Ο οπερετικός κ. Μπερλουσκόνι
Tου Κώστα Iορδανίδη
(Πηγή : http://news.kathimerini.gr)
Η στήλη αυτή αντιμετώπισε με σχετική συμπάθεια τον κ. Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Υπήρξε και εξακολουθεί να παραμένει τύπος οπερετικός, μορφή γκροτέσκα, αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας, ερωτομανής, κινούμενος στα όρια της νομιμότητος, συχνά παραβιάζοντάς την.
Δημιουργούσε συχνά μία αίσθηση αυθεντικότητος στο πάνθεον των Ευρωπαίων ηγετών, που σοβαροφανείς, μοχθούντες, επαναλάμβαναν κοινοτοπίες, διεκδικώντας εύσημα σοφών ανδρών που μεριμνούσαν για το συμφέρον όλων μας.
Ο κ. Μπερλουσκόνι είναι ασφαλώς μία καρικατούρα, αλλά διατηρεί σαφώς μία ανθρώπινη διάσταση -ατόμου παρακμιακού βεβαίως και ενίοτε απεχθούς- εν μέσω των υπολοίπων ηγετών, για τους οποίους η ιδέα ότι ο απροσάρμοστος αυτός πολιτικός θα επανερχόταν στη λέσχη τους φάνταζε αποκρουστική. Εξ ου και η βίαιη αντίδρασή τους όταν απέσυρε την υποστήριξή του από την κυβέρνηση του τεχνοκράτη πρωθυπουργού κ. Μάριο Μόντι.
Δεν είναι φυσικά τυχαίο ότι η οξύτερη αντίδραση προήλθε από τη Γερμανία -όχι απλώς από τη Γερμανία της κ. Αγκελα Μέρκελ και του κ. Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, αλλά από την ιστορική, βαθύτατη αντιπαλότητα των Γερμανών προς τη Ρώμη και προς ό, τι συνδέεται με αυτήν ή συνιστά τη μετεξέλιξή της.
Η αντιπαράθεση αυτή ξεκίνησε πολύ πριν από τον Λούθηρο, ήδη από την εποχή του Αρμενίου [Arminius], όταν το τέταρτο έτος μ. Χ. ηγούμενος γερμανικών φύλων συνέτριψε στο δάσος Teutoburg τις ρωμαϊκές λεγεώνες, στην εποχή της ακμής της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας. Ο Λούθηρος απέδωσε στον Αρμένιο το γερμανικό όνομα Hermann και υπήρξε σημείο αναφοράς του γερμανικού εθνικισμού τόσο κατά τον 19ο αιώνα, την εποχή της συγκροτήσεως του Δεύτερου Ράιχ, όσο και κατά το Τρίτο Ράιχ στη συνέχεια.
Ο οπερετικός κ. Μπερλουσκόνι δεν είχε πιθανόν τίποτε από αυτά υπ’ όψιν του και στην απελπισία του ενδεχομένως, για να ξεφύγει από τις πιθανές διώξεις στο μέλλον, θέλησε να επανέλθει στο προσκήνιο και ως βασικό του σύνθημα ήταν η επάνοδος στην «πολιτική», η πάλη κατά των γραφειοκρατών που διοικούν την Ευρώπη και η κ. Μέρκελ. Ευγενής στόχος πιθανόν, αλλά ακατάλληλος ο πρωταγωνιστής.
Ο κ. Μπερλουσκόνι ως Ιταλός έχει δικαίωμα να διακατέχεται από αίσθημα υπεροψίας έναντι των Γερμανών. Στο κάτω κάτω η Γερμανία ουδέποτε παρήγαγε επαναστατική αντίληψη με επιπτώσεις γενικότερες στην νεώτερη ευρωπαϊκή ιστορία. Η Ιταλία δημιούργησε την Αναγέννηση, την πρώτη μείζονα πολιτιστική επανάσταση. Η Γαλλία ανέδειξε νέο σύστημα πολιτικό με την άνοδο της Τρίτης Τάξης -των αστών- στην εξουσία. Η Βρετανία, τέλος, με τη Βιομηχανική Επανάσταση καθόρισε την πορεία της οικονομίας σε επίπεδο παγόσμιο. Ακόμη και η Ρωσία για εβδομήντα χρόνια προσπάθησε να επιβάλει διεθνώς την Τέταρτη Τάξη -των προλεταρίων- και τελικώς κατέρρευσε.
Δεν είναι διόλου βέβαιο ότι ο κ. Μπερλουσκόνι τα είχε υπ’ όψιν όλα αυτά. Ούτε και έχει σημασία. Αποτόλμησε την πρόκληση και όλοι έσπευσαν να τον κατατροπώσουν. Ο οπερετικός αυτός πολιτικός δεν θα κληθεί στη Σκάλα του Μιλάνου. Θα περιέλθει την Ιταλία δίνοντας παραστάσεις σε αυτοσχέδιες σκηνές της επαρχίας. Αλλά θα παραμείνει πάντα μία παρακμιακή και ίσως συμπαθής καρικατούρα της Κομέντια ντελ Αρτε, προβάλλοντας την ιταλικότητά του.
