και ζάχαρη επάνω και το έτρωγα με λαχτάρα. Τώρα στην πλατεία του χωριού δεν συμβαίνει κάτι απ’ όλα αυτά. Τα λιγοστά παιδιά, όσα υπάρχουν, δηλαδή, σπάνια θα παίξουν, το κινητό όμως θα το έχουν σίγουρα στο χέρι… Η τεχνολογία να υπηρετεί τον άνθρωπο ή ο άνθρωπος να είναι σκλάβος της τεχνολογίας;
