Διαφωνώντας με τον Πρετεντέρη...
Γράφει: Αντώνης Καρπετόπουλος
(Πηγή : http://www.sport.gr)
Τον Γιάννη τον Πρετεντέρη τον σέβομαι, χωρίς πάντα να συμφωνώ με τις απόψεις του. Συνήθως τα κείμενά του στα «Νέα» και στο «Βήμα της Κυριακής» μου αρέσουν περισσότερο από τις τηλεοπτικές του παρατηρήσεις: στην τηλεόραση καμιά φορά γίνεται δεικτικός χωρίς λόγο ή μου μοιάζει να προσπαθεί ν αποδείξει ότι είναι εξυπνότερος από τους καλεσμένους του πολιτικούς, πράγμα όχι και δύσκολο.Στο γραπτό του, οι θέσεις του είναι συνήθως τεκμηριωμένες, τετράγωνες κι αυτό είναι σημαντικότερο από το να είναι αρεστές. Τελευταία επαναλαμβάνει με κάθε ευκαιρία ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας δεν έχουν καμία σχέση με την χρεοκοπία που ακολούθησε.
Έγραψε π.χ στα «Νέα» πριν λίγο καιρό, υπό τον τίτλο «ένα ακόμα παραμύθι»: «Προχθές έσκασε μια φούσκα. Και διαψεύστηκε άλλο ένα παραμύθι. Διότι πόσες φορές έχουμε ακούσει ότι η Ελλάδα χρεοκόπησε λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004; Αναρίθμητες. Πόσες φορές μας είπαν ότι η χώρα έπεσε έξω από τις μίζες, τις προμήθειες και τη σπατάλη της διοργάνωσης των Αγώνων; Ούτε που μπορώ να θυμηθώ. Ε, λοιπόν, κολοκύθια τούμπανα! Σύμφωνα με την επίσημη απάντηση του υπουργείου Οικονομικών σε ερώτηση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, οι Ολυμπιακοί Αγώνες κόστισαν στην Ελλάδα 8,486 δισ. ευρώ το διάστημα 2001-2007 - μέσα σε έξι χρόνια, δηλαδή. Με άλλα λόγια, το περίφημο «μεγάλο φαγοπότι» ήταν περίπου όσα ξοδέψαμε το ίδιο διάστημα σε συντάξεις-μαϊμού, σε αχρείαστες ιατρικές δαπάνες και σε επιδοτήσεις ψεύτικων αναπήρων». Μάλιστα.
Αφήνοντας κατά μέρος το ότι στο συγκεκριμένο ποσό δεν υπολογίζονται διάφορα χρήματα που πληρώθηκαν για (υπερκοστολογημένα λόγο της τότε πίεσης) έργα υποδομής, θα θελα να κρατήσω το δεδομένο της συνεπαγωγής: οι Αγώνες, λέει ο Πρετεντέρης, κόστισαν περίπου όσα χρήματα δίναμε ως χώρα για μαϊμού συντάξεις, επιδοτήσεις κτλ. Με τρομάζει ότι κάποιος από όσους έπαιρναν μαϊμού συντάξεις μπορεί να κάνει την ίδια αντίστροφή συνεπαγωγή και ίσως να βρει και ακροατήριο που να του δίνει δίκιο – να πει δηλαδή ότι η δική του σύνταξη δεν ήταν τίποτα μπροστά στις εγκαταλελειμμένες ολυμπιακές εγκαταστάσεις π.χ. Αν μπούμε σε μια τέτοια συζήτηση χαθήκαμε: το δεν είναι το πόσο στοίχισαν οι Αγώνες, αλλά το γιατί στοίχισαν τόσο, αν μπορούσαν να στοιχίσουν λιγότερο και κυρίως το πώς ξοδεύτηκαν τα χρήματα.
Καιρό τώρα όταν η συζήτηση φτάνει στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας ακούγονται διάφορα που με θλίβουν. Το καλοκαίρι θυμάμαι ότι μας έλεγαν ότι οι Αγώνες του Λονδίνου στοίχισαν ακριβότερα και ήταν χειρότεροι από τους δικούς μας: το λέγαμε μόνοι μας για να το πιστέψουμε. Άλλες φορές ακούω ότι, τάχα μου, η χώρα δεν κατάφερε τελικά να αξιοποιήσει «τη μεγάλη κληρονομιά των Αγώνων» κι ότι αυτό είναι το πρόβλημα και όχι η διεξαγωγή τους– λες και δεν υπάρχει και σε αυτό ευθύνη όσων τους σχεδίασαν. Κυρίως όμως δεν κρύβω ότι με ενοχλεί λίγο αυτή η γενική τοποθέτηση του στυλ «δεν έγινε και τίποτα, ωραία ήταν»: με ενοχλεί γιατί δείχνει πως δεν αλλάζουν οι αντιλήψεις παρά τα κακά που μας έχουν βρει.
Πιθανότατα η χώρα δεν χρεοκόπησε γιατί ξοδέψαμε 8 δισ. ευρώ για τους Ολυμπιακούς. Ούτε χρεοκόπησε γιατί έχουμε υπεράριθμους δημόσιους υπαλλήλους – πάντα θα βρεθεί κάποιος συμπαθητικός κυριούλης συνδικαλιστής να μας πείσει ότι έχουμε ανάγκες κι άλλων. Επίσης δεν χρεοκόπησε γιατί αγοράζαμε άχρηστα υποβρύχια – καθώς πολλοί συμφωνούν ότι έχουμε εξ Ανατολών κινδύνους.
Επίσης δεν χρεοκόπησε γιατί κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έπαιρναν άχρηστα εισοδήματα – αυτά ήταν που κρατούσαν ψηλά την κατανάλωση λένε. Επίσης δεν ήταν πρόβλημα ό,τι οι αγροτικές επιδοτήσεις γίνονταν τζιπ και κούρσες: κι αυτό για το καλό του φουκαρά του αγρότη έγινε. Και προς Θεού δεν ήταν πρόβλημα τα λεφτά στις ΜΚΟ, που συντηρούσαν θέσεις εργασίας, ούτε το πάρτι των προσλήψεων στους Δήμους, αφού ο κοσμάκης έβρισκε δουλειά, ούτε οι κρατικές διαφημίσεις, που κρατούσαν οικονομικά ακμαία τα ΜΜΕ που δίνανε ψωμάκι και παντεσπάνι: όλα αυτά, αν τα δεις ένα ένα, όπως π.χ το περίφημο κόστος των Ολυμπιακών π.χ, δεν αποτελούν πρόβλημα. Μόνο που αν τα αθροίσεις είναι το πρόβλημα: για την ακρίβεια είναι το αποτέλεσμα μιας αντίληψης κατά την οποία ο σκοπός της ύπαρξης του Κράτους είναι να δανείζεται ασύστολα και να μοιράζει λεφτά.
Δυστυχώς οι Ολυμπιακοί της Αθήνας υπήρξαν το απόλυτο φαγοπότι: όχι γιατί κόστισαν πολύ, αλλά γιατί κόστισαν σίγουρα περισσότερο από όσο έπρεπε! Το ότι διοργανώθηκαν χωρίς να υπάρχει κανένα απολύτως πλάνο αξιοποίησης των εγκαταστάσεων που έπρεπε να κατασκευαστούν για αυτούς αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά σκάνδαλα της χώρας γιατί μαρτυρά την τσαπατσουλιά και τη σπατάλη που μας οδήγησε στα σημερινά χάλια.
Θα ήταν χρήσιμο επίσης να είχε κάποιος τη γενναιοψυχία ν' ανοίξει και το φάκελο των αμοιβών: όλων των αμοιβών όσων εργάστηκαν ή πρόσφεραν συμβουλές και υπηρεσίες. Θα ήταν χρήσιμο, όχι για να δώσουν οι εμπλεκόμενοι πίσω τα χρήματα που πήραν, αλλά για να εξηγήσουν πολλοί από δαυτούς τι ακριβώς πρόσφεραν στην περίφημη εθνική υπόθεση. Υπήρξαν π.χ πολλοί διευθυντές εφημερίδων, σχολιαστές, σύμβουλοι και παρασύμβουλοι, που αμείβονταν πολύ καιρό για υπηρεσίες χωρίς ποτέ κανείς να μας εξηγήσει ποιες είναι αυτές.
Κάποτε ρώτησα ένα μέλος της επιτροπής διεξαγωγής γιατί πετάχτηκαν τόσα χρήματα για την επικοινωνία. Μου είπε ότι αυτό έγινε γιατί χρειάζονταν τα άτομα που ασκούν επιρροή στον κόσμο να τον πείσουν ότι οι Ολυμπιακοί είναι κάτι καλό ώστε να δεχτεί διάφορες μικρές αναστατώσεις στην πόλη πριν και κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης.
Υπενθυμίζω ότι υπέρ της διεξαγωγής των αγώνων ήταν το 92% του κόσμου της Αθήνας που θα τους φιλοξενούσε: προφανώς κάποιοι έπρεπε να πληρωθούν για να πείσουν το υπόλοιπο 8%! Τότε κατάλαβα για πρώτη φορά ότι η χώρα θα χρεοκοπήσει. Τώρα διαβάζοντας τις απόψεις του Πρεντετέρη απλά πείθομαι ότι αν ποτέ η χώρα ξανάβρισκε χρήματα, θα τα σκορπούσε πάλι στην υγεία των κορόιδων.…
