Πάντα ευτυχής με τον μύθο του
Tου Στέφανου Κασιμάτη
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Δεν είναι «φρεσκότατο», που έλεγαν κάποτε οι οπωροπώλαι, αλλά ο χρόνος δεν αλλοιώνει τη σημασία του, διότι αφορά τον πιο ζουμερό καρπό του πολιτικού οπωρώνα μας, ήτοι τον Μεγαλοπρεπή Δημήτριο Λουδοβίκο Ερβέρτο Ραϋμόνδο Ουμβέρτο Αβραμόπουλο, αξία διαχρονική του Ελληνισμού και πηγή ευθυμίας ανεξάντλητη για όλους εμάς τους αφοσιωμένους θαυμαστές του. (Πηγή ευθυμίας ανεξάντλητη, εντούτοις, για εμένα, μετά τον Ντάφυ Ντακ.
Α, όλα κι όλα! Το λέω, όσο και αν τον πληγώνω, επειδή θέλω να είμαι ακριβοδίκαιος και δεν μου αρέσει να κολακεύω - εντάξει;)
Εκείνο το φρικτό τρίτο Σαββατοκύριακο του Νοεμβρίου, που οι υπουργοί το πέρασαν στο Μαξίμου διευθετώντας τις εκκρεμότητες των prior actions, καθώς ο Μεγαλοπρεπής ετοιμαζόταν να τιμήσει με την περίφημη υπογραφή του (των περίπου 15 cm) μία πράξη νομοθετικού περιεχομένου (π.ν.π.), οι υπουργοί έπιασαν να αστειεύονται για την αξία των υπογραφών τους, ώσπου κάποιος επεσήμανε ότι, για την περίσταση, η μόνη στ’ αλήθεια αναντικατάστατη υπογραφή στην π.ν.π. ήταν εκείνη του Προέδρου της Δημοκρατίας. Τι θα γινόταν, αν -κούφια η ώρα, ασφαλώς- κάτι πάθαινε ο Κάρολος Παπούλιας και μέναμε άνευ προέδρου; «Ε, στην περίπτωση αυτή», είπε τότε ο γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου Τάκης Μπαλτάκος, «έχουμε τον Δημήτρη μας από δω. Είναι η σειρά του».
Τα όσα ακολούθησαν δεν είναι εύκολο να περιγραφούν. Οχι επειδή μου λείπουν οι μαρτυρίες, αλλά επειδή η ψυχολογική ισορροπία των μαρτύρων ακόμη παραμένει εύθραυστη όταν θυμούνται εκείνες τις ώρες. Ιδού η εικόνα που σχηματίζεται από τις ψηφίδες τις οποίες συνέλεξα: Η στέγη του κτιρίου -ως εκ θαύματος- εξαϋλώθηκε! Και από τον συννεφιασμένο ουρανό, μία στήλη φωτός έλουσε τον Μεγαλοπρεπή, ο οποίος εν πλήρη αταραξία πνεύματος έστρεψε την κεφαλή προς την πηγή του φωτός και την κοίταξε χωρίς να τυφλώνεται. Το πρόσωπό του έγερνε ελαφρά και στηριζόταν στον δείκτη της χειρός, ακριβώς όπως στην πόζα της κλασικής φωτογραφίας του, ενώ όλοι ορκίζονται ότι κατά τη διάρκεια εκείνων των τρομερών στιγμών άκουγαν μια ουράνια μπάντα να παίζει το Εμβατήριο Ραντέτσκυ του Γιόχαν Στράους και έβλεπαν παχουλά, ροδαλά αγγελούδια ντυμένα με στολές ουσάρων και δραγώνων να χορεύουν ευτυχισμένα στο στερέωμα.
Εν πάση περιπτώσει, ακόμη και αν η παρατήρηση του Τ. Μπαλτάκου έγερνε περισσότερο προς το αστείο παρά προς το σοβαρό, εμείς καλό είναι να τη λάβουμε υπ’ όψιν. Διότι ο έγκριτος νομικός κάτι θα ξέρει περισσότερο από εμάς, αφού αυτός συνέταξε το περίφημο ιδιωτικό συμφωνητικό, βάσει του οποίου... Αλλά ας σταματήσω εδώ καλύτερα - το επιβάλλει το συμφέρον του έθνους.
Μέχρι να έλθει εκείνη η ώρα, πάντως, ο Δ. Λ. Ε. Ρ. Ο. είναι απασχολημένος με άλλα παιχνίδια. Αφού έκλεισε τον κύκλο του στην εξωτερική πολιτική και άφησε το σημάδι του στην Ιστορία (εννοώ τις καινούργιες μπλε μοκέτες στα πατώματα του υπουργείου...), τώρα, για κάποιον λόγο -ο οποίος είναι ευκόλως αντιληπτός, αλλά αφήνω να τον μαντέψετε μόνοι σας-, έχει βαλθεί να αναλάβει τη διαφήμιση τους ελληνικού τουρισμού στο εξωτερικό, επιδιώκοντας ουσιαστικά την ένταξη του ΕΟΤ υπό τον έλεγχο του υπουργείου Εξωτερικών. Είναι πεπεισμένος ότι αυτός είναι ο καταλληλότερος για την προβολή της χώρας στο εξωτερικό. Ισως δεν έχει άδικο, αφού επί υπουργίας του στο Τουρισμού, να θυμίσω, η Ελλάδα διαφημίσθηκε με το ανεπανάληπτο σλόγκαν (τραγικά ειρωνικό σήμερα για όλους μας και βαθύτατα αυτοσαρκαστικό για τον ίδιο) «ζήσε τον μύθο σου στην Ελλάδα». Δεν ξέρω αν οι ειδικοί θα βρουν κάποιον οιωνό στο γεγονός, πάντως ο ειδικός στον οποίο θα ανέθετε τον σχεδιασμό της προβολής της Ελλάδας στο εξωτερικό ονομάζεται... Αλέξης Ζορμπάς. Οπα!
