Εύστοχο άρθρο του Τ. Θεοδωρόπουλου για την πολιτική κλειστοφοβία

Πολιτική κλειστοφοβία
Τάκης Θεοδωρόπουλος
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)

Ας δεχθούμε, ως υπόθεση εργασίας, την πιο ανώδυνη εκδοχή για την αξιολύπητη συμπεριφορά του κ. Μπαλτάκου.
Ας δεχθούμε δηλαδή πως όσα ισχυρίζεται είναι αλήθεια, κι ας ομολόγησε ως πατέρας πως δεν ήξερε πού βρίσκεται ο γιος του, όπως κατήγγειλε, ως Ελληνίς σύζυγος και μητέρα, η κ. Βούλτεψη. Ας δεχθούμε πως όλα αυτά τα έκανε, και τα έλεγε, επειδή ήθελε να μην αφήσει εγκλωβισμένους στα δίχτυα της «Χρυσής Αυγής» τους ψηφοφόρους της που εγκατέλειψαν τις τάξεις της Νέας Δημοκρατίας. Ας πούμε ότι ήθελε να κερδίσει την εμπιστοσύνη του κ. Κασιδιάρη και των συν αυτώ ώστε να επιτύχει... Και εδώ το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να βάλω αποσιωπητικά. Να επιτύχει τι; Πως μέσω της εμπιστοσύνης που θα του έδειχνε ο κ. Κασιδιάρης ή ο Παναγιώταρος θα κατάφερνε να απεγκλωβίσει τους ψηφοφόρους τους και να τους επαναφέρει στην οδό της δημοκρατίας; Μήπως εξ αντανακλάσεως;

Υπόθεση εργασίας που αναδεικνύει μια ακόμη πτυχή της υπόθεσης Μπαλτάκου, τον τρόπο με τον οποίο το πολιτικό σύστημα προσπαθεί να αντιμετωπίσει τη δράση της Χρυσής Αυγής. Αναδεικνύει όμως και μια πτυχή ενός προβλήματος πολύ γενικότερου που αντανακλάται στο ζήτημα της Χρυσής Αυγής, όμως δεν περιορίζεται σ’ αυτό. Αντιθέτως, δείχνει ότι η αντιμετώπιση του προβλήματος παραμένει προβληματική εξαιτίας του τρόπου με τον οποίον οι πρωταγωνιστές της πολιτικής σκηνής αντιμετωπίζουν την ίδια τους την πολιτική δράση. Με δυο λόγια: πολιτική δράση για τα υπάρχοντα κόμματα είναι ένα πλέγμα συναλλαγών και τοποθετήσεων σε έναν κλειστό χώρο από όπου λείπει ο βασικός πρωταγωνιστής, το βασικό ζητούμενο της πολιτικής δράσης και το ουσιαστικό της πεδίο, η κοινωνία. Ενας χώρος κλειστοφοβικός, σαν το σκηνικό της μαγνητοσκοπημένης συνομιλίας με τον Κασιδιάρη όπου οι συνομιλητές ταυτίζονται είτε με το Βαθύ Λαρύγγι του Γουοτεργκέιτ, είτε με ήρωες του Λε Καρέ. Είσοδος σε έναν λαβύρινθο που όσο τον περπατάς τόσο περισσότερο απομακρύνεσαι από την πραγματικότητα. Ποιες οι αιτίες; Η έλλειψη πολιτικής έμπνευσης και στοιχειώδους ταλέντου, η αλαζονεία της εξουσίας και το αίσθημα της προστασίας που σου παρέχει ο κλειστός χώρος, ίσως και κάποιοι άλλοι ψυχολογικοί παράγοντες τους οποίους δυσκολεύομαι να εντοπίσω, αντίστοιχοι με αυτούς που οδήγησαν τον Ακη Τσοχατζόπουλο να σωρεύει εκατομμύρια από μίζες. Ο ξύλινος λόγος που βγαίνει στην επιφάνεια, ως υποκατάστατο πολιτικής, δεν είναι παρά το αποτέλεσμα της αποκοπής από την πραγματικότητα.

Το λιγότερο που μπορείς να πεις είναι ότι αυτός ο τρόπος «δράσης» ταιριάζει απολύτως σε σχήματα που λειτουργούν στο λυκόφως της νομιμότητας, όπως είναι η Χρυσή Αυγή. Η οποία είναι κερδισμένη όχι μόνον γιατί αποκαλύπτει ότι το περιβάλλον του πρωθυπουργού πάσχει, αλλά γιατί δείχνει ότι έχει επιβάλει τον τρόπο της, το ύφος της, και το ήθος της, σε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, ακόμη και στους πυλώνες του, όπως είναι το κόμμα που κυβερνάει. Η Χρυσή Αυγή είναι κίνδυνος για τη δημοκρατία όχι μόνον γιατί προωθεί αντιδημοκρατικές απόψεις αλλά και επειδή ο τρόπος δράσης της, το ύφος της είναι αντιδημοκρατικά. Προσιδιάζουν περισσότερο σε θρησκευτική σέχτα, παρά σε πολιτικό κόμμα. Δεν τους ενδιαφέρει αν στο ρεπερτόριό τους θα προσθέσουν μερικά ακόμη αδικήματα, μεταξύ των οποίων την υποκλοπή. Αφού ξέρουν ότι η ποινική τους απαξίωση όχι μόνον δεν τους βλάπτει αλλά τους ωφελεί κιόλας. Αν ξεφύγουν απ’ αυτήν την αντιμετώπιση τι θα έχουν να προτείνουν στους ψηφοφόρους τους; Ποια Ελλάδα θέλουν να φέρουν; Χίλιες φορές να παίζουν το παιχνίδι του «ένοχος ένοχον ου ποιεί», όπου τον ρόλο του πρώτου ενόχου τον κατέχει το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Πολύ αργά για κλάματα και για καταγγελίες. Ηρθε καιρός για πολιτική.