Άρθρο του Αντ. Πανούτσου για τον ταξικό πόλεμο του ΣΥΡΙΖΑ

Ο ταξικός πόλεμος του ΣΥΡΙΖΑ

Αντώνης Πανούτσος

(Πηγή : http://www.protothema.gr/)

Για πρώτη φορά μια ελληνική κυβέρνηση λέει ότι ένα κομμάτι των πολιτών είναι ταξικός εχθρός που πρέπει να εξοντωθεί.
Σε άρθρο του στην «Αυγή» ο Γιώργος Κυρίτσης, που πήρε τη θέση της Βασιλικής Κατριβάνου στη Βουλή, στο τέλος γράφει: «Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ διεξάγει έναν ακήρυκτο ταξικό πόλεμο υπέρ των χαμηλότερων στρωμάτων και εις βάρος των ευπορότερων.

Γι’ αυτό ακριβώς ψηφίστηκε τον Σεπτέμβριο, για να μετακυλίσει όσο μπορεί τα βάρη στους μενουμευρωπαίους, και αυτό ακριβώς κάνει». Οι πλούσιοι δηλαδή παύουν να είναι οι εχθροί. Εχθροί δεν είναι ούτε καν οι εύποροι, αλλά οι «ευπορότεροι». Δηλαδή όσοι Ελληνες είναι πάνω από το όριο φτώχειας. Και ο Κυρίτσης βρήκε τρόπο να τους αναγνωρίζει. Από την ψήφο τους στο δημοψήφισμα. Οσοι ψήφισαν «Ναι» πρέπει να τιμωρηθούν από ένα καθεστώς που αντιλαμβάνεται τον ρόλο του ως ταξικού εκδικητή.  

Στην περίπτωση του Κυρίτση δεν μιλάμε για μια ομιλία ενός δευτερεύοντος κυβερνητικού στελέχους που εν τη ρύμη του λόγου είπε μια κουβέντα παραπάνω. Μιλάμε για στέλεχος του βαθέος ΣΥΡΙΖΑ που γράφει: «Αν πρέπει να κρατήσουμε μια ανάλυση της σημερινής πραγματικότητας μέσα από τα μάτια του αστικού στρατοπέδου...». Αντιλαμβάνεται δηλαδή την κυβέρνηση την οποία υπηρετεί σαν αντίπαλο του αστικού στρατοπέδου. Και υπέρμαχο κάποιου άλλου, που δεν χρειάζεται να το πει. Το λένε οι αναφορές στη Βάρκιζα και οι φωτογραφίες του Βελουχιώτη στα γραφεία των υπουργών.

Το λέει η αντίληψη της κυβέρνησης για τον ρόλο του Τύπου, όπως φάνηκε στην Ειδομένη. Το να απαγορεύσει η κυβέρνηση την κάλυψη της εκκένωσης της Ειδομένης θα είχε νόημα αν υπήρχε κίνδυνος για τους εκπροσώπους του Τύπου. Το να θέλει η Αστυνομία να κάνει με την ησυχία της τη δουλειά της χωρίς τους μετανάστες και τους πρόσφυγες να κλαίγονται μπροστά στις κάμερες δεν είναι επιχείρημα. Εκτός αν η ελευθερία της ενημέρωσης σταματάει στο σημείο όπου ενοχλείται η Αστυνομία. Μια πολύ πρωτοποριακή προσέγγιση για αριστερή κυβέρνηση. Ακόμα όμως και να γινόταν δεκτό, δεν θα μπορούσε να γίνει η απόφαση ότι την ενημέρωση θα δίνουν κατ’ αποκλειστικότητα η ΕΡΤ και το ΑΠΕ. Διαχωρίστηκε δηλαδή ο Τύπος σε δύο κατηγορίες: στον Τύπο εμπιστοσύνης που μπορεί να λέει «ωραία τις ειδήσεις», που είναι ο κρατικός, και στον κακό Τύπο, των «βαρόνων της ενημέρωσης», που καλό θα είναι να μένει στο περιθώριο όσο ακόμα υπάρχει.

Η κυβέρνηση, όπως κάποιοι κουραδόμαγκες που όταν φάνε ξύλο στον δρόμο γυρίζουν σπίτι και δέρνουν τη γυναίκα, θέλει να εκδικηθεί τους Ελληνες που ψήφισαν «Ναι» επειδή ταπεινώθηκε από τους Ευρωπαίους μετά το δημοψήφισμα. Η Ν.Δ., όπως κάποιοι που βλέπουν ένα σπυράκι αλλά δεν πάνε στον γιατρό γιατί φοβούνται τι θα ακούσουν. μοιάζει να αποφεύγει τη σύγκρουση. Οταν όμως ένας κυβερνητικός ονειρεύεται φτωχοποίηση των ευπορότερων και μια διαφορετική Βάρκιζα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν μπορεί να μη σηκώσει το γάντι. Οι κάλπες βγάζουν τους προέδρους, η ιστορία τους ηγέτες και η Ελλάδα περνάει ιστορικές στιγμές.