Από τον Ανένταχτο
Προκαλεί συζητήσεις επί συζητήσεων. Ένα διαχρονικό θέμα που έχει έντονα απασχολήσει με ολοένα και αυξανόμενο ρυθμό τα κράτη, τις κοινωνίες των ανθρώπων ανά τον κόσμο και τη σύγχρονη ηθική, είναι η ευθανασία.
Τα βασανιστικά ερωτήματα που εγείρονται είναι πολλά, καθώς το ζήτημα αυτό ενέχει σημαντικές ηθικές, νομικές και πνευματικές πλευρές. Η ανθρώπινη ευθύνη, όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, είναι πραγματικά πολύ μεγάλη.Άνθρωποι καθηλωμένοι, βαριά άρρωστοι, ανήμποροι όχι μόνο να αυτοσυντηρηθούν, αλλά ακόμα και για την παραμικρή κίνηση ή αντίδραση στο περιβάλλον, σε φάρμακο, σε συναίσθημα.
Κάποιοι ζουν με φριχτούς πόνους περιμένοντας το τέλος.
Κάποιοι, κλινικά νεκροί, αναπνέουν με την υποστήριξη μηχανημάτων, τρώνε με σωληνάκια. Τους κρατάνε στη ζωή οι γιατροί ή οι συγγενείς περιμένοντας το θαύμα.
Αυτή είναι ακριβώς η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα.
Κλινικά νεκρή.
Χρεοκοπημένη. Οικονομικά και κυρίως κοινωνικά.
Ζει γιατί κάποιοι την κρατάνε στη ζωή. Ζει με φρικτούς πόνους γνωρίζοντας ότι δεν πρόκειται να γίνει καλά ποτέ.
Δεν πρόκειται να ξαναγίνει η Ελλάδα που ξέραμε.
Δεν περιμένει κανένα θαύμα. Και να γινόταν "3 μέρες θα κράταγε", που λέει και ο λαός μας.
Όλη η υφήλιος αναρωτιέται, εάν και για πόσο θα μας κρατάνε ζωντανούς. Σε κατάσταση φυτού, μπορεί να ακούμε όλες τις συζητήσεις αλλά δε μπορούμε να αντιδράσουμε.
Δεν εξαρτάται από εμάς πλέον.
Εσείς λοιπόν θα βγάζατε τα μηχανήματα υποστήριξης από την πρίζα;
Εσείς πιστεύετε στην ευθανασία;
Εις το επανιδείν
Ο Ανένταχτος
