Μία ακόμη ευκαιρία
Tου Αλεξη Παπαχελα
(Πηγή : http://news.kathimerini.gr)
Η υπόθεση Λαυρεντιάδη είναι εξαιρετικά σημαντική και μακάρι να διαλευκανθεί πλήρως. Κάποιοι φοβούνται, ενδεχομένως, ότι μπορεί να συμπαρασύρει στα τάρταρα ένα κομμάτι του ελληνικού πολιτικού «κατεστημένου».
Ο φόβος είναι ίσως δικαιολογημένος, αλλά η χώρα πρέπει να αλλάξει συθέμελα, ό,τι και αν σημαίνει και απαιτεί αυτό. Ο κ. Λαυρεντιάδης είναι προφανώς ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος, ο οποίος έκανε ό,τι και αρκετοί άλλοι επιχειρηματίες της εποχής της «φούσκας», απλώς κάποια στιγμή ξέφυγε και «κάηκε».
Η υπόθεσή του έχει ενδιαφέρον, γιατί συμπυκνώνει την απίστευτη ολιγωρία κάθε εμπλεκόμενης ελεγκτικής αρχής, εδώ και πολλά χρόνια. Το ζητούμενο είναι κατά πόσον η ολιγωρία οφείλεται σε ανεπάρκεια ή σε κάποιου είδους πολιτική προστασία.
Για να λέμε, βεβαίως, τα πράγματα με το όνομά τους, ο κ. Λαυρεντιάδης κατάφερε να ξεγελάσει ή ίσως και να εξαγοράσει συμμάχους πολύ πέραν των ελληνικών συνόρων. Είναι εντυπωσιακό πώς έπεισε ένα μεγάλο επενδυτικό «σπίτι» με υψηλές πολιτικές διασυνδέσεις στην Ουάσιγκτον, την περίφημη Carlyle, να αγοράσει ένα κέλυφος για εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ. Προκαλεί ακόμη εντύπωση πώς σοβαρές ευρωπαϊκές τράπεζες δημοσίευαν διθυραμβικές αναλύσεις για τις εταιρείες του, χωρίς να έχουν ψάξει στοιχειωδώς τα νούμερα. Ολα αυτά για να θυμόμαστε ότι έχουμε πολλούς εγχώριους διαβόλους, αλλά και οι ξένοι δεν έχουν μόνο αγγέλους...
Δεν μπορεί κανείς να προδικάσει ή να γνωρίζει πώς θα εξελιχθεί δικαστικά η υπόθεση. Η αλήθεια είναι ότι στο τέλος οι κακοπληρωμένοι και απροστάτευτοι ελεγκτές και ανακριτές έκαναν καλά τη δουλειά τους. Μεγαλύτερη σημασία όμως θα είχε να μαθαίναμε από τον κ. Λαυρεντιάδη πώς ξεγέλασε το σύστημα, πού βασίστηκε και πώς κατάφερε να φτάσει εκεί όπου έφτασε. Υπάρχουν χώρες, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες ή το Ηνωμένο Βασίλειο, οι οποίες αντιμετωπίζουν με ωριμότητα και τόλμη παρόμοιες υποθέσεις. Σκεφθείτε, για παράδειγμα, τις περίφημες ακροάσεις των πανίσχυρων επιτροπών του Κογκρέσου, οι οποίες εξετάζουν τραπεζίτες, επικεφαλής μεγάλων εταιρειών με επαγγελματισμό και διάθεση πλήρους αποκάλυψης. Ισως το παράδειγμα να μην είναι πολύ καλό, γιατί οι ανάλογες δικές μας επιτροπές μοιάζουν με κακόγουστες επιθεωρήσεις. Πρέπει, όμως, να φτάσουμε στο σημείο όπου μια υπόθεση, σαν αυτή του κ. Λαυρεντιάδη, δεν γίνεται απλώς μια ευκαιρία για να βγουν επιλεκτικά μερικοί σκελετοί από τις ντουλάπες, να γίνει λίγο κουτσομπολιό, να μπει λάσπη στον ανεμιστήρα και να συνεχίσουμε σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Η Ελλάδα έφτασε στο σημερινό της χάλι, γιατί ένα κομμάτι της επιχειρηματικής της τάξης συμπεριφέρθηκε πειρατικά, χωρίς να φοβάται τίποτα και σαν να μην υπάρχει αύριο. Δεν θα το είχε ποτέ καταφέρει αν δεν είχε ισχυρά στηρίγματα στα κόμματα, στο κράτος, στα μέσα ενημέρωσης και στο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Τώρα έχουμε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να δούμε γιατί οι πολιτικοί, το κράτος με ελάχιστες εξαιρέσεις, τα μέσα ενημέρωσης και όποιος άλλος επέτρεψαν ένα τέτοιο σκάνδαλο να πάρει γιγαντιαίες διαστάσεις. Στο κάτω κάτω, ας μην ξεχνάμε ότι τον λογαριασμό, είτε από την Proton είτε από δάνεια που θα περάσουν στις επισφάλειες των τραπεζών, θα τον πληρώσουν ο Ελληνας και ο Ευρωπαίος φορολογούμενος.
