Η «απαγορευμένη ομάδα»
Γιώργος Καραμάνος
(Πηγή : http://www.gazzetta.gr)
Ηταν 30 Ιουνίου του 2001. Ο Ηλιος του Μεσονυκτίου (σ.σ.: το φαινόμενο των βόρειων περιοχών, όπου ο ήλιος από τις 13 Μαΐου έως τις 29 Ιουλίου δεν δύει ποτέ) έκαιγε τους ασυνήθιστους σε τέτοιες θερμοκρασίες (18 βαθμοί) -που για εκείνους έμοιαζαν με καύσωνα- κάτοικους του Νούουκ.
Παρά τις καιρικές αντιξοότητες όμως η πρωτεύουσα της Γροιλανδίας είχε φορέσει τα καλά της. Ηταν η μέρα που το στάδιο «Φένλοσε» (5.400 θέσεις) αναμενόταν να γεμίσει για πρώτη φορά.
Παρά τις καιρικές αντιξοότητες όμως η πρωτεύουσα της Γροιλανδίας είχε φορέσει τα καλά της. Ηταν η μέρα που το στάδιο «Φένλοσε» (5.400 θέσεις) αναμενόταν να γεμίσει για πρώτη φορά.
Η μη αναγνωρισμένη Εθνική τους (σ.σ.: η Γροιλανδία ανήκει στη Δανία) υποδεχόταν την «απαγορευμένη ομάδα». Ετσι είχε ονομάσει την Εθνική Θιβέτ το CNN και το BBC που είχαν δείξει ενδιαφέρον για τη συνάντηση και είχαν στείλει συνεργεία για να την καλύψουν. Το επίθετο «απαγορευμένη» δεν ήταν απλώς πιασάρικο, μα πέρα για πέρα αληθινό. Βλέπετε το Θιβέτ δεν υφίσταται σαν κράτος, μιας και βρίσκεται υπό την κατοχή της Κίνας, η οποία κίνησε γη και ουρανό, ώστε να μην γίνει ποτέ αυτό το ματς.
Προετοιμασία και εμπάργκο
Η ιστορία είχε ξεκινήσει δύο μήνες νωρίτερα. Στην πόλη Νταραμσάλα της Ινδίας, η εξόριστη θιβετιανή κυβέρνηση συγκέντρωσε 22 παίκτες, με στόχο να δημιουργήσει ένα αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Προπονητής, δίχως αμοιβή, ανέλαβε ο Γιενς Εσπενσεν. Ο Δανός κόουτς είχε μπροστά του μόλις 22 μέρες και άπειρα προβλήματα για να μετατρέψει αυτούς τους ερασιτέχνες παίκτες σε ομάδα. Αφού δούλεψε όσο περισσότερο μπορούσε πάνω στη φυσική κατάσταση και την τακτική, ήρθε η στιγμή του ταξιδιού προς τη Δανία και από εκεί στη Γροιλανδία.
Ωστόσο, συνέβη κάτι απρόσμενο. Από τους 22 μονάχα οι οκτώ είχαν ινδική υπηκοότητα και στους υπόλοιπους οι κινεζικές αρχές είχαν μπλοκάρει τη βίζα. Οι οκτώ τελικά ταξίδεψαν και στην Κοπεγχάγη βρέθηκαν ακόμα 10 που συμπλήρωσαν την αποστολή. Γενικότερα η Δανία στήριζε διαχρονικά τον Δαλάι Λάμα, ο οποίος έχει ζήσει εκεί εξόριστος για πολλά χρόνια και τους Θιβετιανούς. Μάλιστα η Κίνα απείλησε τους Δανούς πως εάν επέτρεπαν τη διεξαγωγή του ματς, θα διέκοπτε τις διπλωματικές σχέσεις των δύο χωρών και θα κήρυττε εμπάργκο στα δανέζικα προϊόντα, κάτι που όντως συνέβη για έξι μήνες. Επίσης η τοπική αθλητική εταιρεία «Hummel» φρόντισε να προμηθεύσει δωρεάν με υλικό και εμφανίσεις την «απαγορευμένη ομάδα».
Το όνειρο της… Λάσα
Μετά από πολλές περιπέτειες, η Εθνική Θιβέτ βρέθηκε στον αγωνιστικό χώρο του «Φένλοσε». Το θέμα όμως ήταν το ποιοι βρίσκονταν στις εξέδρες. Εκεί είχαν μαζευτεί ακτιβιστές από κάθε γωνιά του κόσμου. Το δυναμικότερο παρών το είχαν δώσει 200 άτομα από την κοινότητα της Κριστιάνια (σ.σ.: πρόκειται για μία αυτόνομη συνοικία χίπηδων στην καρδιά της Κοπεγχάγης) και ακόμα 120 οπαδοί της πραγματικά ιδιαίτερης-ξεχωριστής γερμανικής ομάδας, Ζανκτ Πάουλι.
Ο αγώνας έληξε με νίκη (4-1) της Γροιλανδίας. Ωστόσο, το γκολ των Θιβετιανών πανηγυρίστηκε ακόμα και από τους φίλους των νικητών. Το αποτέλεσμα όμως δεν είχε καμία, μα καμία σημασία. Ολο αυτό το σκηνικό είχε στηθεί, ώστε να ακουστεί ο εθνικός ύμνος της κατακτημένης χώρας, η ομάδα να παραταχθεί με το εθνόσημο και οι φίλαθλοι να ανεμίσουν σημαίες με το λογότυπο «Ελευθερία στο Θιβέτ». Όλα αυτά συνέβησαν. Η Εθνική μέχρι και τον Μάιο του 2008 έκανε περιοδείες και έδινε αγώνες. Εκτοτε όμως δεν έχει ξαναεμφανιστεί και εκτός από «απαγορευμένη», έχει γίνει και… εξαφανισμένη ομάδα. Για το λόγο αυτό στη Νέα Υόρκη, ορισμένοι Θιβετιανοί πήραν την πρωτοβουλία και οργάνωσαν το «Κύπελλο Εβερεστ», με σκοπό να ανακαλύψουν ταλέντα που θα στελεχώσουν εκ νέου την Εθνική. Οσο για το όνειρο, αυτό είναι κάποια μέρα να γίνει μέλος της FIFA και να δίνει τους εντός έδρας αγώνες της στη Λάσα, την ιερή πρωτεύουσα του πάλαι ποτέ ελεύθερου Θιβέτ.
Το… απαγορευμένο κράτος
Ως ανεξάρτητο κράτος το Θιβέτ κατάφερε να επιβιώσει μονάχα για 38 χρόνια (1912-1950). Το 1950 δέχτηκε την επίθεση της νεοσυσταθείσας Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας του Μάο. 40.000 εκπαιδευμένοι Κινέζοι στρατιώτες επιτέθηκαν σε μόλις 8.500 άτακτους φρουρούς των συνόρων μεταξύ των δύο χωρών. Το αποτέλεσμα ήταν να σκοτωθούν τουλάχιστον 5.000 Θιβετιανοί. Ωστόσο, οι Κινέζοι δεν έφτασαν μέχρι τη Λάσα. Εκεί βρέθηκαν οριστικά το 1959, καταλύοντας το κράτος του 14ου Δαλάι Λάμα, ο οποίος χάρη στη CIA πρόλαβε και έφυγε για την Ινδία. Εκτοτε το Θιβέτ λογίζεται ως επαρχία της Κίνας και δεν εκπροσωπείται επίσημα σε κανέναν διεθνή οργανισμό.
Η… απαγορευμένη ταινία
Οταν ξεκίνησε όλη αυτή η προσπάθεια, οι Δανοί κινηματογραφιστές ντοκιμαντέρ, Ράσμουν Ντίνεσεν και Αρνολντ Κρόλγκααρντ ζήτησαν από την εξόριστη κυβέρνηση του Θιβέτ, να τους επιτραπεί να ακολουθήσουν και να καταγράψουν την περιοδεία και τους αγώνες της καινούργιας αυτής ομάδας. Πήραν το «πράσινο φως» και για δύο χρόνια έζησαν μαζί με τους παίκτες και τον συμπατριώτη τους προπονητή. Το καλοκαίρι του 2003 το ντοκιμαντέρ ήταν έτοιμο και παρουσιάστηκε στις αίθουσες με τον αυτονόητο -για τα όσα πραγματευόταν- τίτλο: «Η απαγορευμένη ομάδα». Μάλιστα στο ξεκίνημα προλογίζει ο Δαλάι Λάμα, ενώ κατάφερε να αποσπάσει βραβεία στα φεστιβάλ της Μόσχας, της Μασσαλίας, του Μάλμε κα του Μιλάνου.
Οι… απαγορευμένοι αγώνες
Στα επτά -παρά κάτι μέρες- χρόνια ύπαρξης της η Εθνική Θιβέτ έδωσε συνολικά 13 αγώνες. Στους 11 γνώρισε την ήττα, είχε μία ισοπαλία και η μοναδική επιτυχία της ήταν ένας πραγματικός θρίαμβος, καθώς διέλυσε με 6-0 (Αύγουστος του 2007) μία μεικτή ομάδα από το Νέο Δελχί της Ινδίας. Το γκολ που σημείωσε ήταν μόλις 12, ενώ δέχτηκε 56! Μετά τη Γροιλανδία (4-1) οι αντίπαλοι της διαδοχικά ήταν το Μονακό (2-1), το Σικίμ (2-1), το Γιβραλτάρ (5-0), η Ζανκτ Πάουλι (7-0), Τατζικιστάν (3-0), Κριμέα (1-0), Ψευδοκράτος της Κύπρου (10-0), Μπουτάν (3-0), Μάασλουις (5-0), Νέοι Μπράντα (1-1), Παντάνια (13-1).
